پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): مگر "انتظار ظهور" که یک فرهنگ، اعتقاد، بیانگر و نمایانگر شناخت، باور، ایمان و نیز اهداف بسیار بلند و مقدس می‌باشد، به خاطر "علاقه به دنیاست که اگر کسی به دنیا علاقه‌ای نداشت، انتظار برایش بی‌معنا باشد"؟! اساساً انسان دنیاگرا و وابسته به دنیا که نه تنها منتظر ظهور نخواهد بود، بلکه از هر چه بوی توحید، معاد، اسلام، قرآن، ولایت، امامت و تحقق حق بدهد، حالش به  هم می‌خورد:

«وَإِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَإِذَا ذُكِرَ الَّذِينَ مِنْ دُونِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ» (الزّمر، 45)

ترجمه: هنگامى كه خداوند به يگانگى ياد مى‌شود، دلهاى كسانى كه به آخرت ايمان ندارند مشمئزّ (و متنفّر) مى‌گردد؛ امّا هنگامى كه از معبودهاى ديگر ياد مى‌شود، آنان خوشحال مى‌شوند.

●- دقت شود که "شناخت و ایمان"، مرحله‌ای و مرتبه‌‌ای می‌باشد؛ تا کسی خدا را نشناسد و به او ایمان نیاورده باشد و معاد را نشناسد و به آن یقین نداشته باشد، رسول خدا صلوات الله علیه و آله را نخواهد شناخت و وحی، رسالت، هدایت و ... برایش بی‌معنا خواهد بود. و کسی که رسول صلوات الله علیه و آله را نشناسد و به ایمان نیاورد و بالتبع قرآن مجید را وحی و کتاب هدایت خودش نداند، به هیچ وجه "امام" را نخواهد شناخت؛ و کسی که امام را نشناسد، به طور کلی گمراه شده است، چون یقیناً از امامی که نمی‌شناسد تبیعت  و پیروی نمی‌کند، پس تابع امامان باطل می‌شود و به بیراهه می‌رود.

●- کسی که می‌گوید: «من به دنیا علاقه‌ای ندارم»، باید ببیند که به چه چیزی علاقه دارد؟ اگر گفت: «به هیچ چیزی علاقه ندارم»! مشکل او ربطی به اسلام، ایمان، امام، دنیا و آخرت ندارد، بلکه دچار "افسردگی" شدید شده است و باید برای معالجه‌ی خود، چاره‌ای بیندیشد و اقدام سریع نماید.

●- کسی که خودش را می‌شناسد، خدا را می‌شناسد و به او  ایمان دارد، معاد را می‌شناسد و به حیات اخروی اعتقاد دارد و ...، به دنیا علاقه دارد، اما وابستگی و دلبستگی ندارد، چرا که می‌داند این دنیا و تمامی مظاهر و متاعش فانی است؛ ولی در ضمن می‌داند که انسان و دنیا را خداوند علیم، حکیم و ربّ العالمین آفریده است، و به حق آفریده است، پس بسیار ارزشمند است.

●- دنیا مهد تعلیم و تربیت، رشد و کمال آدمی است – دنیا دانشگاه و مرکز آدم سازی است – دنیا محل جلوه‌ی رسولان الهی و اولیاء الله (انسان‌های کامل) است – دنیا محل نزول وحی و کلام الله است – دنیا محل نزول فرشتگان بزرگ الهی و سایر فرشتگان است – دنیا محل شناخت و بندگی مبتنی بر اختیار، اراده و انتخاب است – دنیا محل دیدن انسان‌های خوب و ارتباط با آنان است که سبب رشد روحی می‌گردد – دنیا محل خدمت خالصانه برای خدا، به بندگان خداست ... و خلاصه هر چه در ارزش و عظمت این دینا بگوییم، کم است. در قرآن کریم فرمود: به حق آفریدم.

●●●- بنابراین، "انتظار" که فرمود: «بالاترین عبادت این امت است»، مرحله و مرتبه‌ای از رشد و کمال است، نه گام نخست آن.

نکته – دقت فرمایید که "انتظار" یک امر فطری است، لذا همگان در هر لحظه، در "انتظار" به سر می‌برند و این انتظار نیز برای فرج و گشایش است. منتهی مهم است که آدمی، در نهایت منتظر تحقق چه امری می‌باشد؟

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه