اَلْإِمَامُ اَلْأَنِیسُ اَلرَّفِیقُ وَ اَلْوَالِدُ اَلشَّفِیقُ وَ اَلْأَخُ اَلشَّقِیقُ
همانا امام، همدم (انس گیرنده ی مهربان)، رفيق (دوستی که مشکل گشایی می کند)، پدری دلسوز، و برادری که تو را پاره ای از خود می داند، می باشد.
(مسند الامام الرضا علیه السلام / ج ۱ ص ۶۹)
آیا با داشتن چنین امامی، احساس تنهایی، غربت و ناتوانی نماییم؟!
به ما آموخته اند که خداوند منان را با هر نامی که با آن کار دارید بخوانید. اگر متوجه خودش شدی، ”يا الله“، بگو - اگر طالب رحمتش شدی، ”یا ارحم الراحمین» بگو - اگر رزق مادی و معنوی می خواهی، ”یا رازق المرزوقين» بگو - اگر خواهان بخشش و پوشش از سوی اویی یا غفار و یا عفو بگو و .... با امام نیز باید رابطه ی همه جانبه برقرار نمود، چرا که خليفة الله“ است. در جایگاه امامت، خود را یکی از آحاد امت بر شمرده و یا امام الرحمة، خطاب نماییم؛ آنجا که به یک همدم نیاز داریم، یا انیس و یا مونس“ خطاب نماییم؛ گاهی نیاز به دوستی داریم تا از سر دوستی مشکل ما را مرتفع نماید، ”یا رفیق صدا کنیم - به پشتیبانی و راهنودهای پدرانه نیاز داریم، امام پدر امت است و گاه نیاز به برادری داریم که ما را از خود بداند، و در حق مان برادری نماید، اینجا او را برادر بزرگتر می نامیم.
کلمات کلیدی:
حدیث امروز «امام شناسی»