پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): در تحقق یک امر، هزاران هزار عوامل شناخته شده و شناخته نشده دخالت دارند که ما در این مختصر، فقط به دو مطلبی که متوجه به شخص زیارت یا توسل کننده است، اشاره‌ای اجمالی می‌نماییم:

شناخت و باور:

برخی گمان دارند که اهل عصمت یا بزرگان علیهم السلام، خود رازق، حلال مشکلات و شافی بیماری‌های هستند؛ لذا وقت توسل انتظار دارند که آنان حاجت برآورده کنند و یا بیمار شفا دهند و ...، که این نوع اعتقاد، خودش نوعی شرک است؛ چرا که خالق، مالک، رب، رازق، شافی و کافی خداوند متعال می‌باشد؛ و توسل یعنی آنان را واسطه قرار دهیم و از آنان بخواهیم شفیع ما نزد پروردگار عالم گردند.

به عنوان مثال: اگر صاحب مالی بگوید: من وام می‌دهم، اما با ضمانت شخص معتبر؛ معنایش این نیست که ضامن آن وام را پرداخت می‌نماید.

گاهی موانعی برای بالا رفتن حاجات ما وجود دارد، و گاهی مستجاب است، اما موانعی برای رسیدن ما وجود دارد، و توسلات، فراهم نمودن اسباب و علل برتر و مرتفع نمودن این موانع می‌باشد.

بنابراین، کسی گمان ننماید که اگر نظر شرک‌آلودی به اهل بیت و بزرگان علیهم السلام داشت، بیشتر مورد توجه و تفقد آنان قرار می‌گیرد! نه، چنین نیست؛ بلکه دعا و توسلش باطل می‌شود.

برخی از این هم کمتر هستند، به زیارت می‌روند تا به در و دیوار و ضریح متوسل شوند و خیال می‌کنند که از آجر و آهن و سفره و مواد خوراکی، کاری بر می‌آید!

شناخت و ادب حضور:

ادب حضور، چه در برابر خداوند متعال، چه در برابر اهل عصمت و بزرگان علیهم السلام، چه در برابر معلم و استاد یا بزرگتر، یا یکدیگر و در تمامی تعاملات، سبب تفقد بیشتر طرف مقابل و رفع بسیاری از مشکلات می‌گردد. می‌گویند: حرّ را ادب حضورش نجات داد.

حال شما دقت نمایید که ابتدا با جسارت تمام، اهل بیت و بزرگانی چون حضرت ابوالفضل العباس را متهم و محکوم می‌نمایید که «سلیقه‌ای عمل می‌کنند»، و سپس می‌پرسید: «چرا چنین می‌کنند؟!»؛ قطعاً اگر با این لحن، به خود شما چنین افترایی بزنند، آزرده خواهید شد.

اگر شما اشراف علمی به عالَم ندارید و نمی‌دانید چه اتفاقی چرا می‌افتد، دلیل نمی‌شود که به راحتی افترا و اتهام ببندید و با قطعیت بگویید: «سلیقه‌ای عمل می‌کنند»، و بعد از این افترا، معترض شوید که چرا چنین می‌کنند؟!

حال با این نحوه‌ی شناخت، باور، ادب حضور و اخلاص در دعا و توسل، انتظار چه استجابتی می‌رود؟!

نکته:

اگر قرار بود با هر دعا و توسلی، تمامی مشکلات مرتفع گردد، نه کسی گرفتار می‌شد، نه کسی بیمار می‌شد و نه کسی وفات می‌نمود؛ پس عوامل، دلایلريال حکمت‌ها و مقدرات بسیار دیگری نیز وجود دارد. پس ما باید، ضمن توکل، توسل، دعا، صدقه و عمل به آن چه بر عهده داریم، امر را به خودش واگذار نماییم، نه این که در کارش چون و چرا نماییم.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

پرسش:

چرا امامان ما و حضرت عباس (ع) در دادن حاجات و شفای بیماران، سلیقه‌ای عمل می‌کنند؟ یکی را یک زیارت شفا می‌دهند و دیگری را ...؟!

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9438.html

 

 

پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

 

  

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه