مخاطب این پاسخ، همان دسته از مسلمانان و مؤمنین هستند، اگر چه برای دیگران نیز می‌تواند مفید باشد:

صحنه‌ها و مونتاژها در CD مورد نظر که در سطح گسترده نیز توزیع شده است، به دقت و بارها مورد بازدید قرار گرفت و نظر شما را به نکات ذیل جلب می‌نماییم:

الف – هیچ کس مدعی نیست که در برخورد با اغتشاشگران، هیچ تخلفی صورت نپذیرفته است که چنین مدینه‌ی فاضله‌ای محال است. درگیری (صرف نظر از مواضع طرفین)، درگیری است و احیاناً فقط امیرالمؤمنین علیه‌السلام (معصوم و نوادر مؤمنین) هستند که می‌توانند در درگیری با دشمن، خشم خود را کاملاً فرو برده و سپس با اخلاص کامل و برای خدا دشمن را از پای درآورند. که البته ایشان (جضرت علی علیه‌السلام در جنگ با عبدود) نیز در نهایت سر دشمن را از تنش جدا می‌کنند.

لذا این ترفندی بسیار شیطانی و القایی بسیار غلطی است که فقط صحنه‌های مقابله با اعتشاش کنار هم مونتاژ شود و از طرف آنان فقط پلاکاردهای «سکوت» به نمایش درآید و از این طرف حمله، باتوم و دستگیری(؟!) البته خدا را شکر می‌کنیم که در تهران زندگی می‌کردیم و شاهد همه‌ی «سکوت‌ها» در تظاهرات‌های به اصطلاح آرام و حتی سکوت بیشتر در شب‌ها و در خیابان‌ها، میادین و کوچه‌های خلوت نیز بودیم.

البته اگر تخلفی از برخی افراد نیروی انتظامی یا هر کس دیگری صورت پذیرفته باشد، موجه نیست. خلاف، خلاف است. ولی باید توجه داشت که در تظاهرات اغتشاش‌گرانه برای فروپاشی یک نظام، آن هم نظام اسلامی، قرار نیست که دشمن هر چه می‌خواهد انجام دهد و در مقابل نیروی انتظامی، بسیج یا مردم، با دست گل و شیرینی به استقبال روند! و احیاناً نامش را «اخلاق اسلامی» یا «دمکراسی غربی» بگذارند! هر چند که این دمکراسی فقط به ملت‌هایی که قصد جان و مالشان را کرده‌اند دیکته می‌شود و در غرب از این خبرها نیست و مردم با کمترین اعتراضی قلع و قمع می‌شوند. (رجوع شود به عکس‌های مندرج در گالری و برخورد پلیس آمریکا و اروپا).

مسلمان باید «بصیر» باشد و بداند که بین تخلف، ضعف یا اشتباه، با خیانت خیلی فرق است و ضمن محکوم نمودن و اصلاح تخلف، هم شرایط را درست درک و تحلیل نماید و هم دچار احساسات نشده و اصل را قربانی فرع ننماید. ما (شیعیان) نتیجه‌ی این مظلوم‌نمایی‌ها از یک سو و به نام دین، تقدس، تشرع و ... اسیر احساسات شدن، فریب خوردن و تغییر موضع بر علیه «ولایت» از سوی دیگر را در صفین‌های تاریخ بسیار تجربه کرده‌ایم. و اکنون قرار نیست که جنایات بی‌شمار مانند: خدشه‌دار نمودن انتخابات رسمی و سالم کشور، لطمه به نظام اسلامی، دشمنی با اصل نظام، پایمال‌نمودن ارزش‌ها و مقدسات اسلامی، لطمه به امنیت عمومی کشور، تضعیف موقعیت بین‌المللی ایران، لطمات اقتصادی، قتل‌ عام بی‌گناهان و ... را رها کنیم و بررسی کنیم آیا فلان مأمور نیروی انتظامی در مقابله با دشمن خوب و کاملاً اسلامی عمل کرده است یا خیر؟ این فریب دشمن است.

ب - بدون شک هر صحنه‌ی خشونت آمیزی احساسات را تحریک و انسان را متأثر می‌نماید. اگر چه خشونت از جانب حق بر باطل باشد. متأسفانه باید اذعان نماییم که ما مسلمانان بسیاری داریم (و در هر عصری داشتیم) که نگرش آنان به دین، مانند نگرش القایی به نام مسیحیت است! این افراد دین را مسائل شخصی و اخلاقیات مهربانانه‌ی فردی قلمداد می‌کنند! لذا دین، دنیا، آخرت، کشور، نوامیس و ... خود را در اختیار دشمن می‌گذارند و می‌گویند: اگر دشمن به سمت راست صورت تو سیلی زد، سمت چپ را جلو بیاور تا آن طرف را هم بزند! دشمن هم که از این حماقت بدش نمی‌آید و می‌زند.

