پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

"مالکیت" یعنی صاحب چیزی بودن؛ و هر چیزی یک مالکیت حقیقی دارد و یک یا چند مالکیت اعتباری.

به عنوان مثال: می‌گویید این قطعه زمین، یا این خانه، یا این خودرو، مال من است، یعنی من مالک آن می‌باشم؛ اما این مالکیت، "اعتباری" می‌باشد، چرا که قبل از شما دیگران مالک آن بودند و پس از شما نیز دیگران مالک آن خواهند بود و اگر از بین برود نیز هیچ کدام مالک نخواهید بود. ممکن است یک نفر از این مالکیت اعتباری برخوردار باشد و ممکن است چند نفر از مالکیت اعتباری یک چیز برخوردار باشند؛ چنان که وقتی می‌گویید: «اینجا وطن من است»، در عین حال وطن چند ده میلیون دیگر نیز هست. اما اعتباری است، این افراد همه می‌میرند و اینجا وطنِ دیگران می‌شود؛ چنان که نسل‌های پیشین مُردند، و اینجا وطن من و شما شده است.

"ارث" نیز یعنی آن چه که از میت باقی می‌ماند و به زنده‌ها می‌رسد، لذا نام دیگرش "ما تَرَک" می‌باشد، یعنی آن چه او ترک کرده و برای دیگران باقی گذاشته است. یعنی مالکیت اعتباری او، اعتبارش به پایان رسیده، و اکنون دیگران [وراث]، مالک اعتباری آن شده‌اند. و چون همه می‌میرند، وارث حقیقی خداوند حیّ و باقی می‌باشد که مالک حقیقی است.

"مالکیت حقیقی" در تمام عالم هستی، از آن خداوند سبحان است، چرا که خود او خلق نموده است؛ چنان که مالکیت و مُلکیت قیامت نیز از آن اوست: « مَالِكِ يَوْمِ الدِّينِ ».

« قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ » (آل عمران، 25)

ترجمه: بگو: «بار خدايا، تويى كه فرمانفرمايى (مالکیت و سلطه)؛ هر آن كس را كه خواهى، فرمانروايى بخشى؛ و از هر كه خواهى، فرمانروايى را باز ستانى؛ و هر كه را خواهى، عزت بخشى؛ و هر كه را خواهى، خوار گردانى؛ همه خوبيها به دست توست، و تو بر هر چيز توانايى.»

ارث زمین:

چرا ارث را  خداوند متعال خود تعیین نموده است و به مالک زنده‌ی آن، اجازه نداده که برای بیش از ثلث آن، تعیین و تکلیف نماید؟ چرا که وقتی کسی می‌میرد، حتی به صورت اعتباری نیز دیگر مالک چیزی نیست، حتی مالک بدن خود نیز نمی‌باشد، دیگران او را تغسیل نموده و به خاک می‌سپارند؛ روحش را نیز ملائکه‌ی موت تحویل گرفته و به محضر الهی می‌برند؛ پس خداوند متعال مالک حقیقی است، لذا خودش تعیین می‌کند که آن رزقی که به او داده، اکنون چگونه بین وراث تقسیم گردد.

"زمین"، مِلک خداوند متعال است، یعنی مال اوست، مالکیت و مُلکیت (سلطه‌‌ی) حقیقی‌اش به او اختصاص دارد و افراد و امم، می‌آیند و می‌روند و در نهایت همگان می‌میرند و او وارث همگان است؛ یعنی مالک حقیقی همگان و همه چیز می‌باشد و همه چیز به او بر می‌گردد.

« وَلِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَلَقَدْ وَصَّيْنَا الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَإِيَّاكُمْ أَنِ اتَّقُوا اللَّهَ وَإِنْ تَكْفُرُوا فَإِنَّ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَكَانَ اللَّهُ غَنِيًّا حَمِيدًا » (النساء، 131)

ترجمه: و آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن خداست و ما به كسانى كه پيش از شما به آنان كتاب داده شده و [نيز] به شما سفارش كرديم كه از خدا پروا كنيد و اگر كفر ورزيد [چه باك كه] آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن خداست و خدا بى نياز ستوده[صفات] است.

اراده‌ی او چنین تعلق گرفته که این مالکیت‌های اعتباری، تحت عنوان "ارث"، دست به دست بچرخد، اما چون مالک اوست و ارث را او تقسیم می‌کند، اراده نموده که در نهایت این زمین، به ارث، به بندگان مؤمن و صالحش برسد:

« وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ » (الأنبیاء، 105)

ترجمه: و در حقيقت در زبور پس از تورات نوشتيم كه زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد.

هم چنین در مورد بهشت که مالکیتش از آن اوست، می‌فرماید که مؤمنان آن را به ارث خواهند برد، یعنی در اختیار آنان گذاشته می‌شود تا بهره‌اش را ببرند، و فرقش با زمین و نعماتش این است که دیگر از آنها نمی‌گیرد تا  به دیگران بدهد:

« الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ » (المؤمنون، 11)

ترجمه: همانان كه بهشت را به ارث مى ‏برند و در آنجا جاودان مى‏‌مانند.

 

مشارکت و هم افزایی (پرسش و نشانی لینک پاسخ)، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی  .

پرسش:

زمین را به ارث بردن یعنی چه؟

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9811.html

 

 پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

 

  

       

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه