پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): نه تنها در علوم قرآنی، بلکه در هر موضوع دیگری، اگر به دنبال "می‌گویند"ها، بدون مراجعه به منابع اصلی برویم، ظنّ، گمان، خرافه و اوهام، جایگزین "علم" می‌گردد.

در پاسخ شماره 488، بیان گردید که خداوند سبحان (منزه از این توصیفات)، روح ندارد که از آن به کسی بدهد و یا بدمد و مرکب نیز نیست که تجزیه شود و هر تکه‌ای از وجودش را به کسی بدهد تا معنای "روح الهی" این باشد که روح انسان و یا سایر موجودات، تکه‌ها یا بخش‌هایی از روح خداوند سبحان می‌باشند!

چه چیزی در این عالم هستی، از خدا و مال خدا نیست؟! پس آیا خداوند متعال "رازق" است و اوست که به بندگانش رزق می‌دهد، یعنی "رزق" جزوی از وجود اوست؟!

●- آری، «وَنَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِی – و از روح خود در او دمیدم / ص، 72»، آیه‌ی قرآن کریم است، اما برخی گمان کرده‌اند که این یعنی: "من روح دارم"! در حالی که فرمود: «قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّی – بگو روح از امر پرودگار من است / الإسراء، 85»، یعنی با فرمان خودم به وجودش آوردم، نه این که بخشی از وجود من است!

عالم خلقت، یا از نوع ماده است که به واسطه‌ی گاز، آب و خاک خلق شده‌اند و آنها را نیز خداوند متعال آفریده است، و یا از نوع "امر" است، یعنی واسطه‌ای در خلقتش نبوده و با "امر الهی" به وجود آمده و می‌آیند.

●- خداوند متعال در خلقت جسم حضرت آدم علیه السلام نیز فرمود: «خَلَقْتُ بِيَدَيَّ – با دو دست  خود آفریدم / ص، 75»؛ آیا معنایش این است که او مثل بشر، دو تا دست دارد و مانند یک مجسمه‌ساز، نشسته و با به کارگیری دو دستش مجسمه‌ای گِلی ساخته است؟! آیا اگر ما بگوییم: «دست روزگار، دو بازوی علم و قدرت و یا با ثابت قدم...»، معنایش این است که روزگار دست و پا دارد، و یا علم و قدرت، بازو دارند؟! یا اگر فرمود که خداوند متعال "سمیع و بصیر" است، یعنی او چشم و گوش دارد؟!

اینها تعابیر نادرست و تجسم خداوند سبحان (جسمیت بخشیدن به او)، اندیشه‌ی نادرست و البته حقه‌ی کفار بت پرست بوده و هست که ابتدا به یهودیت نفوذ کردند، سپس به مسیحیت و سپس به اندیشه‌های مسلمانان، به ویژه پس از ساختن وهابیتِ انگلیسی! و اکنون، با توجه به امکانات فضای مجازی، سعی می‌شود که این تعابیر نادرست به اذهان عمومی مسلمانان و از جمله شیعیان نیز القا گردد تا در خداشناسی به انحراف کشانده شوند.

مالکیت:

آیا اگر بگویید: این کتاب مال من است، یعنی شما کتاب هستید؟ یا اگر بگویید: این پل یا کانال، به فرمان من یا فلانی ساخته شده است، یعنی پل و کانال جزو وجود من یا فرمان دهنده می‌باشد؟!

بنابراین، معنای تعابیری چون: "روح من – دستان من – علم من – قدرت من و ..."، این نیست که «من وجودی مرکب و دارای این ترکیبات و اعضا  می‌باشم"؛ چنان که بندگان او نیز هم با چشم سر می‌بینند و هم با چشم عقل (بصیرت) و هم با چشم قلب. در حالی که روح و جان انسان، دست و پا و چشم و گوشی مانند بدن ندارد؛ لذا در کور شدن نیز می‌فرماید: همیشه کور شدن متعلق چشم سر نیست، بلکه گاهی قلوب کور می‌شوند! «فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَكِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ - در حقيقت چشم‌ها كور نيستند، ليكن دلهايى كه در سينه‌هاست كورند / الحج، 46».

پس، معنای "روح من"، این نیست که خدا روح دارد و آن را نیز تقسیم نموده است، چنان که خود روح نیز از مجردات می‌باشد و تقسیم پذیر نمی‌باشد.

انسان سالمِ بدنی، می‌گوید: "من" و مقصودش همان وجود و روح اوست، نه بدنش؛ و اگر دو دستش قطع شود نیز باز در اشاره به خود می‌گوید: "من"، بدون هیچ تجزیه و جدا شدنی.

خداوند متعال، مالکیت و مُلکیت (فرمانروایی) را که فقط به خودش اختصاص دارد، در آیات متعددی بیان نموده است و مابقی مالکیت‌ها [بدن من، خانواده‌ی من، خانه‌ی من، شهر و وطن من، ثروت من، علم من و ...] همه اعتباری است، چنان که انسان وقتی می‌میرد، مالک هیچ کدام از اینها نخواهد بود.

در آیه‌ی زیر نیز به روشنی بیان گردیده است  که هر چه هست، مال اوست و در مالکیت و مُلکیت اوست، و البته هر چه هست، مخلوق او هستند که در اندازه‌های معینی (مقدرات) خلق شده‌اند، نه این که بخش‌هایی از او باشند:

«تَبَارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ لِيَكُونَ لِلْعَالَمِينَ نَذِيرًا * الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَخَلَقَ كُلَّ شَيْءٍ فَقَدَّرَهُ تَقْدِيرًا» (الفرقان، 1 و 2)

ترجمه: خیر پایدار (زوال ناپذیر است) كسى كه قرآن را بر بنده اش نازل كرد تا بيم دهنده‌ی جهانيان باشد * همان كسى كه فرمانروايى آسمان‌ها و زمين از آن اوست، و فرزندى برنگرفته و براى او در فرمانروايى شريكى نبوده است، و هر چيزى را آفريده و براى آن چنان كه بايد اندازه‌اى (اندازه‌های معین و لازمش را) قرار داده است.

●- روح نیز به امر خداوند متعال [الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّی]، با چگونگی‌های لازمش، خلق شده و مخلوق می‌باشد و البته همانند تمامی مخلوقات دیگر، مِلک خداست، مال خداست و تحت فرمانروایی [مُلک] اوست. لذا اوست که زنده می‌کنند، می‌میراند و سپس همه را مجدداً بر انگیخته  به محضر خود فرا می‌خواند.

«هُوَ الَّذِي يُحْيِي وَيُمِيتُ فَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ» (غافر، 68)

ترجمه: اوست كه زنده مى‌كند و مى‌ميراند، و چون پديد آمدن چيزى را اراده كند، فقط به آن مى‌گويد: باش پس بى‌درنگ موجود مى‌شود.

مشارکت و هم افزایی‌ - پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی

پرسش:

آیا اینکه می‌گویند خداوند روحش را در ما دمید و روح ما الهی است درست است؟

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/10194.html

 

 پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

  

  

     

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه