ایکس شبهه - ش: دوست سنی سه سؤال مطرح کرده: پیامبر اکرم (ص) علم غیب داشت. پس اگر با ابوبکر و عمر دوستی کرد، مقصر در غصب ولایت خود ایشان می‌شود که سبب قدرت یافتن آنها شد – نام بسیاری از راویان حدیث در منابع شیعی عمر است – چرا به هنگام فرار، علی (ع) را در بستر خود قرار داد که احتمال ترورش می‌رفت، ولی با ابوبکر به غار رفت

ش: دوست سنی سه سؤال مطرح کرده: پیامبر اکرم (ص) علم غیب داشت. پس اگر با ابوبکر و عمر دوستی کرد، مقصر در غصب ولایت خود ایشان می‌شود که سبب قدرت یافتن آنها شد – نام بسیاری از راویان حدیث در منابع شیعی عمر است – چرا به هنگام فرار، علی (ع) را در بستر خود قرار داد که احتمال ترورش می‌رفت، ولی با ابوبکر به غار رفت – آیا نباید علی را از خطر حفظ می‌نمودند؟

«ایکس - شبهه»: به ایشان سلام رسانده و بفرمایید اگر می‌خواهد حقایق و واقعیت‌های دین خود را خوب درک کرده و بشناسد، بدون تعصب در نکات ذیل تأمل نماید:

الف – هیچ یک از موارد فوق و یا هزاران مورد مانند آن دلیل برای اثبات یا نفی خلافت از علی یا ابوبکر و عمر نیست. [دقت شود که راجع به هر سه سخن می گوییم و عرض کردیم دلیل بر نفی یا اثبات هیچ یک نیست]. بلکه جانشینی و خلافت پس از حضرت رسول اکرم (ص) امری نیست که با سلام و علیک و احوالپرسی و نزدیکی و دوری و شورا و ... تعیین گردد، بلکه باید از ناحیه‌ی خداوند متعال تعیین شده و توسط نبی‌اش ابلاغ گردد. اگر این امر واقع نشده بود و یا دست کم اهل سنت وقوع آن را قبول نداشتند، جای هر شک و شبهه و تفسیر به رأیی باقی می‌ماند. و مهم‌ترین سؤال و شبهه این می‌شد که اساساً چرا خداوندی که برای هدایت بشر 124 نبی‌فرستاد و نبوت را به آخرین آنها ختم کرد، یک دفعه خلق خود را رها کرده و امورشان را به خودشان واگذار نمود؟! ولی وقتی شیعه و سنی به اسناد معتبر مثبوت در کتب خود و به نقل از بزرگان خود و هم چنین به حکم عقل و وحی شکی در تعیین و معرفی و اخذ بعیت از همگان ندارند، جای تردید و بحثی باقی نمی‌ماند که بگوییم پس چرا این حال او را پرسید و یا او با دختر این ازدواج کرد و یا چرا در فلان مجلس گفت خوش‌آمدی و ... . و جالب‌تر آن که «امام شافع» یعنی امام مذهب شافعی قصیده‌ی بلندی دارد که در آن می‌سراید: اگر حب علی و آل علی رافضی بودن است، من خود اول رافضی هستم. شخص ایشان نیز مانند اسلاف خود به مسئله‌ی غدیر و معرفی و این که اولین بیعت‌کنندگان و تبریک گویندگان ابوبکر و عمر بودند، اذعان دارند.

ب – این که پیامبر اکرم (ص) مردمان را دعوت می‌نمود، هدایت می‌نمود، مورد لطف و محبت قرار می‌داد، با آنها تجمع می‌کرد، وصلت می‌نمود، داد و ستد داشت، به مأموریت می‌فرستاد، در نماز او حاضر می‌شدند و با وی هم صحبت می‌شدند و ...، نه دلیل به خوب بودن آنهاست و نه دلیل بر مقصر بودن پیامبر اکرم (ص). او نبی الرحمة است و همگان را جهت هدایتشان در ذیل اخلاق والا و سایه رحمت خود قرار می‌دهد. مگر همه‌ی انسان‌هایی که در ظل رحمت الهی قرار گرفته‌اند، علیه‌السلام هستند؟!

