پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

مگر وعده داده بود که در دنیا عذاب می‌کنم که پرسیده شود: «چرا عذاب نکرد؟!» پس، برپایی قیامت، محشر، حساب و کتاب و سپس پاداش یا کیفر، برای چیست؟!

چنین نیست که در دنیا عذاب ننموده باشد، بلکه عذاب دنیوی با عذاب اخروی متفاوت است. عذاب دنیا، این نیست که بلایی بیاید و عده‌ای را به سختی بکشد؛ چرا که مؤمنان نیز به این بلاها دچار می‌شوند، بلکه همان انحراف از مسیر حق، گرایش به باطل و رسوایی در دنیا، از مصادیق بارز عذاب دنیوی می‌باشد.

«فَأَذَاقَهُمُ اللَّهُ الْخِزْی فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ لَوْ كَانُوا یعْلَمُونَ» (الزّمر، 26)

- خداوند خواری را در زندگی این دنیا به آنها چشانید و عذاب آخرت شدیدتر است اگر می‏دانستند.

حیات بشر به «دنیا» خلاصه نمی‌شود، بلکه حیات دنیوی، طی نمودن عوالم متعدد برای رسیدن به عالَم آخرت می‌باشد. زندگی در «دنیا»، حضور در نظام عظیم خلقت، کارگاه بزرگ آفرینش، اردوگاه بزرگ انسان‌سازی و دانشگاه تعلیم و تربیت انسان می‌باشد و البته برخی اخراج می‌شوند!

بنابراین، زندگی در «دنیا»، یک فرصت است و حیات ابدی در عالَم آخرت نیست که هر کسی فوری و به صورت ظاهری، به نتایج مواضع و اعمالش برسد.

«دنیا»، دار بقا نیست، بلکه دار فنا می‌باشد، لذا هم نعماتش محدود و پایان‌پذیر می‌باشد و هم نقمات و عذابش کم، کوتاه، موقتی و پایان‌پذیر می‌باشد؛ در حالی که مؤمنان باید به رحمت و نعمت پایدار و باقی برسند و کفار، مشرکان و ظالمان نیز باید به عذاب پایدار برسند؛ چرا که یک گروه در ایمان و تقوایشان پایدار بودند و یک گروه در کفر، شرک و ظلم‌شان پایدار بودند.

«رحمانیت» (وجودبخشی و لطف) خداوند منّان در دنیا، همگان را شامل می‌شود، حتی گمراه‌ترین‌ها، می‌توانند برگردند؛ اما «رحیمیت» او، شامل مؤمنان می‌باشد.

●- اگر قرار باشد که خداوند متعال، کفار، مشرکان، منافقان، ظالمان و گناهکاران را در دنیا عذاب نماید، باید اجر مؤمنان و نیکوکاران را نیز در دنیا بدهد، و این دنیای محدود و فانی، قابلیت هیچکدام را ندارد.

«وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَسَعَى لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَئِكَ كَانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُورًا * كُلًّا نُمِدُّ هَؤُلَاءِ وَهَؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّكَ وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا * انْظُرْ كَيْفَ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَلَلْآخِرَةُ أَكْبَرُ دَرَجَاتٍ وَأَكْبَرُ تَفْضِيلًا» (الإسراء، 19 تا 21)

- و هر که طالب حیات آخرت باشد و برای آن به قدر لزوم و طاقت بکوشد البته به شرط ایمان (به خدا) سعی چنین کسانی مقبول و مأجور خواهد بود * و ما به هر دو فرقه (از دنیا طلبان و آخرت طلبان) به لطف پروردگارت مدد خواهیم داد، که لطف و عطای پروردگار تو از هیچ‌کس دریغ نخواهد شد * ببين چگونه بعضی را (در دنيا بخاطر تلاش‌شان) بر بعضی ديگر برتری بخشيده‏‌ايم، درجات آخرت و برتری‌هايش از اينهم بيشتر است.

  ●- آیا عذاب افرادی چون: فرعون، معاویه، یزید، شمر، چنگیز، هیتلر، الیزابت، جانسون، نیکسون، بوش (پدر و پسر)، اوباما، ترامپ  ... و امثال رضاخان، محمدرضا،  آریل شارون و سایر جنایتکاران در اعصار گذشته و معاصر این است که «به بلایی بمیرند؟!» خب، بالاخره همه می‌میرند! عمر دنیا بسیار کوتاه است و هر کسی هر طوری که باشد، خیلی زود می‌میرد. اما، همین شکست در تحقق اهداف، ذلت، خواری، رسوایی و بدنامی آنها در تاریخ و نزد جهانیان در عصری، مصداقی بارز از عذاب دنیوی آنها می‌باشد.

