ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: همیشه اول باید دقت کنیم که آن چه مبنای سؤال قرار داده‌ایم درست است یا خیر؟ سپس راجع به آن چون و چرا و یا نقد کنیم و یا حکمتش را جویا گردیم.

کدام مرجعی فرموده است که خطبه عقد نکاح «حتماً» باید به عربی خوانده شود؟ بلکه اکثر قریب به اتفاق فرموده‌اند احوط یا احتیاط آن است که به عربی صحیح خوانده شود، ولی اگر عذری باشد، مثل این که مرد و زن عربی نمی‌دانند یا اگر چه همین یک جمله را یاد گرفته‌اند، اما نمی‌توانند تلفظ کنند و یا نمی‌خواهند وکیلی برای جاری کردن خطبه بگیرند، می‌توانند به فارسی یا هر زبان دیگری که می‌توانند نیز بخوانند.

منتهی دقت شود که خطبه عقد نکاح، اصولی دارد که بر هر زبانی که خوانده می‌شود، باید رعایت گردد. به عنوان مثال اولین آنها قصد انشاء است. قصد انشاء یعنی اراده بر محقق شدن این ازدواج. دوم تعیین مهریه است و سوم اگر عقد موقت است، تعیین زمان، قبل از خواندن خطبه عقد ضروری می‌باشد و بالاخره نوبت به متن خطبه می‌رسد که در آن، قصد انشای زن با کلمه «زوّجت» یعنی خودم را به ازدواج تو درآوردم و قصد انشای مرد با کلمه «قبلتُ – یا – قبلتُ التزویج» یعنی این ازدواج را قبول کردم، بیان و اظهار می‌شود. لذا به هر زبانی که می‌خوانند، باید مفاهیم «ازدواج و قبول» درست بیان شود.

به عنوان مثال اگر در خطبه عقد غیر دائم، پس از تعیین مهریه و مدت، زن به زبان عربی می‌گوید: «زوجتک نفسى فى المده المعلومه على المهر المعلوم» و مرد می‌گوید: «‌قبلت التزویج‌»؛ در فارسی زن بگوید: «خودم را به ازدواج تو درآوردم در مدت معلوم و بر مهر معلوم» و مرد نیز بگوید: «قبول کردم – یا – این ازدواج را قبول کردم». این صحیح و جایز است.

البته باید متذکر شد که مسئله احکام عقد، چه در دائم و چه در موقت، مبحث دیگری است که طرفین باید بدانند و از جمله احکام آن است که اذن پدر برای عقد دختر باکره شرط است.

فتوای اغلب مراجع عظام:

« اگر نمى‏توانند خودشان به صورت عربى صحیح بخوانند، مى‏توانند به فارسى و یا هر زبان دیگرى صیغه را اجرا کنند؛ ولى باید در همان زبان، لفظى را بگویند که معناى «زوجت» و «قبلت» را بفهماند و لازم نیست وکیل بگیرند.‌»

کلمات کلیدی:  حقوقی و احکام   ازدواج موقت   ازدواج