وانگهی قرار نبود که ایشان قصاص قبل از جنایت بنمایند. فرض بگیرید صحابه‌ی بسیاری به دور ایشان جمع شده و همه ادعای ایمان و اسلام دارند و با وی و با منصوب وی (علی) نیز بیعت می‌کنند و هیچ مخالفتی نیز از خود بروز نمی‌دهند. آیا می‌توان بر اساس علم غیب آنها را مطرود داشت؟ حتی خداوند متعال که عالم تمامی سر و نهان همه‌ی مخلوقات خویش است، وقتی بنده‌ای ابراز عبودیت یا اسلام می‌کند، حال و ادعای فعلی او را می‌پذیرد. و از این پس نیز اوست که باید در عمل ادعای خود را به اثبات رساند. مضاف بر این که رسالت و تکلیف پیامبر اکرم (ص) ضمن بازکردن راه هدایت برای تک تک افراد، رعایت مصلحت کل و جامعه‌ی اسلامی و همه‌ی انسان‌ها تا آخر الزمان است. آیا می‌توانیم بگوییم که چون به هنگام فتح مکه خانه ابوسفیان را خانه‌ی امن معرفی کرد، پس [العیاذ بالله] در به دنیا آمدن و رشد و نمود معاویه و یزید و به وجود آمدن کربلا مقصر است؟! این گونه نگاه و قضاوت حاکی از آن است که معرفتی نسبی درستی نسبت به خدا، پیامبر اکرم (ص)، قرآن، اسلام و ... حاصل نشده است و موضوعات با عقل و حکمت و شناخت مورد مطالعه و بررسی قرار نمی‌گیرد.

ج – در مورد این که نام بسیاری از افراد «عمر» بوده نیز هیچ چیز اثبات یا نفی نمی‌شود. عمر نامی رایج در میان اعراب (از قبل اسلام) بوده و هست. آیا در میان اهل سنت کم هستند افردی که نامشان حسن یا حسین است؟ حال با این اسامی چه چیزی اثبات یا نفی می‌شود؟ حتی اگر اسم «علی» باشد چه چیزی اثبات و نفی می‌شود. نام آن جلاد پهلوی «رضا» بود و نام پسر ذلیلش «محمد رضا» بود. یا مگر نام پسر آن خون‌آشام لیبیایی «سیف‌الاسلام - قذافی» نیست و نام جلاد بحرین «علی عبدالله صالح» نیست؟ آیا او اصلاً مسلمان هست که حال شیعه یا سنی باشد؟ آیا سر سپرده‌ی وهابیت که نه سنی هستند و نه شیعه نمی‌باشد. علی نام امام اول و عبدالله لقب پیامبر و صالح اسم امام زمان (عج) است. پس هر کسی می‌تواند نام فرزند خود را بنا بر سلیقه‌اش علی یا عمر بگذارد.

د – اما راجع به این که به علی (ع) فرمود تا در جای او بخوابد و با ابوبکر به غار رفت. چه کسی گفته که در امنیت قرار گرفتن بهتر از در معرض شهادت قرار گرفتن است که بگوییم لابد فضیلت او بیشتر بوده است؟ مضاف بر این که قرار گرفتن در بستر پیامبر اکرم (ص) و معرض ترور، اولین و آخرین خطری نبوده که امام علی (ع) در خط مقدم و تیررس آن قرار گرفته بود.

وانگهی هر امری مرد خودش را می‌طلبد. طبق صریح آیه‌ی قرآن کریم، ابوبکر حتی در غار، در حالی که در کنار پیامبر اکرم (ص) بود و معجزه‌ی الهی در بسته شدن غار با تار عنکبوت را به چشم می‌دید، باز هم می‌ترسید و حضرت مرتب به او دلداری می‌داد. حال چطور می‌توانست خود را در معرض ترور قرار دهد و در جای پیامبر اکرم (ص) بخوابد؟! در ضمن دقت شود که افراد بسیاری در کنار پیامبر اکرم (ص) قرار گرفتند و یا با ایشان همسفر و هم سفره و هم صحبت شدند، اما در هر موضعی تنها کسی که می‌توانست جای پیامبر اکرم (ص) قرار گرفته و جایگزین او شود، امام علی (ص) بود. چه جایگزینی برای ترور شدن و شهادت و چه جایگزینی برای ولایت، امامت و خلافت.