پس، دنیا محل کاشت است، نه برداشت؛ محل عمل است، نه مکافات؛ لذا در حدیث فرمودند: «دنیا مزرعۀ آخرت است» و ... ؛ البته اگر مسلمانان با وحدت هر چه بیشتر به اسلام عمل نمایند، دشمنان در دنیا نیز شکست خورده و ذلیل و خوار می‌گردند. 

●- اگر قرار بر این بود که خداوند رحمان و رحیم، هر گناهکاری را در دنیا مجازات کند، محدود به چند نفر نمی‌شود و باید همگان (من، شما و دیگران) را نیز فوری به نتیجۀ نامطلوب گناهانمان برساند و فرصتی برای هدایت، بازگشت و اصلاح نمی‌ماند! چنان که در قرآن کریم فرمود: «اگر می‌خواستم در دنیا عذاب کنم، یک حتی جنبده نیز روی زمین باقی نمی‌ماند»:

«وَلَوْ یؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِظُلْمِهِمْ مَا تَرَكَ عَلَیهَا مِنْ دَابَّةٍ وَلَكِنْ یؤَخِّرُهُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ لَا یسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلَا یسْتَقْدِمُونَ» (النّحل، 61)

- و اگر خداوند مردم را بخاطر ظلمشان مجازات كند جنبنده‏‌ای را بر پشت زمین باقی نخواهد گذارد!، ولی آنها را تا زمان معینی بتاخیر می‏اندازد، اما هنگامی كه اجلشان فرا رسد نه ساعتی تاءخیر می‏كنند و نه ساعتی پیشی می‏گیرند.

●- همچنین فرمود: «در دنیا مهلت می‌دهم تا هر که می‌خواهد برگردد و یا اگر نمی‌خواهد، بیشتر به قهقرایی که انتخاب کرده برود». اگر خداوند منّان مهلت نمی‌داد که هیچ کسی فرصت بازگشت از انحراف و خطا را نمی‌یافت. پس، این فرصت برای عاقلان رحمت و نعمت و برای جاهلان نقمت و عذاب است:

«وَلَا یحْسَبَنَّ الَّذِینَ كَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ خَیرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ لِیزْدَادُوا إِثْمًا وَلَهُمْ عَذَابٌ مُهِینٌ» (آل عمران، 178)

- آنها كه كافر شدند، (و راه طغیان پیش گرفتند،) تصور نكنند اگر به آنان مهلت می‏دهیم، به سودشان است! ما به آنان مهلت می‏دهیم فقط برای اینكه بر گناهان خود بیفزایند؛ و برای آنها، عذاب خواركننده‌ای (آماده شده) است!

رحمت و عذاب دنیوی 

در عین حال، از آنجا که آثار و عواقب هر موضع‌گیری و کار خوب یا بدی، در خودش هست و چنین نیست که مواضع و اعمال، از نتایج‌شان جدا باشند، آغاز پاداش یا کیفر، هنگام جهت‌گیری، اراده و عمل در همین دنیا می‌باشد که در آخرت، حقیقت و تمام آن روشن می‌شود، بیرون می‌ریزد و به انسان برمی گردد.

کسی که ایمان می‌آورد، در حفظ و تقویت تقوایش می‌کوشد، عمل صالح انجام می‌دهد، اوامر الهی را اطاعت می‌کند، اهل طهارت ظاهری و باطنی، نماز، تلاوت قرآن مجید، ذکر، عبادت، استغفار، توبه، مجاهدت در راه خداوند است، از هم اکنون در مسیر بهشت جاوید و در مقام قُرب الهی قرار گرفته است و خداوند سبحان، ولایت «سرپرستی» او را بر عهده گرفته است: «اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ - خداوند ولیّ (دوست و سرپرست مؤمنان است و آنها را از ظلمات به سوی نور خارج می‌سازد» (البقره، 257)؛ اما کسی که کفر و شرک می‌ورزد، ناشکری می‌کند، نعمات را ضایع می‌کند، آن چه را خداوند رحمان امر به اتصالش نموده قطع می‌کند، به خود و دیگران ظلم می‌کند و در زمین فساد (تباهی) به راه می‌اندازد و از گناهان ابایی ندارد، از هم اکنون ولایت طاغوت را گردن نهاده است و از هم اکنون در ظلمات سوزان جهنم افتاده است: «وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِيَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ - و آنان که کافر شدند، سرپرستانشان طواغیت (طغیان کرده‌ها) هستند که آنها را از نور به سوی تاریکی‌ها خارج می‌سازند، آنها اهل جهنم می‌باشند و آنها در آنجا خلود دارند» (همان)؛ لذا فرمود: آتش جهنم از هم اکنون بر آنان احاطه دارد، منتهی به حقیقتش در آن عالم آخرت می‌رسند. چنان که در برخی از آیات تصریح نمود که عده‌ای در همین دنیا آتش به شکم‌های خود می‌ریزند:

