ایکس – شبهه: معلوم است که نه قرآن را خوانده اند و نه تورات و انجیل را. لازم است به نکات مهم ذیل اشاره گردد:

الف - بدیهی است که وقتی خداوند متعال در کلام وحی قرآن از آن چه در تورات و انجیل آمده سخن به میان می آورد، تورات انجلیلی است که خودش به حضرات موسی و عیسی (ع) وحی نموده است و نه تورات‌های عهد قدیم، عید جدید ...، یا انجیل‌های متعددی که بنام های یوحنا، مقرس، لوقا، متی و ... (یک پیامبر و 5 انجیل) و یا انجیل‌های که جدید از زیر خاک در می‌آید، مانند انجیل یوسف، انجیل مریم و ... .

ب – شکی نیست که نه تنها هیچ یک از انبیای الهی ذلیل و تو سری خور نبودند، بلکه خداوند متعال نیز بندگانش را به واسطه‌ی آن انبیا به تسلیم در مقابل زورگویان دعوت ننموده است و هرگز نفرموده که اگر سمت راست صورتت را سیلی زدند، سمت چپ را بیاور تا بزنند. این دروغ‌ها را سلاطین زورگو ساخته‌اند. آیا تا به حال کسی به اینها نگفته است که اگر العیاذبالله حضرت عیسی (ع) اینقدر در مقابل ستمگران و زورگویان ذلیل بوده، پس چرا آن قدر آزارش دادند و به قول شما به صلیب کشیدنش؟! و گویا هیچ تأمل نکرده اند که «آنکس که با شمشیر بکشد با شمشیر نیز کشته خواهد شد»  به شمشیر کیست؟ ملائک یا مؤمنین؟ و آیا این خود دال بر ضرورت مقابل و حتی قصاص نیست؟

ج – در انجیل‌های فعلی که دستور خودزنی و مُثله کردن خود به واسطه‌ی یک گناه نیز آمده است. مانند:

«شنیده‌اید که گفته شده است زنا مکن. لیک شما را می‌گویم که هر کس زنی را از روی میل کردن به او در نگرد، همان دم در دل خویش با او زنا کرده است. اگر چشم راستت ترا به گناه کشاند، آن را بَر کن و از خویشتن دور کن؛ چه ترا آن به که از اعضای تو یکی از میان برود و تن تو از پای تا به سر درون دوزخ افکنده نشود. و اگر دست راستت ترا به گناه کشاند، آن را قطع کن و از خویشتن  دور کن؛ چه ترا آن به که از اعضای تو یکی از میان برود و تن تو درون دوزخ نرود. (انجیل مَتّی، باب 5 آیات 27 تا 30)»

حالا تصور کنید که کسی بخواهد به چنین انجیلی ایمان آورده و عمل کند. از یک سو دشمن تکه‌تکه اش می‌کند و او باید نه تنها دم بر نیاورد، بلکه قبا و ردایش را نیز به او هدیه نماید، از سوی دیگر حتی دو ساعت هم طول نمی کشد که مجبور می‌شود به خاطر گناه، هر دو دست خود را قطع کند، هر دو پای خود را ببُرد، هر دو چشم خود را خارج کرده و دور بیاندازد، هر دو گوش خود را به خاطر شنیدن دروغ و غیبت و ... جدا کند و حتی زبان خود را نیز از حلقومش درآورد!

آری، این فقط اسلام عزیز است که فرماید اگر مرتکب گناهان شخصی شدی، برو یک گوشه با خدایت خلوت کن و بگو: «اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ وَ بِحَمْدِكَ ظَلَمْتُ نَفْسى وَ تَجَرَّأتُ بِجَهْلى – الهی جز تو نیست، تو منزهی و به ستایشت برخاسته‌ام، به خودم ظلم کردم و بر اساس جهلم عمل کردم» - و ضمن این که توبه می‌کنی، هرگز از رحمت الهی ناامید نشو و نیز هیچ گاه گناه خود را نزد دیگران برملا نکن و آبروی خود را نریز و  ... .

