ایکس – شبهه: بپرسید اصلاً رأی می‌دهند، یا اگر نمی‌دهند، هیچ حساسیتی نسبت به استقلال و تمامیّت ارضی این کشور دارند، یا آن که هیچ اعتقاد و علاقه‌ای به این کشور، نظام و مردمش ندارند و فقط در اذهان عمومی چنین شایع می‌کنند؟!

در هر حال فرض می‌کنیم که برای عده‌ای ایرانی و ایران دوست چنین توهمی پیش آمده است و بررسی و نقد این دیدگاه می‌پردازیم:

الف - کشورهای عراق و ترکیه در غرب ایران – افغانستان و پاکستان در شرق ایران – آذربایجان و ارمنستان و گرجستان و... در شمال ایران و نیز کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس در جنوب ایران، نه تنها هیچ یک با امریکا قطع ارتباط نیستند، بلکه یا خاک‌شان تحت اشغال نظامی است و یا دست کم کشورشان به پایگاه نظامی امریکا مبدل شده و مردم خود را نیز در راه منافع امریکا و اسرائیل قتل عام می‌کنند، اما نه تنها مشکلات اقتصادی و حتی سیاسی هیچ یک حل نشده است، بلکه هر روز بیشتر درگیر مشکلات نظامی، مرزی، سیاسی، اقتصادی، امنیتی و ... می‌شوند.

ب- نه تنها امریکا مشکلات اقتصادی خودش را نیز نتوانسته حل کند، بلکه دامنه‌ی معضلات خود را به کشورهای اروپایی که اغلب صنعتی هستند و قطب اقتصادی نیز بوده یا هستند تسری داده است. کشورهای ایتالیا، یونان، اسپانیا، پرتغال که عضو اتحادیه نیز هستند به سراشیبی ورشکستگی افتادند و کشورهای بزرگ و قدرتمندی چون انگلیس و فرانسه نیز در آستانه‌ی ورشکستگی قرار گرفته‌اند و نرخ تورم و بی‌کاری نیز رو به افزایش است. مردم حتی بی‌خانمان شده و در پارک و خیابان‌ها چادر زده‌اند و هر روز اعتصاب کرده و با برخورد نیروی انتظامی مواجه می‌شوند.

حال چه شده که برخی گمان کرده‌اند که امریکا منجی آخرالزمان است و کلید همه مشکلات ما به ویژه مشکلات اقتصادی ما در دست امریکاست؟!

 ج – البته چنان دم از برقراری ارتباط با امریکا و حل مشکلات می‌زنند که گویی امریکا از یک سو با کلید طلایی واشنگتن و کاخ سفید نشسته و منتظر برقراری ارتباط است تا آن را به تهران تقدیم کند و از سویی دیگر وعده داده که به محض بر قراری ارتباط، مشکلات خود را رها کرده و به حل مشکلات ما می‌پردازد؟! در حالی که اصلاً چنین نیست، بلکه این امریکاست که با ایران قطع ارتباط کرده است و امریکاست که برای برقراری ارتباط مجدد شرط و شروط استعماری وضع کرده است.

د – البته که اغلب مشکلات ما از امریکاست. ما کشوری بزرگ و غنی در قلب خاورمیانه بودیم (و هستیم) با ملتی استوار و حق داشتیم (و داریم) که برای استقلال خود و اسقاط رژیم دست‌نشانده پهلوی و روی کار آوردن نظامی که مطابق فرهنگ، اهداف و منافع ما می‌باشد تصمیم بگیریم و گرفتیم.

اگر امریکا شاه مخلوع را تجهیز و تحریک به کشتار وحشتناک مردم ایران نمی‌کرد، اگر امریکا گروهک‌های تروریستی را برای تجزیه کردستان از خاک ایران بر نمی‌انگیخت، اگر امریکا صدام را برای حمله به ایران تحریک نمی‌کرد، اگر امریکا هواپیمای مسافری ما را هدف موشک قرار نمی‌داد، اگر تانک چیفتن انگلیسی، میگ روسی، آواکس امریکایی، بمب‌های شیمیایی آلمانی، موشک‌های کروز فرانسوی، سلاح‌های سبک و افسران و جاسوسان اسرائیلی و پول‌های عربی و رسانه‌های صهیونیستی را در خدمت صدام قرار نمی‌داد و هشت سال جنگ را بر این کشور و این ملت شریف تحمیل نمی‌نمود، اگر امریکا شخصیت‌های سیاسی، مذهبی و علمی ما و هم چنین مردم بی‌گناه‌مان را (مثل عراق، افغانستان و پاکستان امروز) به دست گروهک‌های وابسته در کوچه و خیابان ترور نمی‌کرد، اگر امریکا تحریم اقتصادی نمی‌کرد و خلاف تمامی کنوانسیون‌های بین‌المللی حتی دارو و مایحتاج سلامتی و ایمنی را در فهرست تحریم قرار نمی‌داد، اگر امریکا اذناب مفت‌خور و مزدورش در داخل را برای ایجاد آشوب و فتنه تحریک نمی‌کرد و ...، وضعیت ایران که هم اکنون به مراتب بهتر از تمامی کشورهای منطقه است، از این هم بهتر بود.

حال بگوییم که برای بالا و پایین شدن نرخ دلار یا قیمت کره و پراید، دست‌ها را بالا ببریم و کشور و خود را دو دستی و با ذلت تمام تسلیم شرایط مستکبرانه‌ی امریکا کنیم و فرش قرمز برای سلطه‌ی سیاسی – نظامی، اقتصادی و فرهنگی‌اش پهن کنیم؟

مطمئناً هر زمانی که امریکا دست از خوی سلطه ددمنشانه بردارد و تضمینی دهد که در امور داخلی ایران دخالتی نمی‌کند و برای تمامیت ارضی کشور، استقلال کشور، ثروت کشور و نیز جان، مال و نوامیس مادی و معنوی مردم این کشور تهدیدی نیست، جمهوری اسلامی ایران با تمام قوا از برقراری مجدد این ارتباط استقبلال می‌کند.

لذا کاندیداهایی که شعار برقراری رابطه با امریکا را می‌زنند، دروغ می‌گویند و مردم را فریب می‌دهند، چرا که دست آنها نیست و امریکا نیز سیاست خارجی خود را به دست کاندیداهای ایرانی نسپرده است و به خاطر چشم و ابروی آنها دست از منافعش در منطقه و اهدافش بر نمی‌دارد. پس فریب نخوریم و نگوییم اگر فلانی بیاید، رابطه برقرار می‌شود، دلار ارزان می‌شود، اشتغال زیاد می‌شود و ... .