«x-shobhe  »: البته اطرافیان شما جاهل هستند و نه کافر یا مشرک، اما در جایی که اهل جهل، کفر و شرک بر باطل خود که هیچ مبنای علمی و عقلی ندارد و فقط پیروی از اوهام و هوای نفس است استواری و پافشاری می‌کنند، هیچ دلیلی ندارد که مؤمن و عاشق «الله جل جلاله» که عقل، فطرت، بصیرت و علمش شاهد اوست، به خاطر جوّهای مسموم آنها احساس نگرانی یا ترس نماید.

در هر حال انسانِ بدون پرستش در این عالم وجود ندارد، چرا که پرستش فطرت انسان است و اکتسابی نیست که یکی کسب کند و دیگری نکند، لذا کسی که «الله» را که معبود و معشوق حقیقی است و در هر ذره‌ی عالم هستی خود را به ما نشان داده و معرفی می‌کند نپرستد، حتماً «إله»، معبود و معشوق کاذبی را به جای آن گذاشته و آن را می‌پرستد و راه سومی وجود ندارد. حتی آن کسی که گمان می‌کند نه خدا را می‌پرستد و نه غیر خدا را و اصلاً هیچ چیزی را نمی‌پرستد نیز بنده‌ی هوای نفس خود می‌باشد و هوای نفسش را عبادت و بندگی می‌کند. منتهی عشق به هوای نفس او را کر و کور کرده و نمی‌فهمد.

«أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ وَ أَضَلَّهُ اللَّهُ عَلى‏ عِلْمٍ وَ خَتَمَ عَلى‏ سَمْعِهِ وَ قَلْبِهِ وَ جَعَلَ عَلى‏ بَصَرِهِ غِشاوَةً فَمَنْ يَهْديهِ مِنْ بَعْدِ اللَّهِ أَ فَلا تَذَكَّرُونَ» (الجاثیه، 23)

ترجمه: هيچ ديدى آن كسى را كه هواى نفس خود را خداى خود گرفت و خدا او را با داشتن علم گمراه كرد و بر گوش و قلبش مهر نهاد و بر چشمش پرده انداخت، ديگر بعد از خدا چه كسى او را هدايت مى‏كند آيا باز هم متذكر نمى‏شويد؟

به همین دلیل شاهدیم که خداوند متعال به پیامبرش نمی‌فرماید که به آنها بگو من «الله» را می‌پرستم و شما او یا هیچ چیز دیگری را نمی‌پرستید، بلکه می‌فرماید: به آنها بگو: من آنچه شما می‌پرستید را نمی‌پرستم و شما نیز آن چه من می‌پرستم را نمی‌پرستید (الکافرون). در واقع همه پرستنده هستند.

اما، ایمان نیز باید تقویت شود و راه تقویت یکی شناخت بیشتر است و دیگری ارتباط بیشتر. شما اگر کسی را قبول نموده و به او علاقه پیدا کنید، هر چه بیشتر کمالات و فضایل او را بشناسید، ایمان و علاقه‌ی شما به او تشدید می‌گردد، اما اگر ارتباط شما با او کم و کمتر شود، نه تنها شناخت لازم حاصل نمی‌گردد، بلکه کم‌کم دوری اثر می‌گذارد و معشوق و محبوب فراموش می‌شود. لذا باید شناخت و ارتباط را هر لحظه بیشتر، عمیق‌تر و مستحکم‌تر نمود.

ایمان به خداوند متعال، یک تئوری نیست که فقط در بعد «نظری» مورد قبول یا عدم قبول واقع گردد. بلکه یک «اتصال» است بین «عارف و معروف»، «محبّ و محبوب»، «عاشق و معشوق» و «عبد و معبود». پس این «اتصال» را باید همیشه حفظ و تقویت نمود.

یاد خدا «ذکر»، سبب وصل مدام است. نماز «صلوة» وسیله وصل است. تلاوت قرآن کریم، وصل است. در نماز عبد با معبود سخن می‌گوید و در تلاوت قرآن معبود با عبد سخن می‌گوید. توسل به اولیای الهی حلقه وصل است ... و باید دائم با خدا حرف زد. رابطه‌ی با خدا باید رابطه بندگی، عاشقی و رفاقت باشد. یکی از اسمای خدا که در دعاها نیز بسیار وارد شده است «رفیق» است. باید با خدا رفیق بود و به خیل رفقای او پیوست. او به رفقایش نظر رحمت و لطف و محبت ویژه دارد و به آنها نعمت معرفت، ایمان و لذت مناجات می‌دهد، لذا باید در جمع «انعمت علیهم» حضور یافت تا اتصال باقی بماند و معرفت، ایمان، عشق و امید به خدای منان تقویت و مستحکم گردد.

«وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفيقاً» (النساء، 69)

ترجمه: و كسانى كه خدا و اين پيامبر را اطاعت كنند، كسانى خواهند بود كه همدم انبيا و صديقين و شهدا و و صالحين‌ هستند، كه خدا مورد انعامشان قرار داده، و چه نيكو رفيقانى‏.

 

مطلب مرتبط:

یادداشت سردبیر:  قاعده حرکت و اتصال – صلاة و صلوات

کلمات کلیدی:  گوناگون