ایران‌پی‌ان – یادداشت/ شهاب الدین ج.:  اگر چه متأسفانه با اعمال سیاست‌های غلط و ترویج و القای شعارهای غلط‌تری چون «فرزند کمتر، زندگی بهتر» و کشاندن خانواده‌ها به سوی «تک فرزندی» که عواقب بسیار سویی هم دارد، مملکت جوان ما نیز به شدت و با سرعت در حال پیر شدن است، اما هنوز مملکت جوانی است و به همین تناسب فراوانی رأی دهندگان در میان نوجوانان و جوانان به مراتب بیشتر از میان سالان و سالخوردگان می‌باشد. لذا رییس جمهور، نمایندگان مجلس، نمایندگان مجلس خبرگان و اعضای شورای شهر و تمامی منتخبین مردم می‌توانند مدعی گردند و به خود ببالند که با رأی اکثریت جوانان کشور برای خدمت برگزیده شده‌اند.

یازدهمین منتخب ریاست جمهوری این کشور نیز حجت الاسلام حسن روحانی (با نام پیشین حسن فریدون) است که متولد 1327 می‌باشد که اکنون 65 سال دارد و اگر باز هم رأی بیاورد، باید دور دوم را در سن 69 سالگی آغاز کرده و در 73 سالگی به پایان ببرد.

ویژگی‌ها و تفاوت‌ها نسبت به دولت قبلی:

هر دولتی با یک سری منش‌ها، رفتارها و سلیقه‌های جدیدی به میدان می‌آید که مبین نوع دیدگاه‌های رییس آن دولت است که قطعاً و طبعاً با دولت قبلی متفاوت است. این تفاوت‌ها گاه اساسی، زیربنایی و اصولی است و گاه موضوعی و سطحی. هر چند که آنها نیز می‌توانند شمایی از شاکله‌ی اصلی را نشان دهند.

الف - دفتر کار رییس جمهور:

از جمله اولین تفاوت‌هایی که ظاهرش ساده است و زودتر به چشم می‌خورد، تعیین «دفتر ریاست جمهوری» است که معمولاً یکی از دو گزینه‌ی «پاستور» و «کاخ سعدآباد» می‌باشد که از دوره‌ی خاتمی شروع شد.

هر دو از کاخ‌های دوره‌ی قبل می‌باشند و ما پس از انقلاب ساختمانی به عنوان دفتر یا کاخ ریاست جمهوری نساخته‌ایم و هر کدام نیز [به غیر ظواهر و غلغلک هوای نفس، که البته لابد رؤسای جمهور ما بری از آن هستند] دارای مزیت‌هایی هستند. مثلاً کاخ ریاست جمهوری پاستور، مرکز شهر است و در همان محدوده‌ی مجلس قدیم، نزدیک‌تر به مجلس جدید، قوه قضاییه و نهاد رهبری می‌باشد و سبب کم شدن تردد و صرفه‌جویی در وقت دولت و ملت می‌شود و مشکلات ترافیکی، تشریفاتی و امنیتی مردم را در تردد روزانه رییس جمهور به محل کار یا مجلس یا ... را کمتر می‌کند و به درد کارکردن برای ملت می‌خورد.

کاخ سعدآباد نیز برای استقبال از میهمانان خارجی (در سطح پادشاهی یا ریاست جمهوری) که ممکن در یک دوره چهارساله چند بار صورت پذیرد بهتر است. خلاصه رویکرد مفید یکی داخلی است و دیگری خارجی.

ب – میانگین سنی کابینه:

حالا کجا بودن دفتر شاید زیاد مسئله مهمی نباشد، هر کس هر کجا که بهتر و بیشتر می‌تواند کار کند، برود همانجا، به شرطی که واقعاً کار کند؛ اما از نمودهای مهم اولیه ترکیب کابینه پیشنهادی و شاخصه‌های آن به لحاظ تحصیلات، تخصص، تجربه، سابقه و از جمله میانگین سنّی است که آیا کابینه‌ی جوانی است یا میانسال و یا پیر.

