پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): در تاکسی بودم و راننده هر چه دلش خواست علیه اسلام، جمهوری اسلامی، امام (ره) و سایر مسئولین و ... گفت و وقتی به مقصد رسید افزود: متأسفانه اختناق شدید است و کسی نمی‌تواند حرف بزند! و با دست گردن خود را نشان داد.

حالا این حکایت تمامی کسانی است که ضمن تبلیغ گسترده دین، مذهب و حتی انحرافات خود از یک سو و ضد تبلیغ علیه اسلام، تشیع و جمهوری اسلامی ایران از سوی دیگر، مدعی می‌شوند که اجازه تبلیغ ندارند؟!

این که اسلام چه کاری را اجازه می‌دهد و چه کاری را اجازه نمی‌دهد، یک مقوله است و این که اکنون در نظام جمهوری اسلامی ایران چگونه است و چه می‌گذرد، مطلب دیگری است، چرا که هنوز نتوانستیم مسلمانان کاملی باشند. لذا خداوند متعال است که تبلیغ به اسلام را اجازه می‌دهد و تبلیغ به کفر، شرک، نفاق، فساد، فسق و هر گونه انحرافی را اجازه نمی‌دهد. لذا هر چند که دعوت به حق به حکم عقل، فطرت، شرع و قانون نظام جمهوری اسلامی ایران مقبول و مجاز است و دعوت به باطل نیز به حکم عقل و فطرت مذموم است، اما متأسفانه دعوت به باطل در کشور ما بسیار راحت‌تر و بیشتر از دعوت به حق صورت می‌گیرد.

کلیساهای مسیحیان، کنیسه‌های یهودیان و معابد زرتشتیان که تا دلشان می‌خواهد تبلیغ و ضد تبلیغ می‌کنند و گاه از بیرون نیز کاملاً حمایت می‌شوند – بهاییت هم که دین یا حتی اندیشه نیست، بلکه یک سازمان و شبکه جاسوسی انگلیس به مرکزیت حیفا در اسرائیل است و در هیچ کشوری فعالیت جاسوسی مجاز نیست، هر چند که در ایران اغماض شده و آنها فعالیت گستاخانه نیز دارند.

افکار، اندیشه‌ها، نظریات اثبات نشده و مکاتب غربی، از لیبرال دموکراسی گرفته تا پست مدرن و حتی فمینیسم نیز نه تنها در سطح گسترده تبلیغ می‌گردد، بلکه به صورت رسمی و به عنوان درس اصلی در دانشگاه‌ها تدریس می‌شود. البته مانعی ندارد، دانشجو باید بشناسد، اما نقطه مقابلش نه تنها تدریس نمی‌گردد و نه تنها کسی حق انتقاد هم ندارد، بلکه دانشجو اگر فهم و موافقت خود را نشان ندهد که اصلاً نمره نمی‌آورد. دست کم دانشجویان سطوح متفاوت علوم سیاسی از کارشناسی گرفته تا دکترا، بیش از دیگران با این واقعیت مواجه هستند. (مباحث اخیر مندرج در بخش سیاسی را مطالعه نمایید).

ضد تبلیغ علیه «ولایت فقیه» که عین دین و مذهب و قانون اساسی ماست و نیز علیه جمهوری اسلامی ایران که نظام مشروع، مقبول و متکی به رأی اکثریت مردم است نیز که الا ماشاء الله رایج است و در نهایت عرصه اینترنت و فضای مجازی هم که فرصت را برای صدها سایت و وبلاک جهت تبلیغ هر نوع اندیشه و رفتاری و ضد تبلیغ علیه اسلام و مسلمین گسترده‌تر نموده است.

مضافاً بر این که برخورداران از اندیشه اعتقادی و سیاسی اسلامی نیز راه چندانی به میدان «فیلم، سریال، رومان، داستان، قصه کودکان و ...» ندارند و این جبهه کاملاً به انحصار درآمده است ...!

تبلیغ اندیشه‌های فاسد و رفتارهای ناهنجار اعتقادی و اخلاقی، از شیطان‌پرستی گرفته تا روابط محرم و نامحرم، تا بدحجابی و تا کلاس‌های رسمی رقص و آواز (که رسماً از مهد کودک‌ها آغاز می‌شود) و تا اعتیاد و ... نیز که دیگر قابل کنترل نیست، پس چگونه اجازه تبلیغ ندارند و اگر می‌داشتند، می‌خواستند چه کنند که اکنون نمی‌کنند؟!

آیا آنان که به این جمله شهید مطهری استناد می‌کنند، همه اندیشه‌های او را خوانده و مطلع هستند و قبول دارند، یا فقط همین یک جمله را خوانده و به نفع خود تفسیر به رأی می‌کنند؟! مثل آنان که از قرآن کریم فقط یک نصف آیه را یاد گرفته و با تفسیر به رأی مدعی می‌شوند که طبق آیه صریح قرآن ما باید مجاز باشیم تا هر چه خواستیم بکنیم، چون آمده است «لا اکره فی الدین» و البته قبل و بعد آیه را نیز نمی‌خوانند تا معنایش را بفهمند.

 

 

کلمات کلیدی:  سیاسی