پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): اگر به متن خطبه عقد (دائم یا موقت) دقت کنیم، متوجه می‌شویم که اساساً «ایجاب» با زن است و فقط «قبول» با مرد است، یعنی در واقع این زن است که ابتدا همسر خود را انتخاب می‌کند و با تفکر، تعقل، مشورت و ...، چنین مردی را برای همسری مناسب خود تشخیص می‌دهد و تصمیم و عزم خود را برای این ازدواج به او اعلام می‌نماید. البته مرد نیز مجبور نیست، می‌تواند قبول کند یا نکند؛ و اگر قبول کرد، عقد محقق شده و آن دو زن و شوهر می‌شوند.

در تاریخ اسلام نیز از اسوه‌ها و الگوهای برتر خود چنین آموختیم. در واقع حضرت خدیجه علیها‌السلام پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله خواستگاری نمودند. در ازدواج بزرگ زنان عالم، حضرت فاطمه زهراء علیهاالسلام نیز دیدیم، پدر ایشان به وکالت به مسجد رفتند و آمادگی ایشان برای ازدواج را مطرح نمودند.

اما، طریق این خواستگاری و تطبیق آن با عرف و فرهنگ یک جامعه نیز شرط است. آیا غیر از این است که امروزه حتی اگر پسر و دختری هم دیگر را برای ازدواج پسندیده باشند و تصمیم قطعی را اخذ نموده باشند، باز عرف رعایت شده و خانواده پسر به خواستگاری می‌رود؟ و اگر آن پسر در کوچه و خیابان و دانشگاه، خواستگاری کند، مقبول نمی‌افتد؟ برای خواستگاری دختر از پسر هم همین‌طور است. منعی ندارد اگر دختر پسری را برای ازدواج پسند کرد و پسر هم پذیرفت، عرف و آداب رعایت شود و خانواده پسر به خواستگاری بروند.

 

دقت شود که مهم انتخاب و تصمیم و رضایت طرفین است، چه ابتدا از ناحیه پسر باشد و چه از ناحیه دختر. منتهی راه‌کار برای حفظ احترام دختر و رعایت شأن او با توجه به عرف و فرهنگ جامعه بسته نیست. با کمی درایت و ظرافت، انجام پذیر است.

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه