پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): مفهوم "حزب" با "جناح" متفاوت است؛ پس نباید به یک معنا گرفت؛ و مفاهیم نیز هیچ گاه نابود نمی‌شوند که پرسیده شود: «آیا مفهوم حزب باید وجود داشته باشد یا خیر؟!» مفهوم که همیشه وجود دارد. منتهی موفقیت و رشد، مستلزم شناخت مفاهیم درست و صحیح می‌باشد، نه "مفاهیم من درآوردی"!

"حزب" یک تشکیلات است، اما "جناح" در واقع یک سمت و سویی است که عده‌ای به صورت کلی و یا برای موضوعی خاص بر می‌گزینند، اگر چه هیچ ارتباط تشکیلاتی با هم نداشته باشند.

نه مطلق "حرب" قابل رد کردن است و نه مطلق "جناح". چرا که مطلق تشکیلات بد نیست و بالاخره هر کسی، در هر موضوعی، سمت و سو و جناحی دارد.

واژه‌ی حزب به معنای مصطلح را از «Party »، به معنای قسمت کردن گرفته‌اند، چنان که فصل بندی یک کتاب، یک فیلم یا حتی یک کیک را "پارت پارت" می‌گویند.

اسلام:

در اندیشه‌ی اسلامی، باورهای اسلامی، جامعه اسلامی و حکومت اسلامی، همه چیز باید در چارچوب تعاریف و قراردادهای الهی تعریف و اجرا شود، وگرنه انحراف حتمی است.

اگر "حزب" را به معنای یک قسمت مجزا شده و یک تشکیلات [همان تعاریف مصطلح در دنیا] در نظر بگیریم، خداوند متعال اولین تقسیم کننده است و می‌فرماید: در اصل دو حزب بیشتر وجود ندارد، و عضویت در یکی از این دو حزب نیز اجتناب ناپذیر می‌باشد. این دو حزب، عبارتند از: «حزب الله» و «حزب الشیطان»! مردمان یا در این حزب (قسم و تشکیلات) قرار می‌گیرند و یا در آن حزب؛ و حد وسط یا قسم سومی ندارد.

●- حزب الله - «لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولَئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَيُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُولَئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ» (المجادلة، 22)

ترجمه: هيچ قومى را كه ايمان به خدا و روز رستاخيز دارند نمى‌يابى كه با دشمنان خدا و رسولش دوستى كنند، هر چند پدران يا فرزندان يا برادران يا خويشاوندانشان باشند؛ آنان كسانى هستند كه خدا ايمان را بر صفحه‌ی دلهايشان نوشته و با روحى از ناحيه‌ی خودش آنها را تقويت فرموده، و آنها را در باغ‌هايى از بهشت وارد مى‌كند كه نهرها از زير (درختانش) جارى است، جاودانه در آن مى مانند؛ خدا از آنها خشنود است، و آنان نيز از خدا خشنودند؛ آنها «حزب اللّٰه»‌اند؛ بدانيد «حزب اللّٰه» پيروزان و رستگارانند.

رهبر و ولیّ امر"حزب الله"، خداوند متعال است و رئیس این حزب، فرستاده اوست و شاخصه‌ی اعضای این حزب، شدت با کفار و رحمت با مؤمنین می‌باشد؛ یعنی همان «خودی و غیر خودی»، چنان که فرمود: «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ ... – محمد [صلوات الله علیه و آله] فرستاده‌ی الله است و کسانی که با او هستند، با کفار شدید و بین خود رحمت‌آور هستند ... / الفتح، 29».

●- حزب الشیطان - «اسْتَحْوَذَ عَلَيْهِمُ الشَّيْطَانُ فَأَنْسَاهُمْ ذِكْرَ اللَّهِ أُولَئِكَ حِزْبُ الشَّيْطَانِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ الشَّيْطَانِ هُمُ الْخَاسِرُونَ» (الفتح، 19)

ترجمه: شيطان بر آنان مسلّط شده و ياد خدا را از خاطر آنها برده؛ آنان حزب شيطانند! بدانيد حزب شيطان زيانكارانند!