آقای روحانی تا اینجا با میانگین سنّی 59 سال، پیرترین کابینه‌ی تاریخ جمهوری اسلامی ایران را معرفی کرده است، هر چند که غالب منتخبین ایشان نسل نوجوان و جوان کشور بودند!  

آقای روحانی تا اینجا با میانگین سنّی 59 سال، پیرترین کابینه‌ی تاریخ جمهوری اسلامی ایران را معرفی کرده است، هر چند که غالب منتخبین ایشان نسل نوجوان و جوان کشور بودند!

پیر بودن کابینه نیز نقاط ضعف و قوتی دارد، به عنوان مثال از نقاط قوتش می‌تواند سابقه و تجربه باشد – اما اگر همین سوابق روشن مبین این باشد که زیاد هم تحفه‌ای نبوده‌اند و موفقیت‌های چشمگیر خاصی هم نداشته‌اند و چه بسا نقاط ضعف بسیار مبرهنی نیز داشته‌اند، آن وقت جای نگرانی و سؤال است، که «چرا» مگر در مملکت قحط الرجال است؟!

از تقاط قوت دیگر یک کابینه‌ی‌ پیر، می‌تواند سعه‌ی صدر باشد، اما اگر این سعه‌ی صدر مبدل به «تسامح و تساهل» در موارد جدی باشد، خطرناک است و  همیشه به نفع دشمنان داخلی و خارجی در جنگ نرم، جنگ سرد، جنگ اقتصادی، تبلیغاتی و روانی تمام شده است.

دیگر از نقاط قوت یک کابینه‎‌ی پیر به ویژه در سیاست خارجی و بالاخص در مقابله با دشمنان خارجی، می‌تواند رویکرد کمتر به سیاست‌های شعاری باشد، اما اگر به «محافظه‌کاری» و یا واضح‌تر بگویم «ترسویی» و خود ضعیف بینی منجر گردد، بسیار خطرناک است و به ذلت و خودزنی و باج دادن از حقوق ملّت منجر خواهد شد.

دیگر از نقاط قوت یک کابینه‌ی پیر، به ویژه در یک حکومت اسلامی، باید توجه کمتر به شهوات و حرص‌های دنیوی باشد. ولی باید توجه داشت که اتفاقاً انسان اگر ساخته نشده باشد، با کهولت سنّ، حبّ جاه، حبّ مقام، حب قدرت و حرص مالش بیشتر می‌شود، مضافاً بر این که موقعیت و شرایط به دست آمده را آخرین فرصت برای خودش می‌بیند و می‌خواهد تمامی کاستی‌های گذشته را جبران کند، انتقام بکشد، تلافی کند و در نهایت عقده گشایی نماید.

در نهایت انتخاب یک کابینه‌ی پیر حاکی از آن است که رییس کابینه نتوانسته طی چند دهه کادر سازی یا دست کم نیرو شناسی نماید  

در نهایت انتخاب یک کابینه‌ی پیر حاکی از آن است که رییس کابینه نتوانسته طی چند دهه کادر سازی یا دست کم نیرو شناسی نماید و اطرافیانش که بیانگر گستره‌ی ارتباطات و تعاملاتش با اقشار متفاوت می‌باشد، همان قدیمی‌ها هستند که اغلب حتی سنّ مفید بازنشستگی را نیز سپری کرده‌اند و اگر تفکر، نشاط، آینده‌نگری، حوصله، انرژی برای تلاش، قدرت ریسک معقول و شجاعت‌شان متناسب با سنّ و سوابق‌شان باشد، باید منتظر یک عقب‌گرد بسیار سنّتی باشیم که جبران عواقبش بسیار سنگین تمام خواهد شد، مگر آن که إن شاء الله همه به رغم سنّ و سال‌شان، از ایمان، باور، اعتقاد، هوش، درایت، بصیرت، پشتکار و شجاعت سلمان فارسی و حبیب بن مظاهر برخوردار باشند.

در هر حال دعا می‌کنیم که این «تدبیر»ها، محقق کننده‌ی «امید»های ملّت باشد، نه آمال و آرزوهای اشخاص یا احزاب.