پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): بله، دستورالعمل خاص و مؤثر، همان توجه خالصانه‌ و اتصال دل و روشن شدنش به نور محبت و مودت آنهاست.

اولین دستور عمل در توسل به هر شخصی (بزرگ) یا هر چیزی و هر کاری (نماز، تلاوت قرآن و ..)، این است که اولاً بدانیم توسل یعنی چه و ثانیاً قلب‌مان متوسل باشد. توجه نماییم که ما هندوا و بودایی نیستیم، بلکه مسلمانیم، و نه اسلام عزیز، دین وِرد و اوراد لفظی است و نه توسلی به صرف الفاظ، محقق می‌گردد.

بسیاری دوست دارند که به آنها دستورالعمل داده شود، مثلاً ده بار این ذکر را بگویند، صد بار آن یکی را بگویند، چهارشنبه چه کنند یا سه شنبه چه کنند؛ البته همه چیز مؤثر است، دستوراتی هم از اهل بیت علیهم السلام رسیده است، اما اینها "آداب" می‌باشند، و اصل همان تفکر، تعقل، باور، ایمان، معرفت، محبت، مودت (ظهور محبت در عمل) و توسلات قلبی می‌باشد.

"توسل"، وسیله قرار دادن است و ما می‌دانیم که نه هیچ دعایی بدون وسایلش به عرش می‌رسد، نه هیچ استجابت و فیضی بدون مراتب و وسایلش به کسی می‌رسد، و نه اساساً هیچ کاری بدون توسل به وسایل مربوطه‌اش به انجام می‌رسد. لذا در سیر الی الله و تقرب جستن به خودش نیز فرمود:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُوا فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ» (المائدة، 35)

ترجمه: ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید! و وسیله‌ای برای تقرب به او بجوئید! و در راه او جهاد کنید، باشد که رستگار شوید!

نماز، خودش توسل است؛ جهاد (تلاش دشمن ستیز) خودش توسل است، نماز و جهاد را با نیت "قربة الی الله"، وسیله‌ای برای تقرب قرار می‌دهیم؛ سایر عبادات و تمامی اعمال آدمی نیز باید در راه خدا باشد و سیله‌ای باشد برای "قربة الی الله".

وقتی از پدر و مادر، همسر و فرزندان و یا حتی دیگران، انتظار و تقاضای دعا داریم و به یکدیگر "التماس دعا" می‌گوییم، یعنی همین "توسل" و وسیله قرار دادن؛ چنان که وقتی قرآن کریم را تلاوت و یا کتب دیگر را مطالعه می‌نماییم، یا برای کسب رزق حلال تلاش می‌نماییم، یعنی "توسل" برای ابتغای فضل الهی.

در همین راستا، برای قرب الهی، به بزرگان توسل می‌نماییم، به حضرات محمد و آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین توسل می‌نماییم؛ به کسانی که به آنها نزدیک‌تر بودند [حضرات زینب کبری، ابوالفضل العباس، علی اکبر، علی اصغر و ...] توسل می‌نماییم، چنان که در مراتبی دیگر، به علما و شهدا متوسل می‌شویم، یا به پدر و مادر، مؤمنان و دوستان؛ یعنی آنان را وسیله‌ای برای رشد، قرب و کمال قرار می‌دهیم؛ پس دعاها نیز این چنین کامل‌تر می‌شوند و شرایط استجابت، مساعدتر می‌گردد. گاهی دعا مستجاب است، اما موانعی سر راه رسیدن فیض به ما قرار دارد که این چنین [با این توسلات] و استغفار و توبه، مرتفع می‌گردند انشاء الله.

توسل به باب الحوائج، حضرت ابوالفضل العباس، آن فاضل بزرگ، فرزند امیرالمؤمنین، برادر حسنین علیهما السلام نیز همین طور است.

توجه که معطوف شد، دل که متوجه شد، توسل صورت پذیرفته است، ولو با یک سلام، یا یک التماس دعا گفتن. اما به جهت کمال این توسلات، آدابی نیز بیان شده است؛ و البته که رعایت ادب و آداب، نزدیکی (قرب) را بیشتر و شرایط استجابت را فراهم‌تر می‌سازد، هر چند که بدون توجه و خلوص، هیچ ادبی، ادب نیست.

بدیهی است که وقتی کسی قصد توسل به بزرگی را دارد، ابتدا باید به او توجه کند [به قول معروف با زیارت و دیدارش برود]. پس ظاهر و باطن را تمیز می‌کند. غسلی می‌نماید، وضویی می‌سازد، دو رکعت نماز می‌خواند و طبق زیارت‌نامه و یا غیر آن، سلامی عرض می‌کند و سپس به او نزد خداوند متعال متوسل می‌شود. حالا اقوالی چون شب چهارشنبه چنین کند و یا شب جمعه و ...، باز هم آداب است، اصل آن است که آدمی، هم چنان که دائماً متوسل به تمامی اسباب لازم برای زندگی می‌باشد، دائماً متوسل به پیامبر اکرم، اهل بیت، قرآن کریم، نماز، شهدای کربلا، سایر شهدا و مقربین درگاه الهی برای رشد، کمال و اخذ فیوضات و رسیدن به حاجات و نیازهایش از جانب خداوند سبحان باشد. التماس دعا.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

پرسش:

آیا برای توسل به حضرت ابوالفضل علیه السلام، دستورالعمل خاص و موثری داریم؟

پاسخ:

 

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9429.html 

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه   امام حسین(محرم)   دعا   توسل   حضرت عباس