اگر از این دسته از مسلمین و احیاناً مؤمنین ساده و بی‌بصیرت، از تاریخ پیامبر اکرم (ص) بپرسید، خواهند گفت: رحمه للعالمین بود (که بود) و اصلاً نمی‌دانند و نمی‌خواهند بدانند که ایشان در عرض ده سال، شصت جنگ داشت و در این جنگ‌ها نیز حلوا خیرات نمی‌نمود، بلکه می‌جنگید.

اینان امیرالمؤمنین علیه‌السلام را فقط در مناجات دعای کمیل، 25 سال خانه‌نشینی و نیز با فرق شکافته در محراب می‌پسندند و دوست دارند و اگر عکس‌ها یا فیلم‌هایی از جنگ‌های ایشان وجود داشت و به آنها نشان می‌دادند که چگونه سرها، دست‌ها و پاهای «کفار، مشرکین و سپس ناکثین، مارقین و قاسطین» را قطع می‌کند، حتماً از او بر می‌گشتند. چنان چه وقتی به آنان که شاهد این جنگ‌ها بودند، گفته شد: علی (ع) پدران، پسران و برادران شما را کشته است و برای حکومت مناسب نیست، پذیرفتند و با روی برگرداندن از وی، به دیگران رجوع کردند و خوار شدند.

اینان امام حسن علیه‌السلام را فقط با لقب «حلیم» می‌شناسند و فقط به هنگام امضای صلح‌نامه‌ی اجباری (به خاطر بی‌بصیرتی و دنیا طلبی مسلمانان) و سپس در حال ریختن تکه‌های جگر مبارکشان بر تشت دوست دارند و اگر جنگ‌های ایشان را از نزدیک می‌دیدند، از او روی بر می‌گرداندند. چنان چه امام حسین علیه‌السلام را فقط در گودال قتلگاه و بریده شدن سرش از قفا دوست ‌دارند و نه هنگامی که در کنار امیرالمؤمنین (ع) می‌جنگید و می‌کشت و نیز نه در اوایل روز عاشورا که بر دشمن می‌تازید و سرهای آنان را از بدن جدا می‌کرد. برای این دسته از به اصطلاح مؤمنین، حضرت ابوالفضل (ع) فقط دست بریده است و نه با فضلش در دفاع از ترویج اسلام ولایی کاری دارند و نه با شمشیر برانش در دفاع از شخص ولی‌امر!

متأسفانه اینان همان مصداق واقعی این آیه مبارکه‌ هستند: «إِنَّ الَّذينَ يَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ يُريدُونَ أَنْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ اللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ يَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَكْفُرُ بِبَعْضٍ وَ يُريدُونَ أَنْ يَتَّخِذُوا بَيْنَ ذلِكَ سَبيلاً- كسانى هستند كه به خدا و پيامبرانش كافر مى‏شوند و مى‏خواهند ميان خدا و پيامبرانش جدايى افكنند و مى‏گويند كه بعضى را مى‏پذيريم و بعضى را نمى‏پذيريم و مى‏خواهند در اين ميانه راهى برگزينند. (النساء 150)».

اینان آن دسته از امت حضرت محمد صلوات الله علیه و آله هستند که از مشخصات تابعین آن حضرت «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ - محمد پيامبر خداست، و كسانى كه با او هستند بر كافران سخت‌گير و با يكديگر مهربانند. (الفتح 29)» فقط بخش دومش را می‌پسندند. و آن هم نه فقط بین خودشان و مؤمنین، بلکه بین خودشان و کفار و منافقین.

اینان آیاتی چون «خُذِ الْعَفْوَ وَ أْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلين – عفو را پيشه كن و به نيكى فرمان ده و از جاهلان اعراض كن (الأعراف، 199) را بدون توجه و تأمل در موضوع، عمق و تفسیر آن، با جان و دل می‌خوانند و تکرار می‌کنند، ولی از آیات ذیل با بی‌تعمقی بیشتر و سرعت فزون‌تر فرار می‌کنند:

وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَه وَ يَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ فَإِنِ انْتَهَوْا فَلا عُدْوانَ إِلاَّ عَلَى الظَّالِمين‏ (البقره 193)

با آنها بجنگيد تا ديگر فتنه‏اى نباشد و دين تنها دين خدا شود. ولى اگر از آيين خويش دست برداشتند، دشمنی جز بر ستمكاران روا نيست.

وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَه وَ يَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ فَإِنِ انْتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِما يَعْمَلُونَ بَصيرٌ (الأنفال 39)

با آنان نبرد كنيد تا ديگر فتنه‏اى نباشد و دين همه دين خدا گردد. پس اگر باز ايستادند، خدا كردارشان را مى‏بيند.

قاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَيْديكُمْ وَ يُخْزِهِمْ وَ يَنْصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَ يَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنين‏ (التوبه 14)

با آنها بجنگيد. خدا به دست شما عذابشان مى‏كند و خوارشان مى‏سازد و شما را پيروزى مى‏دهد و دلهاى مؤمنان را خنك مى‏گرداند.

اینان گمان دارند که این قبیل آیات فقط برای صدر اسلام یا در نهایت برای دیگرانی جز خودشان نازل شده است و اگر از آنان بپرسید، به انواع تفسیر به رأی‌ها متوسل می‌شوند تا مبادا پر این آیات آنان را هم بگیرد.

پ – البته ای کاش برای این عده که مصیبت و ضرر فتنه، که « الْفِتْنَه أَشَدُّ مِنَ الْقَتْل‏ - فتنه از قتل بدتر است » را درک نمی‌کنند، امکان به تصویر کشیدن و توزیع CD جنایات آشوبگران در اغتشاشات میسر بود. – که البته اگر موجب تأثر مردم عزیز و نیز موفقیت دشمن در ایجاد تشنج و جنگ روانی نمی‌شد، توزیع می‌گردید -.

شاید اگر این عده از برادران و خواهران مسلمان و ایرانی با چشم می‌دیدند که چگونه 18 نفر از نیروی انتظامی و بسیج و تعدادی از مردم کشته شدند؟! چگونه سرها بریده و از تن جدا شد -  چگونه مأمور را در سطل آشغال انداختند و به بهانه سوزاندن سطل آشغال رویش بنزین ریختند و ...، چگونه ندا آقا سلطان که از منافقین بود را فریب دادند و کشتند و پیراهن عثمان علم کردند، چگونه سنگ‌ها و بلوک‌ها بر سر مردم (در خیابان کاوه و از ساختمان سبحان – در تقاطع خیابان‌های بهشتی – ولی‌عصر(عج) – در خیابان انقلاب و ... می‌ریختند – چگونه برخی از مأموران همسایه‌ی خود را شناسایی کرده و شبانه به هنگام بازگشت از محل کار، در کوچه‌های خلوت دست و پاهایشان را شکستند – چگونه افراد را عریان می‌کردند و به دورشان رقص آتش می‌کردند و یا چگونه بعد از ظهر عاشورا در زیر پل گیشا و چند نقطه‌ی دیگر بی‌حجاب می‌شدند و می‌رقصیدند و ... را از نزدیک می‌دیدند، قضاوت دیگری داشتند و در آیه‌ی مبارکه‌ی ذیل تعمق بیشتری می‌کردند:

وَ اقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَ أَخْرِجُوهُمْ مِنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ وَ الْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ وَ لا تُقاتِلُوهُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ حَتَّى يُقاتِلُوكُمْ فيهِ فَإِنْ قاتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ كَذلِكَ جَزاءُ الْكافِرينَ (البقره – 191)

هر جا كه آنها را یافتید بكشيد و از آنجا كه شما را رانده‏اند، برانيدشان، كه فتنه از قتل بدتر است. و در مسجد الحرام با آنها مجنگيد، مگر آنكه با شما بجنگند. و چون با شما جنگيدند بكشيدشان، كه اين است پاداش كافران.

(دقت فرمایید که آیه‌ی فوق امر به قتل فتنه‌گران می‌کند، نه فقط آنان که مسلحانه به جنگ پرداخته‌اند).

ت – شاید هنوز همگان با خبر نیستند که بسیاری از دستگیر شدگان در اغتشاشات، که در حین همین زد و خوردها بازداشت شده‌اند (به غیر از منافقین، سلطنت‌طلب‌ها، کومله‌ای‌ها، بهایی‌ها و ...) اعتراف کرده‌اند که از همان قشر اراذل و اوباش بودند و جهت آشوب، اغتشاش، قمه کشی، ضرب و شتم، آتش سوزی و ...، با برخی از سران فتنه یا نزدیکانشان قرارداد بسته بودند (مثلاً میدان هروی شبی یک میلیون تومان و فلان خیابان شبی هشتصد هزار) و اذعان کرده‌اند که ما کارمان را انجام می‌دادیم و پولمان را می‌گرفتیم!

