ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: وقتی انبیا و رسولان الهی به سوی مردم گسیل می‌شوند، اغلب مردم کافر، بت‌پرست، مشرک و ظالم در حق خود و دیگران هستند و در ظلمات جهل و نادانی به سر می‌برند. اما آنان پیامبران رحمت الهی هستند، به ویژه پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله که خداوند او را «رحمة للعالمین» خواند.

پس، رحمت الهی همیشه شامل همگان می‌شود، به شرطی که خود را از محیط رحمت دور نکنند.

الف – می‌دانیم که خداوند متعال، ستّار العیوب (پوشاننده عیب‌ها) – غفار الذنوب (بخشاینده گناهان) – تواب (روی آورنده و توبه پذیر) – سریع الرضا (سریع راضی شونده‌) و ارحم الراحمین است. پس آیا جز این است که عیب خطاکاران را می‌پوشاند، گناه گنه‌کاران را می‌بخشد، توبه‌ی اهل معصیت را قبول می‌کند و ...؟

ب – خدای مهربان، بندگان گنه‌کارانش را «عبادی»، یعنی «بندگان من» خطاب می‌کند و به پیامبر رحمتش می‌فرماید به این بندگان گناه‌کار من بگو مبادا از رحمت من ناامید شوید ... (عربی و فارسی آیه را حتماً با دقت و حضور قلب بخوانید):

« قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ » (زمر، 53)

ترجمه: بگو: اى بندگان من كه بر خويشتن (به واسطه گناه) زياده‏روى روا داشته‏ايد! از رحمت خدا مأيوس نشويد. همانا خداوند، همه گناهان را [با شرايطش‏] مى‏آمرزد، كه او خود آمرزنده‏ى مهربان است.

ج - به سه نکته مهم در این آیه کریمه و پر لطف و محبت توجه کنیم: اول آن که شمول این آیه چه کسانی هستند؟ اهل عصمت، مؤمنین، متقین، اهل نماز شب ...، و یا بندگان گناه‌کار که ظلم به خود اسراف هم کرده‌اند؟ و دوم آن که فرمود: ناامید نشوید. چرا که نا امید از رحمت، سنخیتش با رحمت را از دست می‌دهد و مشمول رحمت نمی‌گردد. و سوم آن که با قطعیت فرمود: خدا همه گناهان را می‌بخشد. (إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا)

د – بدیهی است که وقتی بنده‌ی گناه‌کار، پس از پشت کردن‌ها و ناشکری‌ها و نافرمانی‌ها، رو به خدا می‌آورد، دستش را بلند می‌کند و یک «یا الله» می‌گوید، یعنی توبه، یعنی بازگشت؛ و توبه پاک کننده است. او دیگر پاک است.

وقتی دو رکعت نماز می‌خواند، یعنی: خدای من! اگر چه گناهکارم، اما یاغی نیستم، آمده‌ام تا با تو راز و نیاز کنم، پس من را نیز اهل نماز محسوب بفرما. وقتی قرآن می‌خواند، یعنی: خدای من! آمده‌ام تا تو با من حرف بزنی. وقتی دعایی می‌کند، یعنی: خدای من! می‌دانم که جز تو کسی چیزی ندارد که به من بدهد، من به درگاه تو رجوع کرده‌ام.

خب چه چیزی از این بهتر؟ خدا هم همین را از بندگانش می‌خواهد. او نیازی به عبادت و توبه ما ندارد، بلکه همه راه رشد خودمان است و خدا بندگانش را بسیار دوست دارد.

ﻫ – منتهی بدانیم و متوجه باشیم که عبادات ما قبول می‌شود، اما گاه خودمان آن چه ساخته‌ایم را ویران کرده و یا به آتش می‌کشیم – دعا ما مستجاب می‌شود، اما خودمان درهای ورود رحمت را به روی خودمان می‌بندیم و دقت کنیم که دعا، لفظ نیست، اوراد و جادو و جنبل نیست، بلکه خواسته‌ی دل است که به زبان نیز مطرح می‌شود. و خداوند کریم، مجیب الدعوات است.

*- قبل و بعد از هر دعایی، حتماً صلوات بفرستید و دیگران را بسیار دعا کنید که بیشتر از آن چه برای دیگران خیر خواسته‌اید، در حق خودتان مستجاب می‌شود.

در روايات آمده   :

در روز قيامت دو نفر را مى آورند كه سزاوار دوزخ مى‌باشند، به يكى از آنها امر مى‌شود، وارد دوزخ شو.

او با عجله و شتاب به سوى دوزخ مى رود، به او مى گويند مگر نمى دانى تو را به كجا مى‌فرستند؟! در پاسخ گويد: مى‌دانم؛ من به خاطر نافرمانى خدا مستحق دوزخ شده‌ام‌. اگر امروز نيز نافرمانى كنم موجب عذاب بسيار و سخت خواهم شد، لذا براى اجراى فرمان خدا شتاب مى‌كنم  كه تأ‌خير نيفتد.

رحمت الهى به جوش مى‌آيد و خطاب به مأ موران مى‌گويد كه اين بنده‌ام را باز گردانيد و به سوى بهشت روانه‌اش كنيد.

شخص ديگرى را مى‌آورند، فرمان صادر مى‌شود كه او سزاوار دوزخ است‌، و به سوى دوزخ روانه‌اش سازيد.

او عرض مى‌كند: «خداوندا، هر چند گنهكارم ، ولى گمان من از مقام اقدس تو چنين نبود، من اميد به رحمت بى نهايت تو داشتم‌».

خداوند به مأ موران خطاب مى‌فرمايد: «بنده‌ام راست مى گويد، او حسن ظن و اميد به رحمت من داشت‌، نمى‌خواهم كه نااميد شود او را به سوى بهشت روانه سازيد». (مناهج الشارعين‌: ص 641)

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   دعا   نماز