«إِنَّ الَّذِینَ یكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَابِ وَیشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا أُولَئِكَ مَا یأْكُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا یكَلِّمُهُمُ اللَّهُ یوْمَ الْقِیامَةِ وَلَا یزَكِّیهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ» (البقره، 174)

- كسانی كه كتمان می‏كنند آنچه را خدا از كتاب نازل كرده و آنرا به بهای كمی می‏فروشند، آنها جز آتش چیزی نمی‏خورند (و هدایا و اموالی كه از این رهگذر به دست می‏آورند در حقیقت آتش سوزانی است) و خداوند روز قیامت با آنها سخن نمی‏گوید، و آنها را پاكیزه نمی‏كند، و برای آنها عذاب دردناكی است.

«إِنَّ الَّذِینَ یأْكُلُونَ أَمْوَالَ الْیتَامَى ظُلْمًا إِنَّمَا یأْكُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ نَارًا وَسَیصْلَوْنَ سَعِیرًا» (النّساء، 10)

- كسانی كه اموال یتیمان را از روی ظلم و ستم می‏خورند، تنها آتش می‏خورند و به زودی در شعله‏‌های آتش (دوزخ) می‏سوزند.

●- پس، خداوند رحمان و رحیم، در همین دنیا نیز بندگان مؤمنش را مورد رحمت و مغفرت واسعه‌اش قرار می‌دهد - در همین دنیا از تمامی گناهان بندگان مستغفر و تائبش، یکجا می‌گذرد «إِنَّ اللَّهَ یغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا - همانا خداوند تمامی گناهان را می‌بخشد» (الزّمر، 53) - در همین دنیا به مؤمنان و نیکوکاران، حیات طیبه می‌دهد - در همین دنیا راز و نیاز و دعای بندگانش را می‌شنود و اجابت می‌نماید - در همین دنیا، با همگان است «وَهُوَ مَعَكُمْ أَيْنَ مَا كُنْتُمْ - و او با شماست، هر کجا که باشید» (الحدید، 4) و البته به بندگان مؤمن و دوستدارانش، نزدیک است و آنها را رشد می‌دهد:

«وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ» (البقره، 186)

- و هنگامی كه بندگان من از تو درباره من سؤ ال كنند، بگو: من نزديكم! دعای دعا كننده را به هنگامی كه مرا می‏خواند پاسخ می‏گويم، پس آنها بايد دعوت مرا بپذيرند و به من ايمان بياورند تا راه يابند (رشد کنند و سالم و با کمالات بیتشر به مقصد برسند).

عذاب تدریجی

«عذاب خداوند متعال در دنیا چیست و چگونه است؟» آیا این است که جان بنده‌اش را به سختی بگیرد؟! خیر، بلکه از سخت‌ترین عذاب‌های دنیوی که منتهی به عذاب اخروی می‌گردد، «عذاب تدریجی» می‌باشد؛ مانند کسی که در بیابان یا دریایی افتاده است، هر گامی که برای نجات خود برمی دارد، یک گام به باتلاق یا غرق شدن، نزدیک‌تر می‌شود؛ اما چون غافل است و هم چنان به بازی مشغول است، نمی‌فهمد که به سوی هلاکتی دردناک می‌رود!

«وَالَّذِینَ كَذَّبُوا بِآیاتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیثُ لَا یعْلَمُونَ» (الأعراف، 182)

- و آنها كه آیات ما را تكذیب كردند تدریجا از آن راه كه نمی‏دانند گرفتار مجازاتشان خواهیم كرد.

این همه کفر، شرک، نفاق، ظلم، گناه و فساد (تباهی) در روی زمین، همه همان «عذاب تدریجی» می‌باشد که در دنیا سبب از بین رفتن امکان رفاه، آسایش، رشد و کمال می‌شود و در آخرت، حقیقت آن که آتش است، بیرون می‌ریزد و به آنها گفته می‌شود: «این همان آتشی است که خودتان در دنیا برافروخته بودید و همان عذابی است که به شما خبر و وعده داده بودد» اما انکار، تکذیب و حتی مسخره‌اش می‌کردید، پس اکنون بچشید و در آتش خودبرافروخته بسوزید!

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما؛ متشکریم.

پرسش:

چرا خداوند امثال آریل شارون را در این دنیا عذاب نکرد؟ چرا خداوند ظالمینی چون معاویه، یزید و بنیانگذاران ظلم را عذاب نکرد‌؟!

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/resurrection/12376.html 

 

 

کلمات کلیدی:  اعتقادی   معاد