تعداد بازدید : 2350
9 آذر 1390
نسخه قابل چاپ
اشتراک گذاری

کلمات کلیدی: تاریخی

نظرات کاربران

پیامبر اکرم رسول الله بود پس باید در الله که قران باشد جستجو کرد نه خود شخص که در قران هم امده او شخصی است مانند شما و میخرد ومیخورد ..به قران بنگر که میان تمام ادیان الهی الفت میاندازد ودر حقوق انها مساوات برقرار کرده نبی الرحمه دیگر بین علی و عمر ابوبکر کدام را بیشتر دوست میداشت باید در همان بستر پیدا کرد موسی سمت هارون رفت برای خود یار وبرادری که در تمام جا حتی مقابل غغغغغغغغغغغغغغ فرعون از او مواظبت کند با یک دعا دیگر که رووحانیون قبل شروع سخن میگویند رب اشرحی .....واما اسم در قیامت به صورت واقعی محشر میشوی تبت ابی لهب ...عموی پیامبر در قران علم پیامبر ونیز حفاظت از قران که مسلمانان قبول دارد بدون حفاظت پیامبر با عقل جور در نمی اید مانند مسیح در راه خدا مردن شهادت است

تیز تر 8 آذر 1390

راوی حدیث بودن دلیل بر فضیلت نیست و هرکه در زمان ایشان چیزی شنیده و به دیگران انتقال داده است راوی است. اکنون هزاران نفر راوی داریم که از صحابه بوده اند آیا روا بود که پیامبر می فرمود تو و تو گوش‌هایتان را بگیرید چون نابکار هستید؟ علم غیب نیز دلیل بر دخالت در همه امور نیست. این حرف همان حرف زن یهودی است که وقتی از او پرسیدند چرا گوشت مسموم به رسول خدا دادی گفت: اندیشیدم اگر حقا پیامبر باشد گوشت او را آسیب نمی‌رساند! وقتی شخصی زناکار نزد پیامبر آمد و گفت قبری را شکافتم و تجاوز کردم پیامبر به او فرمودند از من دورشو! اما تا وقتی لب باز نکرده بود آبرویش نبردند! یا نقل شده که پیامبر کنار یارانش می‌نشستند و گفتگو می‌کردند و هرگاه آنان می‌خندیدند یا تعجب می‌کردند ایشان هم می‌خندید یا تعجب می‌کرد. انسان تکلیف دارد پیامبر همیشه غیب‌گویی نمی‌کند خداوند می‌خواهد انسان ها را بیازماید و اگر پیامبر هرچه می‌داند عملی کند تکلیف از انسان برداشته می‌شود و نتیجه آن پاک شدن دین است همان دینی که آمده تا انسان را مسئول و مکلف بداند و از حساب و کتاب و حق الناس و... بگوید. خوابیدن جای پیامبر نتیجه ایثار و برتری علی بن ابیطالب است، حرف شما مثل آن است که بگویید چرا در جنگ خندق علی به جنگ عَمربن عبدود رفت ایشان جوان بود و قامتش کوچک‌تر از عَمر بود پس پیامبر او را به نبرد پهلوانان عرب فرستاد تا ابوبکر را مال خودش نگه دارد. چرا در جنگ خیبر فرمود: اکنون پرچم سپاه را دست کسی می‌دهم که خداوند دوستش دارد؟ چرا در بسیاری جنگ‌ها که خودش نبود علی را نایب و فرمانده سپاه می‌کرد؟ چرا علی را مولا خواند و دیگری را صاحب؟ بسیار دیده‌ام که هنگام صحبت از ابوبکر با افتخار می‌گویند ابوبکر یار غار پیامبر بوده است و خداوند او را صاحب پیامبرش نامیده است. چه مقامی از این بالاتر؟ اما باید گفت: صاحب از کلماتی است که اکنون بیشتر معنی مالک دارد تا همراه، اما معنی اصلی این کلمه همراهی است؛ پس همراه پیامبر بودن کسی را فضیلت نیست. شگفت آن‌که کلمه صاحب حدود ۱۳ بار در قرآن رفته است و در بیشتر آیات، دو طرف یکدیگر را درک نمی‌کنند و علاقه‌ای به هم ندارند و فکر جدایی هستند: أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا ۗ مَا بِصَاحِبِهِم مِّن جِنَّةٍ ۚ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ (٧:١٨٤) آيا فكر نكرده‌اند كه در صاحبشان نشانى از ديوانگى نيست و او به آشكارا بيم‌دهنده است؟ وَمَا صَاحِبُكُم بِمَجْنُونٍ (٨١:٢٢) و صاحب شما ديوانه نيست. فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تَكُن كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَىٰ وَهُوَ مَكْظُومٌ (٦٨:٤٨) در برابر فرمان پروردگارت صابر باش و چون صاحب ماهى مباش كه با دلى پراندوه ندا در داد. مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَمَا غَوَىٰ (٥٣:٢) كه صاحب شما نه گمراه شده و نه به راه كج رفته است. قَالَ لَهُ صَاحِبُهُ وَهُوَ يُحَاوِرُهُ أَكَفَرْتَ بِالَّذِي خَلَقَكَ مِن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ سَوَّاكَ رَجُلًا (١٨:٣٧) صاحب (با ایمان) وی -در حالی که با او گفتگو می‌کرد- گفت: آیا به خدایی که تو را از خاک، و سپس از نطفه آفرید، و پس از آن تو را مرد کاملی قرار داد، کافر شدی؟! وَكَانَ لَهُ ثَمَرٌ فَقَالَ لِصَاحِبِهِ وَهُوَ يُحَاوِرُهُ أَنَا أَكْثَرُ مِنكَ مَالًا وَأَعَزُّ نَفَرًا (١٨:٣٤) حاصل از آنِ او بود. به دوستش كه با او گفت و گو مى‌كرد گفت: من به مال از تو بيشتر و به افراد پيروزترم. يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُّتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمِ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ (١٢:٣٩) ای دو یار زندان! آیا معبودان متعدد و متفرق بهتر است یا خدای یگانه مقتدر؟ يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَمَّا أَحَدُكُمَا فَيَسْقِي رَبَّهُ خَمْرًا ۖ وَأَمَّا الْآخَرُ فَيُصْلَبُ فَتَأْكُلُ الطَّيْرُ مِن رَّأْسِهِ ۚ قُضِيَ الْأَمْرُ الَّذِي فِيهِ تَسْتَفْتِيَانِ (١٢:٤١) ای دو یار زندان! اما یکی از شما (از زندان رهایی می یابد و) سرور خود را شراب می‌نوشاند، اما دیگری به دار آویخته می‌شود و پرندگان از سر او خواهند خورد. تعبیر خوابی که از من جویا شدید، تحققّش قطعی و انجامش حتمی شده است. آنان که پیامبر را دیوانه می‌دانستند ایشان را صاحب خود (به معنی مالک) نمی‌دانستند بلکه دشمنش بودند و از ایشان می‌گریختند. وگرنه کسی صاحبش را مجنون نمی‌گوید، یونس نیز خود را صاحب ماهی نمی‌دانست بلکه اسیر و گرفتار آن بود و رهایی‌اش را می‌خواست، چنان‌که زندانیان یوسف، اسیر بند و زنجیر بودند و انتظار خلاص می‌کشیدند؛ آن مؤمن نیز از دوستی با باغبان کافر راضی نبود اما چاره‌ای نداشت. حال منظور من این نیست که پیامبر گرامی نیز در تاریکی غار، گرفتار هم‌نشینش بوده است، چونانکه یوسف و یونس در تاریکی زندان و دریا و شکم ماهی اسیر بودند، اما اگر قرار به تأویل باشد، مولا را باید به دوستی معنی کرد که بارها در قرآن کنار دوستی و سرپرستی خداوند آمده یا صاحب را به همراه؟ کدام را باید پنهان کرد و کدام را بر دست گرفت؟ المنة للّه که مولا پس از قرن‌ها تغییری نکرده است و هنوز می‌شنوم که عرب با همین کلمه صدق ارادت و فرمانبری‌اش را بیان می‌کند و به‌جای نوکرتم، غلامتم و... می‌گوید: مولای! ...أَنتَ مَوْلَانَا فَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ (٢:٢٨٦) ...