ایکس - شبهه: قدرت نظامی، قدرت تولید خودرو نیست که رقبا در یک نمایشگاهی آخرین فنآوری‌های خود را به نمایش بگذارند و بعد بگویند که مثلاً صنایع خودروسازی امریکا یا اروپا و یا صنایع نظامی آنها و به طور کلی «ناتو» بیشتر و پیشرفته‌تر است، بلکه هزاران هزار شاخص دارد که فقط یکی از آنها به تسلیحات بر می‌گردد که البته همان خود شاخص بسیار مهمی است.

متأسفانه به خاطر تبلیغات بسیار ضعیف و گاه بسیار غلط، جوانان ما اطلاعات مبسوطی از جنگ ندارند و اغلب آن چه شنیدند در خصوص «شهادت و شهید» بوده است و یا تبیین فیلم‌ها و سریال‌ها که بیشتر به لودگی و احمقی رزمنده‌ها در جبهه‌ها دلالت می‌کند تا به قدرت‌های لازم برای جنگ! حال آن که اگر قرار بود چنین باشد، حتماً جنگ در همان سه روز، یا سی روز یا شش ماهه‌ای که فرض می‌شد و به صدام القا شده بود، با شکست ایران و اشغال نظامی‌اش به پایان می‌رسید.

این جنگ نمایشگاه عملی پیشرفته‌ترین سلاح‌های غربی بود. هوایپمای جاسوسی آواکس امریکایی، جنگنده میگ روسی، تانک چیفتن انگلیسی، موشک کروز فرانسوی، بمب شیمیایی آلمانی، ناوهای جنگی ایتالیایی، اطلاعات دقیق ماهواره‌ای، طراحان نظامی ناتو، افسران نظامی و امنیتی و سلاح‌های سبک اسرائیلی، حمایت‌های سیاسی سازمان مللی و شورای امنیتی، نیروهای نظامی از ملیت‌های مختلف عرب، پول و ثروت عربی، تبلیغات کلان رسانه‌ای صهیونیستی در جنگ روانی، نفوذ سازمان‌‌های جاسوسی تا حدّی که رئیس جمهوری ایران (بنی صدر) نیز یک جاسوس باشد، ترورها و انفجارهای داخلی توسط منافقین تا جایی که حتی رئیس جمهوری و نخست وزیر این مملکت را ترور کنند و ...، همه در یک جبهه بودند و قوای رزمی ما با دست خالی در جبهه‌ی دیگر. بدیهی است این جنگ نباید بیش از حداکثر چند ماه طول می‌کشید، اما چنین نشد. چرا؟

پس عوامل بسیاری وجود دارد. مهمترین عامل و سلاح که آنها درک نمی‌کنند، همان «ایمان به الله جل جلاله است» که در اسلام‌گرایی، تبعیت از ولایت فقیه و روحیه جهادی و شهادت طلبی متجلی می‌گردد. امام خمینی می‌فرمودند: «آنها همه چیز دارند ولی خدا ندارند، پس هیچ ندارند – ما هیچ نداریم ولی خدا داریم، پس همه چیز داریم». آری، «إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ» شعار ژورنالیستی نیست، بلکه وعده قطعی خداوند متعال است که هیچ تخلفی در وعده‌های او صورت نمی‌پذیرد.

دشمنان نیز تمامی عوامل ناتوانی و شکست در این جنگ تحمیلی هشت ساله را مطالعه کرده‌اند، اما فقط با شاخص‌های خودشان.

حال نظام و کشوری که در آن جنگی که حتی چسب زخم، باند پانسمان زخم و سیم خاردارش را از خارج و آن هم به صورت قاچاق و با قیمتی چند برابر می‌خرید و با هزینه‌ای به مراتب مضاعف وارد کشور می‌کرد و حتی اسلحه سبک کلاش و گلوله‌اش را نیز باید می‌خرید و وارد می‌کرد، و حتی تا چند سال پیش بنزی مصرفی‌اش نیز وارداتی بود، خودش سلاح‌های سبک و سنگین می‌سازد.

این کشوری که با آن وضعیت ضعیف نه تنها مقاومت کرد، بلکه پیروز شد و در آخر نیز آن نتیجه عراق شد و این نتیجه ایران، اکنون خودش نه تنها انواع سلاح‌های سبک را تولید می‌کند، بلکه انواع موشک‌های برد کوتاه و برد بلند را نیز تولید می‌کند. کشوری که فقط چند فانتوم قدیمی داشت، اکنون خودش پیشرفته‌ترین جنگنده‌ها (قاهر) را می‌سازد. تانک می‌سازد، نفر بر می‌سازد. تجهیزات الکترونیکی پیشرفته می‌سازد؛ امروز این کشور مجهز به هواپیماهای بدون سرنشین پهپاد شده است. زیر دریایی دارد و از انواع اقسام ناوهای جنگی ساخت خود برخوردار است، نانو تکنولوژی، تولید انواع داروهایی که مصرف نظامی دارد و ... .

کمترین نتیجه این پیشرفت نظامی در زمینه تولید تسلیحات یا برخورداری از سایر امکانات نظامی این است که ارتش موسوم به «کلاه آهنین» اسرائیل غاصب که به عنوان «شکست ناپذیر» معروف شده بود، در حمله اول ظرف 33 روز، در حمله دوم ظرف 24 روز و در حمله سوم ظرف 8 روز مجبور به عقب نشینی و پذیرش شرایط برای آتش بس می‌شود، و ایران نیز با صراحت اذعان می‌کند حمایت کرده و می‌کنیم. آیا این ترس ندارد؟!

لذا طبیعی است که دشمنان ایران اسلامی با مطالعات و برآوردهایی که دارند، وقتی آن نتیجه در آن وضعیت را تجربه کردند، از این وضعیت هراس داشته باشند.

دلیل وحشت غرب همین است که اگر می‌توانست حمله نظامی کند، حتی یک ساعت هم درنگ نمی‌کرد. لذا تا اسرائیل سر و صدایی می‌کند، امریکا پیغام می دهد که حمله نظامی در دستور کار نیست.

 

 

کلمات کلیدی:  سیاسی   جنگ و جهاد