ایکس – شبهه: اگر واقعاً «فلسفه حجاب» در ابعاد گسترده‌ی فردی، اجتماعی، حقوقی، امنیتی، اقتصادی

 و ...، طرح و نیز درک و فهم شود، مسائل مربوط به حدود آن نیز به راحتی درک و فهم می‌شود.

اصلی‌ترین فلسفه حجاب که در قرآن کریم به آن تصریح شده است، خوب (انسان ارزشی) معرفی شدن زن و نیز مصون و محفوظ ماندن او از تمامی ابتلائات و مضرات بدحجابی می‌باشد.

مقام معظم رهبری: «هر حرکتی که برای دفاع از زنان انجام می‌گیرد، باید رکن اصلی آن رعایت عفاف زن باشد. نباید بگذارند عفت زن - که مهمترین عنصر برای شخصیت است - مورد بی‌اعتنایی قرار بگیرد. حجاب، مقدمه‌ی حفظ عفاف می‌باشد.»

با این تعریف مشخص می‌گردد که بد حجابی نیز مقدمه به خطر افتادن عفت زن است. نباید «زن» خود را فقط وسیله التذاذ مردان معرفی کند و یا نمایش دهد، بالاخره انسان است و دارای تمامی کرامت‌ها و ارزش‌های انسانی می‌باشد، پس چرا فقط وسیله‌ای برای لذت شهوانی معرفی شود؟!

پس، بدیهی است وقتی یک زن، از زنانگی فقط جذابیت‌های جنسی خود را در معرض عموم به نمایش
 می‌گذارد، عموم نیز به همین چشم او را نگاه می‌کنند و بالتبع همین انتظار را از او دارند و آن وقت است که ابتلائات خواسته و ناخواسته او را فرا می‌گیرد و با بی‌ارزشی تمام قربانی می‌شود.

از این رو، اصل در تعیین حدود حجاب نیز «پوشاندن» می‌باشد و البته با حدودی که تعیین شده است. لذا چنان که حضرت امام خمینی (ره) فرمودند: «اصل پوشش است و چادر از ادب زن ایرانی است.»

پس این که بگوییم: حجاب الا و لابد فقط چادر و آن هم چادر مشکی است، سخن درستی نیست. مانتویی که اندام را بپوشاند و مانع نمایش گردد، مقنعه‌ای که سر و سینه را بپوشاند، شلواری که پاها بپوشاند و ... همه مصداق حجاب هستند، اما از آن طرف نیز نباید خود را فریب داد.

امروزه به شکلی مانتو می‌پوشند که گویا منظور از حجاب، پوشاندن پوست بدن بوده است. لذا به جز پوست، همه اندام آشکار است و چه بسا جذاب‌تر هم باشد و بیشتر جلب توجه و تحریک رهگذران را بنماید.

فقط مانتوی تنگ، چسبان، بدن‌نما و ... نیست، گاه در خیابان می‌بینیم که دختر خانمی به اصطلاح چادر عربی گذاشته، و آن هم فقط با بندی بر سرش وصل شده، در راه رفتن باد همه آن را کنار می‌زند تا معلوم شود که از زیر چه پوشیده است و آن قدر آرایش کرده که با فاصله دور نیز نظرهای جنسی و شهوت‌آلود را به خود جلب می‌کند. خب این هم عین بدحجابی و بدتر از آن، مسخره کردن خود در مقوله حجاب و زن محجبه است. یا فرض کنید کسی در جامعه‌ی ما چادر به سر کند، اما چادر سبز یا قرمز. خب بدیهی است که جلب نظر می‌کند، هر چند که دیگران بخندند و استهزاء کنند. ولی یکی موقعی همین رنگ‌ها در جامعه متداول است و جلب نظر نمی‌کند. مثل چادر قهوه‌ای، یشمی یا حتی سفید و گلدوزی در برخی از شهرستان‌های ایران و یا کشورهای اسلامی.

آرایش نیز همین طور است. یک موقع کسی کرم معمولی زده تا پوستش خشک نشود یا کرم ضد آفتاب زده تا نسوزد، این آرایش نیست؛ اما آرایش کمترین حدش نیز آرایش است و برای زیبایی است و زیبایی زن نیز جلوه دهنده زییایی جنسی اوست، نه ارزش‌ها و کرامت‌های عقلی، روحی و یا اخلاقی او، پس مغایر با حکمت حجاب است و اشکال دارد. و همین طور است برای مردان. اگر لباس بدن‌نما بپوشند، اگر لباس تحریک کننده بپوشند، اگر لباسی تحقیر کننده (مثل شلوارهای فاق کوتاه و بیرون انداختن عورت خود، آن هم از پشت باشد)، اگر لباس انگشت‌نما بپوشد – چه از تفاخر انگشت نما باشد و چه از ژولیدگی – و ...، همه اشکال دارد.

 پس حجاب و بدحجابی نیز شدت و ضعف مرتبه دارد. با چادر نیز می‌توان بدحجابی نمود و با مانتوی مناسب نیز می‌شود با حجاب بود. ولی بدیهی است که در مرتبه‌ی بالای ایمانی، عقلی و اخلاقی، چادر و آن هم به گونه، رنگ و نحوه‌ی پوشیدنی که نه تنها جلب توجه نکند، بلکه بر وقار بیافزاید، افضل و از ادب زن ایرانی است.

                               

 

کلمات کلیدی:  حقوقی و احکام   حجاب