تو مولا و سرپرست مایی، پس ما را بر جمعیّت کافران، پیروز گردان! بَلِ اللَّهُ مَوْلَاكُمْ ۖ وَهُوَ خَيْرُ النَّاصِرِينَ (٣:١٥٠) (آنها تکیه‌گاه شما نیستند،) بلکه ولی و سرپرست شما، خداست؛ و او بهترین یاوران است. ثُمَّ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ ۚ أَلَا لَهُ الْحُكْمُ وَهُوَ أَسْرَعُ الْحَاسِبِينَ (٦:٦٢) سپس (تمام بندگان) به سوی خدا، که مولای حقیقی آنهاست، بازمی‌گردند. بدانید که حکم و داوری، مخصوص اوست؛ و او، سریعترین حسابگران است! وَإِن تَوَلَّوْا فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَوْلَاكُمْ ۚ نِعْمَ الْمَوْلَىٰ وَنِعْمَ النَّصِيرُ (٨:٤٠) و اگر سرپیچی کنند، بدانید (ضرری به شما نمی‌رسانند؛) خداوند سرپرست شماست! چه سرپرست خوبی! و چه یاور خوبی! قُل لَّن يُصِيبَنَا إِلَّا مَا كَتَبَ اللَّهُ لَنَا هُوَ مَوْلَانَا ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (٩:٥١) بگو: «هیچ حادثه‌ای برای ما رخ نمی‌دهد، مگر آنچه خداوند برای ما نوشته و مقرّر داشته است؛ او مولا (و سرپرست) ماست؛ و مؤمنان باید تنها بر خدا توکّل کنند!» هُنَالِكَ تَبْلُو كُلُّ نَفْسٍ مَّا أَسْلَفَتْ ۚ وَرُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ ۖ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَفْتَرُونَ (١٠:٣٠) در آن جا، هر کس عملی را که قبلاً انجام داده است، می‌آزماید. و همگی بسوی «اللّه» -مولا و سرپرستِ حقیقی خود- بازگردانده می‌شوند؛ و چیزهایی را که بدروغ همتای خدا قرار داده بودند، گم و نابود می‌شوند! ...فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاكُمْ ۖ فَنِعْمَ الْمَوْلَىٰ وَنِعْمَ النَّصِيرُ (٢٢:٧٨) ...پس نماز را برپا دارید، و زکات را بدهید، و به خدا تمسّک جویید، که او مولا و سرپرست شماست! چه مولای خوب، و چه یاور شایسته‌ای! ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ مَوْلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَأَنَّ الْكَافِرِينَ لَا مَوْلَىٰ لَهُمْ (٤٧:١١) این برای آن است که خداوند مولا و سرپرست کسانی است که ایمان آوردند؛ امّا کافران مولایی ندارند! قَدْ فَرَضَ اللَّهُ لَكُمْ تَحِلَّةَ أَيْمَانِكُمْ ۚ وَاللَّهُ مَوْلَاكُمْ ۖ وَهُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ (٦٦:٢) خداوند راه گشودن سوگندهایتان را (در این گونه موارد) روشن ساخته؛ و خداوند مولای شماست و او دانا و حکیم است. إِن تَتُوبَا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُمَا ۖ وَإِن تَظَاهَرَا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلَاهُ وَجِبْرِيلُ وَصَالِحُ الْمُؤْمِنِينَ ۖ وَالْمَلَائِكَةُ بَعْدَ ذَلِكَ ظَهِيرٌ (٦٦:٤) اگر شما (همسران پیامبر) از کار خود توبه کنید (به نفع شماست، زیرا) دلهایتان از حق منحرف گشته؛ و اگر بر ضدّ او دست به دست هم دهید، (کاری از پیش نخواهید برد) زیرا خداوند یاور اوست و همچنین جبرئیل و مؤمنان صالح، و فرشتگان بعد از آنان پشتیبان اویند. www.nyaiesh.com

رضا8 آذر 1390

ارسال نظر

سوالات و شبهات

استاد - فردی به نام ﻫ . آ، استاد دانشگاه امیر کبیر و استاد تاریخ هستش. مدعی شده بود که داستان‌های موجود در قرآن و هم چنین ماجرای کربلا ساختگی‌اند و منشا این‌ها از داستان‌های ایرانی است! یه جواب توپ بدین مثه همیشه.
چرا پیامبر اکرم صلی ا... علیه و آله و سلم روز فتح مکه اعلام عفو عمومی نمود؟ مگر ایشان با علم غیب نمی‌دانستند که امثال ابو‌سفیان و معاویه چه جنایاتی مرتکب شده بودند و بعدها می‌شدند؟ یا چرا حضرت علی علیه‌السلام قلم و کاغذ نیاوردند؟!
آیا قاره امریکا قبل از کریستف کلمب کشف شده بود، و آیا مسلمانان قبل از او این قاره را کشف کرده‌اند؟

نظرات کاربران

ارسال نظر

سوالات و شبهات

درباره ما ارتباط با ما

درباره ما
ارتباط با ما