رهبر و ولیّ امر "حزب الشیطان"، همان ابلیس لعین است که بر زیر مجموعه‌ی خود مسلط شده است؛ و رئیس حزب، طاغوت‌های بزرگ هر زمان می‌باشند «وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِيَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ» و زیر ساخت و آغاز کار این حزب و اعضایش، همان فراموشی خدا و بالتبع معاد، دین خدا، کتاب خدا، قانون خدا و ... می‌باشد که به ناچار إله‌های کاذب، ایسم‌ها و الگوهای فاسق را جایگزین می‌کنند.

احزاب دیگر

همان‌طور که بیان شد، حزب دیگری وجود ندارد، اما گاه زیر مجموعه‌ی هر کدام از این دو حزب اصلی، خود را از مجموعه کلی جدا کرده و برای خودشان حزبی تشکیل می‌دهند، رئیس و شورایی انتخاب می‌کنند، در آن دینی که دارند [چه حق و چه باطل]، تغییراتی می‌دهند، می‌گویند: «این بخش را قبول داریم، آن بخش را قبول نداریم – این روش یا عملکرد را قبول داریم، اما آن یکی را قبول نداریم ...» و به حسب ظاهر گمان می‌کنند که حزب مستقلی شده‌اند و بسیار هم از خود ممنون و به آن چه دارند [از اندیشه، نقشه یا جماعت طرفدار]، خوشحال هستند:

«فَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ زُبُرًا كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ» (المؤمنون، 53)

ترجمه: امّا آنها كارهاى خود را در ميان خويش به پراكندگى كشاندند، و هر گروهى به راهى رفتند؛ (و عجب اينكه) هر گروه به آنچه نزد خود دارند خوشحالند!

حزب در نظام اسلامی

"نظام اسلامی"، با "جامعه‌ی اسلامی" متفاوت است. "نظام اسلامی" وقتی محقق می‌شود که ساختار حکومت اسلامی باشد. دقت شود که می‌گوییم: "ساختار"، نه این که تمامی آحاد آن از مسئول و غیر مسئول، مسلمان و مؤمن باشند!

این نظام، خودش یک حزب است. یعنی همان "حزب الله" است که رهبرش الله جلّ جلاله می‌باشد «اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا» که ولایتش در ولایت رسولش، امامانش، دینش، کتابش، فقه و قوانینش جریان و تجلی می‌یابد و "ولایت فقیه" نیز در همین راستا و چهارچوب تعریف می‌شود.

بنابراین، "جامعه‌ی اسلامی" در "نظام اسلامی"، همگی اعضای "حزب الله" هستند، و در هیچ کجای دنیا معنا ندارد و قانونی نیست که یک نفر، عضو دو یا چند حزب باشد.

از این‌رو، به ویژه در یک جامعه‌ی اسلامی؛ فعالیت یک حزب، برکت ندارد. یعنی: "خیر پایدار ندارد".

نقش احزاب در ایران

در جمهوری اسلامی ایران که طبق قانون، فعالیت احزاب را مجاز شمرده است، بیش از دویست حزب مجوز فعالیت گرفتند و گویا نصف آنها تعطیل شدند و در هر حال بیش از صد حزب رسمی باقیست.

فعالیت احزاب در ایران را نباید با امریکا و اروپا مقایسه کرد، چرا که احزاب در آن کشورها، مالک کشور و تمامی سرمایه‌هایش می‌‌باشند و در واقع این سرمایه‌دارانِ مالک بر همه چیزند که احزاب را تشکیل می‌دهند، تا عرصه‌ی سیاست و قدرت را نیز در دست داشته باشند و قوانین و سیاست‌های داخلی و خارجی را در راستای منافع خود وضع و اجرا نمایند؛ و برای همین است که در امریکا و اکثر کشورهای اروپایی، بیش از دو یا سه حرب، به قدرت نمی‌رسند.

اما در ایران، فعالیت یک حزب، بیشتر "سیاسی" است و حال ببینید که در "انتخابات‌ها"، رویکرد مردم به کدام حزب بوده و کدام به قدرت رسیده‌اند؟! در واقع هیچ کدام! بلکه یک جریانی به صورت موجی ناپایدار پدید می‌آید و حاکم می‌شود و احزاب نیز برای آن که نقشی داشته باشند و بهره‌ای ببرند، خودشان را به آن جریان و موج گذرا می‌چسبانند.

