نهج البلاغه، نامه 31

امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام:

(با استفاده از برگردان (ترجمۀ) حجت الاسلام و المسلمین انصاریان

وَ اِيّاكَ اَنْ تَغْتَرَّ بِما تَرى مِنْ اِخْلادِ اَهْلِ الدُّنْيا اِلَيْها، وَ تَكالُبِهِمْ عَلَيْها، 

از اینکه رغبت دنیاپرستان به دنیا، و حرصشان بر متاع اندک آن تو را فریفته کند برحذر باش،

فَقَدْ نَبَّاَكَ اللّهُ عَنْها،

همانا خداوند از اوضاع دنیا با خبرت کرده،

وَ نَعَتْ هِىَ لَكَ نَفْسَها، وَ تَكَشَّفَتْ لَكَ عَنْ مَساويها،

و دنیا هم با احوالاتش تو را از زوال خود آگاه نموده، و زشتیهایش را به تو نشان داده است؛

فَاِنَّما اَهْلُها كِلابٌ عاوِيَةٌ، وَ سِباغٌ ضارِيَةٌ، يَهِرُّ بَعْضُها بَعْضاً،

زیرا دنیاپرستان، سگانی‌ فریاد زننده، و درندگانی‌ شکارکننده هستند، (که) یکدیگر را می‌‌گزند،

وَ يَأْكُلُ عَزيزُها ذَليلَها، وَ يَقْهَرُ كَبيرُها صَغيرَها.

زورمندش ضعیفش را می‌خورد، و بزرگش به کوچکش به قهر و غلبه حمله می‌‌کند.

نَعَمٌ مُعَقَّلَةٌ، وَ اُخْرى مُهْمَلَةٌ، قَدْ اَضَلَّتْ عُقُولَها، وَ رَكِبَتْ مَجْهُولَها،

گروهی‌ از دنیاداران، چهارپایانی‌ مهار شده، و دسته‌ای‌ حیوان رها شده‌اند، عقول خود را از دست داده، و به راه نامعلوم قدم نهاده‌اند!

سُرُوحُ عاهَة بِواد وَعْث، لَيْسَ لَها راع يُقيمُها، وَ لا مُسيمٌ يُسيمُها.

حیوانی‌ چند که در چراگاه آفت که قدم درآنجا قراری‌ ندارد سُر داده شده‌اند، نه چوپانی‌ که از آنان نگهداری‌ نماید، و نه چراننده‌ای‌ که آنها را بچراند.

سَلَكَتْ بِهِمُ الدُّنْيا طَريقَ الْعَمى، وَ اَخَذَتْ بِاَبْصارِهِمْ عَنْ مَنارِ الْهُدى،

دنیا آنان را به راه کوری‌ و ضلالت برده، و دیدگانشان را از دیدن علائم هدایت فرو بسته،

فَتاهُوا فى حَيْرَتِها، وَ غَرِقُوا فى نِعْمَتِها؛

در وادی‌ حیرت دنیا سرگردان، و در نعمتهایش غرق می‌باشند؛

وَ اتَّخَذُوها رَبّاً.

و آن را به عنوان ربّ (پروردگار، صاحب اختیار و تربیت کنندۀ امود) انتخاب کرده‌اند.

فَلَعِبَتْ بِهِمْ وَ لَعِبُوا بِها،

از این رو دنیا با آنان و آنان با دنیا به بازی‌ پرداخته‌اند،

وَ نَسُـوا مـا وَراءَها‌.

و آنچه را به دنبال آن است فراموش کرده‌اند!

 

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه