بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم

حاج محمد اسماعیل دولابی رحمة الله علیه:

ائمه علیهم السلام، هر گاه بخواهند چیزی را تعریف کنند، «طوبی» می‌گویند. طوبی، درختی است د رخانۀ زهراء علیها السلام که هر شاخه‌اش در بهشت، در خانۀ یک مؤمن است و او از آن شاخه، هر چه اشتها دارد، بهره می‌برد.

این روایت اهل بیت علیهم السلام است؛ به عقل خود مراجعه کنید، شاید آن محبّتی که دارید «طوبی» است. این را می‌گویم تا دربارۀ آن فکر کنید. من باید حدیث بخوانم و شما هم فکر کنید.

آیا آن محبّتی که به خوبان داری، «طوبی» نیست؟ اگر خدا را دوست دارید، مال این شجره است. هر چه میل دارید از آن می‌گیرید. هر وقت یادش می‌کنی، از هر غمی راحت می‌شوی.

آیا این «حلّال مشکلات»، این «قاضی الحاجات»، این «منجی المُهلکات»، طوبی نیست؟ طوبی است و خوب طوبایی است؛ «طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ» (1)؛ یعنی محبّت خوبان و اهل بهشت، هم «طوبی» است و هم «حسن مأب». یعنی هر کس بر آنها وارد شود، به زیبایی وارد می‌شود.

غرض این که چشمۀ آب، در دل مؤمنان است که گرد و خاک می‌گیرد. انسان اگر کمی وقت صرف کند، اگر محبّتش را در راه محبّین خدا اِعمال کند و به پدر و مادر و همسر و فرزند و برادر و خواهرش نثار کند، به نتیجه می‌رسد.

محبّت آدمی را قربانی می‌کند

محبّت، آدمی را قربانی می‌کند، آدمی را قطعه قطعه می‌کند، می‌کُشد و شهید می‌کند؛ به طوری که اصلاً متوجه نمی‌شود.

انسان وقتی به جهاد می‌رود و شمشیری به او می‌خورد، آن را حسّ می‌کند، ولی در این جا وقتی به همسر و فرزند و همسایه و دیگران خوبی می‌کند، قربانی می‌شود و کیف هم می‌کند؛ چون اینها مرضی خداست. آنجا که خلاف رضای خداست، آدم نفله می‌شود و رو به نکبت می‌رود؛ ولی آنجا که مرضی خداست، کمال و عزّت است.

همه در دنیا قربانی می‌شوند؛ یک عدّه قربانی مال و ریاست و شهوت، که کفّار و اشقیا هستند. عده‌ای هم قربانی راه خدا و خوبی‌ها و صفات نیک می‌شوند. پس، محبّت انسان را قربانی می‌کند. اگر به سوی خدا و ائمه و مؤمنان باشد، جای خوبی قربانی می‌شود.

شما مردان و زنان آخرت باشید. انسان در ابتدا فرزند دنیا و آخرت است، ولی بعد از این که او را تربیت کردند، از مردان و زنان آخرت می‌شود.

کسی که قربانی راه خدا شود، جای خیلی خوبی قربانی شده است؛ چون بعد از آن حیات است. مگر نفرمود کسی که شهید راه خدا شود «أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ» (2) زنده است و نزد پروردگارش رزق می‌خورند. این مربوط به اهل آخرت است، اما اهل دنیا، جایی نزد پروردگارشان ندارند.

کسانی که در صفات و اخلاق رو به سوی انبیا و خوبان دارند، خوشبود و سخاوتمندند. همۀ عشق و محبّتی که در این دنیاست، همۀ زیبایی‌ها و جمال خوبان، تجلّی جمال خداست. وقتی که جمال همسر یا فرزندت از جمال خدا تجلّی می‌کند، به کلّی از همه جا راحت می‌شوی، تا آخر عمرت راحت می‌شوی.

امیدوارم همۀ شما این مطلب را چشیده باشید، که با شرح و بیان نمی‌شود درک کرد. من هر چه بخواهم آن شیرینی که از خدا می‌خورم تعریف کنم نمی‌شود، اما اگر خودت درک کردی خوب است. یافتنی و چشیدنی است.

ان شاء الله قند را خورده‌ای و شیرینی آن را هم چشیده‌ای که تعریف کردنی نیست. امیدوارم از آن مواظبت کنی که قیمتی است. مال خود شماست. هر چه هم کم باشد، ارزش دارد.

پاورقی:

1- «الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ - كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏‌اند خوشا به حالشان (طوبی برای آنان است) و خوش سرانجامى دارند» (الرّعد، 29)

2- «وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ - هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‌اند مرده مپندار بلكه زنده‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند» (آل عمران، 169)

منبع:

(کتاب «طوبای محبت» ج 1، ص 193 تا 195)

 

 

کلمات کلیدی:  در محضر استاد