اصطلاحات جریانی:

اگر دقت کنید، از همان ابتدای انقلاب تا کنون، اصطلاحاتی چون: «خط یک، دو و سه» - «راست و چپ» - «اصلاح طلب» - «اصولگرا» و ...، هیچ کدام به احزاب تعلق نداشتند، بلکه همه به جریانات و امواجات تعلق داشته و دارند و احزاب نیز گاه خود را به آنها چسبانده‌اند.

جالب است که بدانید این اصطلاحات جریانی، هیچ کدام ابداعی نبوده‌اند، بلکه گام به گام، کپی از انقلاب فرانسه و جریانات پس از آن بوده و می‌باشند. لذا امام خامنه‌ای، به صراحت می‌فرمایند که من اصلاً این اصطلاحات را قبول ندارم؛ چرا که معنا و مفهوم درستی هم ندارند!

امام خامنه‌ای:

«بنده دعوای اصلاح طلب و اصولگرا را هم قبول ندارم؛ من این تقسیم بندی را غلط می‌دانم. نقطه‌ی مقابل اصولگرا، اصلاح طلب نیست؛ نقطه مقابل اصلاح طلب، اصولگرا نیست.

نقطه‌ی مقابل اصولگرا، آدم بی اصول و لاابالی است؛ آدمی که به هیچ اصلی معتقد نیست؛ آدم هرهری مذهب است. یک روز منافع او یا فضای عمومی ایجاب می‌کند که بشدت ضد سرمایه‌گذاری و سرمایه‌داری حرکت کند، یک روز هم منافع‌اش یا فضا ایجاب می‌کند که طرفدار سرسخت سرمایه‌داری شود؛ حتّی به شکل وابسته و نابابش!

نقطه‌ی مقابل اصلاح طلبی، افساد است. بنده معتقد به اصولگرای اصلاح طلبم؛ اصول متین و متقنی که از مبانی معرفتی اسلام برخاسته، با اصلاح روش‌ها به صورت روزبه روز و نوبه نو. ما باید روش‌ها را اصلاح کنیم. در روش ها اشتباه و نقص وجود دارد. گاهی به مرحله‌یی می‌رسیم که امروز دیگر جواب نمی‌دهد؛ باید مرحله ی دیگری را شروع کنیم. حفظ اصول و اصلاح روش‌ها، معنای اصلاح طلبی است.

البته از نظر آمریکایی‌ها اصلاح یعنی ضدیت با نظام جمهوری اسلامی. رضاخان آمد اصلاحات راه انداخت؛ محمدرضا هم آمد اصلاحات راه انداخت؛ این همان چیزی است که بنده گفتم اصلاحات امریکایی. این اصلاحات به درد خودشان می‌خورد. ملت ایران اصلاح را براساس اصول خود انجام می‌دهد.» (۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۴)

حزب مفید:

حالا اگر یک عده گفتند: «مقصود ما از حزب، تأسیس یک تشکیلات سازماندهی شده، در چارچوب اسلام ناب و نظام جمهوری اسلامی ایران، برای خدمت بیشتر می‌باشد»، خب چنین تشکیلاتی [مثل هر مؤسسه‌ی دیگری]، فارغ از تعصبات حزبی [تحزّب] می‌تواند در اموری مفید واقع شود.

امام خامنه‌ای:

«آن حزبی که مورد نظر ماست، عبارت است از یک تشکیلاتی که نقش راهنمائی و هدایت آحاد مردم را به سمت یک آرمانهایی ایفا می‌کند» (حزب و تحزب، 24/7/1390)

مشارکت و هم افزایی‌ - پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی

پرسش:

با توجه به نظر آقا راجع به حزب که فرمودند: «در کار حزبی برکتی احساس نمی‌کنم»، آیا مفهومی بنام "حزب و جناح" و کار حزبی در جامعه اسلامی باید وجود داشته باشد؟

پاسخ (نشانی لینک):

http://www.x-shobhe.com/shobhe/10408.html

 

 پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

  

  

     

کلمات کلیدی:  سیاسی