پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

مرگ نیز دست خداست، اما روزانه چند هزار نفر به دست جنایتکاران کشته می‌شوند!

آیۀ مورد استناد به شرح زیر می‌باشد:

«وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا وَیعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَمُسْتَوْدَعَهَا كُلٌّ فِی كِتَابٍ مُبِینٍ» (هود علیه السلام، 6)

- هیچ جنبنده‏‌ای در زمین نیست مگر اینكه روزی او بر خدا است، او قرارگاه و محل نقل و انتقالش را می‏داند، همه اینها در كتاب آشكاری (لوح محفوظ علم خداوند) ثبت است.

●- چرا همگان به هنگام سیری شدن، شاکر نیستند و نمی‌گویند که «رازق اوست»، اما به هنگام تنگدستی، گرسنگی و گرفتاری می‌گویند: «پس چه شد، مگر رزق از او نیست؟!»

الف - همه چیز از آنِ خداوند متعال است و هر فیضی و رزقی که به موجودات عالم می‌رسد، از اوست؛ چرا که خالق، مالک، ربّ و رازق دیگری وجود ندارد.

هر چه علم است، تجلی عِلم او و تعلیم اوست - هر چه قوت و نیروست، از اوست «لاحول و لا قوة الّا بالله» - زنده کننده و میراننده اوست «هُوَ يُحْيِي وَيُمِيتُ» - هر چه زیبایی هست، تجلی جمال الهی است و ... .

ب - انسان به ذات خودش فقیر است و هیچ ندارد؛ پس هر چه دارد را دیگری به او داده است و هر چه لازم دارد را نیز دیگری باید به او بدهد. اما هر یک از دیگران خود نیز فقیر، محتاج و نیازمند به غیر هستند و کسی از خودش چیزی ندارد که به دیگری بدهد! لذا باید رازقی غنی وجود داشته باشد که خداوند متعال است؛ چنان که فرمود:

«يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ» (فاطر، 15)

- ای مردم! شما (همگي) نيازمندان به خدا هستيد، تنها خداوند است كه بی‌نياز و شايسته هرگونه حمد و ستايش است.

ج - رزق خداوند منّان، فقط خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها، پوشش و مسکن نیست؛ بلکه هر آن چه آدمی از آن برخوردار شده، رزق اوست؛ حتی معنویات [ایمان، معرفت، اخلاص، توفیق عمل صالح، انجام عبادات و ...].

د - خداوند متعال در آیۀ فوق فرموده که «رزق همگان بر عهدۀ اوست»، اما وعده نفرموده که هیچ کسی گرسنه و تشنه نخواهد شد! در کربلا، شخص سیدالشهداء و خاندان شریف، اصحاب و حتی کودکان، همه به شدت گرسنه و تشنه بودند و شهدا همگی با لب تشنه از دنیا رفتند!

ھ - خداوند حکیم، نظام «علّیت» را بر عالم هستی حاکم نموده است؛ چنان که نظام «سببیّت» را حاکم نموده است که مستلزم وجود اسباب، وسائط و وسایل می‌شود؛ نه چیزی خود به خود و بدون علل و علّت غایی به وجود می‌آید، و نه امری بدون اسبابش واقع می‌شود؛ و نه کسی می‌تواند بدون واسطه قرار دادن و توسل به چیزی دیگری، کاری انجام دهد. چنان که وحی را با فرشته‌اش نازل می‌کند و جان را نیز با فرشتگانش می‌گیرد. برای نور و حرارت آتش خلق شده و برای آب، باران می‌بارد ...، رزق و روزی نیز علل و اسباب و وسائل دارد دارد.

●- به آدمی، که خودش از مهم‌ترین اسباب می‌باشد، عقل و قوۀ اختیار در انتخاب نیز داده شده است؛ یکی معلم می‌شود و سبب انتقال علم به دیگران می‌گردد - یکی پزشک و پرستار می‌شود و سبب بازگرداندن بهبودی به بیماران می‌گردد - یکی مجاهد و مبارز می‌شود و سبب امنیت و امکان رشد می‌گردد و ... .

در عین حال آدمی می‌تواند این استعدادها و نیروهای خود را در مسیر تباهی (فساد) به کار گیرد. راه تنفس کسی را بگیرد و او را خفه کند - مانع از رشد علمی شود [مانند امریکا و اروپا در مقابله با پیشرفت علمی ایران اسلامی] - راه آب را ببندد - راه رسیدن دارو و مواد خوراکی را سد کند - کشاورزی‌ها را نابود کند (مانند اسرائیل در فلسطین اشغالی) - آدم بکُشد و یا نسل‌کُشی به راه اندازد (مانند نسل‌کُشی مسلمانان از بوسنی در قلب اروپا گرفته تا میانمار در شرق آسیا).

بنابراین، «علّیت و سببیّت» هم شرایط را برای عدل، قسط، رشد و رفاه فراهم می‌سازد و هم برای فسق، فساد، ظلم، جنایت و گناه.

●- خداوند متعال رازق است و روزی را خدا می‌دهد و البته مرگ و انتقال به عوامل دیگر نیز از زمرۀ رزق و روزی خارج نمی‌باشد؛ پس اگر در نظام علیّت، اسباب خورد و خوراک و آب مردمان، به واسطۀ ظلم دیگران، قطع شد، خداوند سبحان مرگ مظلومانه را روزی او می‌گرداند و در جایی دیگر، رزق و روزی دیگری به او می‌رساند؛ چنان که عذاب را روزی ظالمان می‌گرداند.

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه   سوره فاطر