معامله جان و مال با خدا

آیه مبارکه و ترجمه آن که از روشنگر‌ترین، زیباترین و ژرف‌ترین مفاهیم حیات معقول است، به شرح ذیل می‌باشد:

«إِنَّ اللّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ فَيَقْتُلُونَ وَيُقْتَلُونَ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا فِي التَّوْرَاةِ وَالإِنجِيلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللّهِ فَاسْتَبْشِرُواْ بِبَيْعِكُمُ الَّذِي بَايَعْتُم بِهِ وَذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ» (التوبه، 111)

ترجمه: در حقيقت‏ خدا از مؤمنان جان و مالشان را به [بهاى] اين كه بهشت براى آنان باشد خريده است همان كسانى كه در راه خدا مى‏جنگند و مى‏كشند و كشته مى‏شوند [اين] به عنوان وعده حقى در تورات و انجيل و قرآن بر عهده اوست و چه كسى از خدا به عهد خويش وفادارتر است پس به اين معامله‏اى كه با او كرده‏ايد شادمان باشيد و اين همان كاميابى بزرگ است.

توضیح:

در این آیه زیبا، تصریح شده است که دنیا دار معامله است. انسان در این دنیا دائماً در حال تجارت است و هیچ چیزی به دست نمی‌آورد مگر آن که چیزی در مقابل آن بپردازد. حتی اگر انسان به دو رکعت نماز قیام کند، دست کم 5 دقیقه از عمر شریف خود را در مقابلش هزینه می‌نماید.

پس دنیا دار تجارت و معامله است. و انسان عاقل باید بهترین تجارت ها را که نه تنها ریسکی در آن نیست، بلکه بهترین سود قطعی را در پی دارد انجام دهد

در هر تجارتی چهار محور (اصل) وجود دارد که عبارتند از: فروشنده، کالا، خریدار و قیمت.

در این بازار، فروشنده انسان است، و هر چه که برای فروش دارد یا مال است و یا جان. فقط می‌ماند که به چه کسی می‌فروشد و چند؟ خداوند می‌فرماید: هر چند آن چه داری از من و امانت است، اما سالم برگردانی خودم می‌خرم و به قیمت بهشت، به قیمت حیات جاوید در نعمات، به بهای قرب خودم. و اگر به من نفروشی، خریدار دیگری وجود ندارد به جز شیطان یا شیاطین. آنها خود به خود چیزی ندارند که در مقابل به تو بدهند، لذا فقط وعده‌ی دروغ و چک بی‌محل می‌دهند، گمراه و اغفالت می‌کنند. پس به خودم بفروش.

بدیهی است که در بازار الهی فقط کسانی وارد شده و معامله می‌کنند که مال و جان شان را در طَبَق اخلاص گذاشه و به او عرضه می‌دارند. پس در بازار الهی چهار محور تجارت به شرح ذیل است:

فروشنده: انسان موحد و مؤمن؛

کالا: مال و جان؛

مشتری: الله جل جلاله؛

قیمت: مقام قرب الهی در بهشت.

لذا فقط در سوره توبه، آیه 111 که به صراحت می فرماید خدا متشری است (إِنَّ اللّهَ اشْتَرَى) به این تجارت دعوت نشده است، بلکه در آیه‌ی دیگری نیز با تصریح بر «تجارت» به ایمان و معامله جان و مال با خدا دعوت شده است.

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلَى تِجَارَةٍ تُنجِيكُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ * تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَتُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنفُسِكُمْ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ * يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ يُدْخِلْكُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَمَسَاكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ» (الصف، 10 تا 12)

ترجمه: اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد آيا شما را بر تجارتى راه نمايم كه شما را از عذابى دردناك مى‏رهاند * به خدا و فرستاده او بگرويد و در راه خدا با مال و جانتان جهاد كنيد اين [گذشت و فداكارى] اگر بدانيد براى شما بهتر است * تا گناهانتان را بر شما ببخشايد و شما را در باغ‌هايى كه از زير [درختان] آن جويبارها روان است و [در] سراهايى خوش در بهشت‌هاى هميشگى درآورد اين [خود] كاميابى بزرگ است. 

هر لحظه از عمر انسان، تجارتی است که یا با خدا و یا با غیر خدا صورت می‌پذیرد و در هر لحظه انسان کشته می‌شود. کشته‌ی مال، کشته جاه، کشته مقام، کشته شهوت، کشته جهل ...، و هر لحظه نیز می‌کُشد. عمر دیگران، وقت دیگران، اموال دیگران که عمری برایش صرف کرده‌اند، آبروی دیگران و حتی آینده‌ی دیگران.

آیا غیر از این است امروز امریکا، انگلیس و اسرائیل (صهیونیسم بین‌الملل)، نه تنها جان مسلمانان را می‌گیرند و آنها را قتل عام می‌کنند، بلکه آن چه در گذشته اندوخته‌اند را می‌گیرند و آینده‌ی آنها را نیز به آتش می‌کشند؟!

بدیهی است که خداوند متعال در اینجا دستور نمی‌دهد که اگر پیراهنت را گرفتند، ردایت را پیش‌کش کن. اگر مالت را گرفتند، جان را تقدیم کن و اگر جانت را هدف قرار دادند، نوامیست را هدیه کن. این آموزه‌ها فقط تعلیمات همان زورگویان است که می‌خواهند در مقابل ظلم‌شان نه تنها اندک مقاومتی نیز نباشد، بلکه حتی زحمت هم نکشند و مردم خود دو دستی تقدیم کنند. مانند دورغ‌های ذیل که به خدا و حضرت عیسی (ع) نسبت داده شده است:

«شنیده‌اید که گفته شده است چشم در برابر چشم و دندان در برابر دندان. لیک شما را می‌گویم که برابر بدکار قد میفرازید: بر خلاف، چون کسی بر گونه‌ی راست تو سیلی نواخت، گونه‌ی دیگر را به سوی او گردان؛ اگر بر آن است تا به محکمه‌ات کشاند و پیراهنت را بگیرد، ردای خویش را نیز بر او واگذار؛ اگر ترا به پیمودن هزار گام واداشت، دو هزار گام با او بپیمای. ( انجیل مَتّی، باب 5 آیات 38 تا 42)»

«شنیده‌اید که گفته شده است همنوع خویش را دوست بدار و از دشمنت بیزاری جوی. لیک شما را می‌گویم که دشمنان خویش را دوست بدارید و از برای آزارگرانتان دعا کنید، از آن روی که پسرِ پدر خویش گردید که در آسمان‌ها است، چه او خورشیدش را بر سر نیکان و بدان بر می‌آورد و باران را بر دادگران و ستمکاران فرو می‌بارد. چه اگر دوستداران خویش را دوست بدارید، شما را چه پاداشی خواهد بود؟ آیا خراجگیران نیز چنین نمی‌کنند؟ و اگر برادران خویش را سلام گویید، چه فضیلتی از شما سر زده است؟ آیا مشرکان نیز چنین نمی‌کنند؟ (انجیل مَتّی، باب 5 آیات 43 تا 48)»

در آموزه‌های وحی تحریف نشده (قرآن کریم)، نه پسر پدر خویش گردیده است و نه برعکس. نه نیکی به اقربا، دوستان و نزدیکان بی‌اجر مانده است و نه تسلیم و ذلت اجر دارد. و به عزت، استقلال، حریت، مقاومت، مجاهدت در قبال ظلم و ظالمین و ...، حتی به قیمت از دست دادن مال و جان در راه خدا توصیه و امر شده است. هر چند که کافران و مشرکان را خوش نیاید:

«مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاء عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاء بَيْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِم مِّنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذَلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَمَثَلُهُمْ فِي الْإِنجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَى عَلَى سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْهُم مَّغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا» (الفتح، 29)

ترجمه: محمد [ص] پيامبر خداست و كسانى كه با اويند بر كافران سخت‌گير [و] با همديگر مهربانند، آنان را در ركوع و سجود مى‏بينى، فضل و خشنودى خدا را خواستارند علامت [مشخصه] آنان بر اثر سجود در چهره‏هايشان است اين صفت ايشان است در تورات و مثل آنها در انجيل چون كِشته‏اى است كه جوانه‌ی خود برآورد و آن را مايه دهد (رشد دهد) تا ستبر شود و بر ساقه‏هاى خود بايستد و دهقانان را به شگفت آورد تا از [انبوهى] آنان [خدا] كافران را به خشم دراندازد، خدا به كسانى از آنان كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏اند آمرزش و پاداش بزرگى وعده داده ‏است.

 

کلمات کلیدی:  قرآن   سوره توبه