بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم

اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَيْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَيْنِ

سلام بر امام زمان، حضرت مهدی علیه السلام و سلام بر شما!

در زیارت عاشورا، هیچ ذکری از مناقب و مصیبت‌های وارده بر امام حسین علیه السلام نیامده است، بلکه همه "اعلام مواضع" شخص زیارت کننده، به ایشان می‌باشد.

زائر، در سراسر این زیارت، از خودش می‌گوید و برای خودش دعا می‌کند؛ و شاید از حکمت‌های آثار و برکات این زیارت نیز همین باشد، چرا که چنین مواضعی در مقابل امام، بسیار عظمیم و مؤثر است و ثواب دارد.

در یکی از فرازها می‌گوییم:

«يَا أَبا عَبْدِاللّٰهِ، إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَكُمْ، وَحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ إِلىٰ يَوْمِ الْقِيامَةِ»

- ای اباعبدالله من تا روز قیامت در صلحم با کسی که با شما صلح باشد و در جنگم با کسی که با شما در جنگ باشد.

ابتدا دقت نماییم که در این فراز، سخن از شناختن، باور و ایمان داشتن، تشیع و پیروی از ولایت و امامت نیست، چنان که سخن از نشناختن، باور نداشتن و پیروی نکردن و یا حتی مخالفت نیست، بلکه سخن از «صلح و جنگ» می‌باشد.

همین خودش درسی است تا جهت "حذب حداکثری"، گاهی باید خط قرمزها را پایین بیاوریم تا جمعیت بیشتری را شامل گردد و به بهانه‌های گوناگون، سبب دفع همسنگران و سوق دادن آنها به سوی جبهه و لشکر دشمن نگردیم.

إِلىٰ يَوْمِ الْقِيامَةِ

اما بحث ما در مورد ادعای جنگ و صلح تا روز قیامت می‌باشد و جا دارد این پرسش در ذهن مطرح شود که «مگر ما تا قیامت زنده هستیم که جنگ و صلح‌مان تا قیامت داده داشته باشد؟!» - «آیا این فقط یک شعار حماسی است، یا خدایی ناکرده دروغ می‌گوییم، آن هم به امام علیه السلام؟!»

به شعار و اعلام مواضع [إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَكُمْ، وَحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ إِلىٰ يَوْمِ الْقِيامَةِ] می‌توان از جهات گوناگونی نگریست و مطالب مهمی را درک نمود.

الف - نه سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام، خاندان و یاران ایشان اکنون در جمع ما هستند و نه یزید، عمر سعد، شمر، خولی و ... لعنة الله علیهم اکنون زنده هستند، و نه دیگر جنگی بین آنها وجود دارد! اما، این قیام، این نهضت و این رویارویی هم چنان ادامه دارد و تا قیامت نیز ادامه خواهد داشت؛ پس، جنگ و صلح من نیز تا قیامت ادامه خواهد داشت.

ب - اگر تشیع، ولایت‌پذیری و امام‌گرایی پدران و مادران ما در ادوار گذشته نبود - اگر آنها دین خود را در آن شرایط سخت حفظ نمی‌کردند و به نسل‌های آینده منتقل نمی‌نمودند - اگر در دوران‌هایی که به جرم برخورداری از نامی مشابه نام اهل بیت علیهم السلام، گردن می‌زدند و برای رفتن به زیارت، دست می‌بریدند و اظهار محبت و مودّت به اهل عصمت علیهم السلام، یک جرم بزرگ سیاسی و امنیتی محسوب می‌شد و ...، آنها هم‌چنان نام امام حسین، حضرت ابوالفضل، زینب کبری، علی اکبر، علی اصغر و ... را زنده نگه نمی‌داشتند و مجالس عزا برپا نمی‌نمودند و ذکر مناقب و مصائب نمی‌نمود؛ امروز هیچ نام و خاطره‌ای از آنان باقی نمانده بود، چه رسد که راه‌شان ادامه داشته باشد!

بنابراین، مواضعی که من و شما امروز اتخاذ می‌نماییم - شعائری که به امر خدا معظم می‌داریم - زیارت‌ها و عزاداری‌های ما، سخنرانی‌ها و مکتوبات ما و ...، همه سبب می‌شود تا این جنگ و صلح، تا قیامت ادامه داشته باشد.

ج - نکتۀ دیگر آن که نمی‌گویی: «جنگ و صلح تا پایان دنیا»، بلکه می‌گویی: «إِلىٰ يَوْمِ الْقِيامَةِ»! چرا که:

1- امامان همگی، از جمله سید الشهداء علیه السلام، «مِصباح الهُداه - چراغ هدایت» می‌باشند و راه و صراطی که آنان برای هدایت روشن نموده‌اند، محدود به دنیا نمی‌باشد، بلکه در برزخ و قیامت آشکارتر می‌گردد. اما هر کسی که در دنیا با اختیارش در این راه روشن حرکت نمود؛ در قیامت نیز در راهی که آنان روشن نموده‌اند سِیر می‌کند.

2- امامان همگی، از جمله سید الشهداء علیه السلام، «سفینة النّجاة - کشتی نجات» می‌باشند، و کسی نجات می‌یابد که تا آخر در این کشتی باشد. مسافران این در قیامت نیز در همین کشتی هستند و در جبهۀ خصومت با دشمنان اهل بیت علیهم السلام قرار دارند.

3- در قیامت، دسته‌بندی‌ها بر محوریت "امام" می‌باشد، خواه امام حق باشد و یا امام باطل، چنان که دربارۀ دعوت همگان به قیامت فرمود: «يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ - روزى را كه تمامی مردم را با پيشوايشان فرا مى‌خوانيم‌» (الإسراء، 71)

در قیامت، پس از حشر فردی، نوبت به دسته‌بندی می‌رسد؛ قیامت «يَوْمُ الْفَصْلِ» است، یعنی روز جداسازی و دسته‌بندی‌های گروهی.

در آنجا فرمان می‌رسد: «سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام بیاید و یارانش نیز به دنبال ایشان بیایند و حول محور ایشان جمع شوند - هم چنین فرمان می‌رسد: «معاویه، یزید، شمر، عمر سعد ... و امثال ایشان در طول زمان نیز بیایند، و یاران، مدافعان، حامیان و موافقان ایشان نیز بیایند و حول محور آنها جمع شوند.

این دوگروه، حتی در قیامت نیز مقابل هم قرار گرفته و با هم دشمنی دارند. و البته آنجا دیگر جای جنگ و خونریزی نیست، آنجا دیگر ظلم و ظالم و مظلوم نیست، بلکه خداوند متعال حقیقت دوستی‌ها و دشمنی‌ها را برملا می‌سازد و نتایجش را به اهلش برمی گرداند:

«هَذَانِ خَصْمَانِ اخْتَصَمُوا فِي رَبِّهِمْ فَالَّذِينَ كَفَرُوا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِيَابٌ مِنْ نَارٍ يُصَبُّ مِنْ فَوْقِ رُءُوسِهِمُ الْحَمِيمُ» (الحج، 19)

- اينان دو گروهند كه دربارۀ پروردگارشان به مخاصمه و جدال پرداختند؛ كسانى كه كافر شدند، لباسهايى از آتش براى آنها بريده شده، و مايع سوزان و جوشان بر سرشان ريخته مى‌شود.

بنابراین، جنگ و صلح یاران و پیروان اهل عصمت و از جمله ابا عبدالله الحسین علیهم السلام، تا قیامت ادامه و اثر دارد.

 

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم؛      

وَ الحَمدُ لله ربِّ العالَمین؛

والسّلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

 

 

کلمات کلیدی:  یادداشت