ممکن است این شبهه پیش آید که همه تظاهر کنندگان که منافق، بهایی، سلطنت‌طلب یا اراذل نبودند؟! درست است. ولی وقتی با حضور غیر قانونی و اغتشاش‌گرانه‌ی خود، به ویژه پس از خطبه‌های مقام ولی‌فقیه، زمینه‌ را برای آشوب‌های آنان فراهم می‌کنند و برای جنایاتشان کف و صوت می‌زنند و حداقل به سنگ‌پرانی اقدام می‌کنند، از همان‌ها هستند و باید در نظر داشت که صحنه‌ی درگیری، صحنه گزینش در یک ادراه جهت استخدام نیست و حتماً زد و خورد دارد.

ث – دقت بفرمایید که وقتی اعلام می‌شود که این یک «جنگ» است (که البته گاهی به شکل درگیری در خیابان و اساساً به شکل «جنگ نرم» که ابزارش همان تبلیغات سوء و ایجاد جنگ روانی است بروز می‌کند)، باید خود را با بصیرت تمام آماده‌ی جنگ نمود. و جنگ، جنگ است. نه صحنه‌ی مناظره‌ی سیاسی، یا دعای کمیل یا یک شوی تبلیغاتی با چراغانی و گل و شیرینی و رقص و پایکوبی و بگو و بخند.

در خاتمه لازم به ذکر است که اگر چه شاید این فتنه‌ها و آشوب‌ها برای نسل نو جدید باشد، اما دیگران همه‌ی صحنه‌ها و حتیٰ شعارها، گفتارها، مواضع و تاکتیک‌های آن را در زمان حیات حضرت امام (ره) و ماجراهای بنی‌صدر تجربه کرده و از حفظ هستند. مردم همه‌ی این روش‌های فرسوده را، از پافشاری بر طرفداری مردم از «من» و ادعای مخالفت مردم با نظام و ولی‌فقیه گرفته تا چماقدار خواندن طرف مقابل – تا محکوم نمودن سپاه و بسیح – شهید درست کردن – شایعه‌ی شکنجه در زندان‌ها – تظاهرات خیابانی – به آشوب کشیدن دانشگاه‌ها – الله اکبر‌های شبانه ... و در نهایت خط دهی و حمایت مستقیم آمریکا، انگلیس، اسرائیل و روزنامه‌های زنجیره‌ای داخل از نزدیک دیده‌ و تجربه کرده‌اند.

البته در آن زمان هم بین مؤمنین شبهه می‌انداختند، تا جایی که برخی از مردم گمان می‌کردند حتی فحش دادن به بهشتی نوعی ثواب هم دارد! چنان چه در کربلا نیز بر اثر تبلیغات سوء و ترفندهای سران و سادگی و بی‌بصیرتی مسلمین، گمان می‌کردند که حتی شمشیر زدن به پیکر بی‌جان امام حسین علیه‌السلام، ثواب دارد و سبب ورود و ارتقای مقام و جایگاه آنان در بهشت می‌شود!

اما امروز مردم بیدارتر و دشمن‌شناس‌تر هستند و مصمم‌اند که نه تنها آسیبی به ولایت، انقلاب اسلامی و کشور نرسد، بلکه دیگر با هیپنوتیزم‌های بیگانه، به خوابی نروند که برای بیداری مجبور شوند هزینه‌های سنگینی چون شهادت «72 تن و در رأسش شهید مظلوم» - رجایی، باهنر، مطهری، مفتح و ... پرداخت کنند و سپس بفهمند آن جریانی که برایش به خیابان‌ها ریخته بودند، توطئه‌ی دشمن بود و سرانی که اینجا شعار می‌دادند، با لباس و آرایش زنانه به فرانسه و انگلیس پناهنده شدند و اکنون از طریق بوق‌های شیطان (VOA – BBC-CNN و ...) به ادامه دهندگان راه خود و آشوب‌گران خط می‌دهند و ساده لوحان بی‌بصیرت را نیز منحرف و در جنگ روانی مغلوبه می‌کنند.

از خداوند متعال برای همه‌ی مسلمین ایمان و بصیرت و پیروزی در مقابل فتنه‌ها و رهایی از غلبه و تسلط استکبار را مسئلت می‌نمایم.

کلمات کلیدی:  سیاسی   جنگ و جهاد