ایکس – شبهه: در ادامه سؤال آمده است که وی می‌گوید: معلوم است که در جنگ حلوا نمی‌دهند، پس باید گریه کنیم که ایشان را به طرز فجیعی کشتند و ...؟

قبل از هر سخن دقت کنید که استاد دانشگاه در رشته حسابداری [یا رشته‌های دیگر] چرا باید سر کلاس وارد این مقوله شود؟ و دقت کنید که چرا امسال بیش از سال‌های گذشته، عزاداری‌ها مورد هجمه ضد تبلیغ قرار گرفته است؟

مگر کسی نگران عزاداری یا قطرات اشک مردم ایران و یا سایر مسلمانان جهان است؟ پس در این عزاداری چه رمز و راز و آثاری وجود دارد و چه شناخت و جریانی را زنده و پویا نگه می‌دارد که مزاحم تحقق اهداف و منافع آنهاست و این همه به آن هجمه می‌کنند؟

اما پاسخ کوتاه آن که: مگر فقط باید برای انسان‌های کوچک عزاداری کرد که بزرگی امام حسین (ع) را بهانه‌ای برای عدم عزاداری القا می‌کنند؟! این چه حرف، استدلال و منطقی است که چون ایشان آدم بزرگی هستند، پس ما نباید عزاداری کنیم؟! مثل این که می گویند: «مگر ایشان به شهادت نرسیده و به بهشت نرفته‌اند، پس چرا باید گریه کنیم» گویی که ما باید فقط برای اهل جهنم گریه کنیم؟!

در ضمن «ما باید احترام بگذاریم» یعنی چه؟ یعنی باید چکار کنیم؟ همین قدر که از ایشان تعریف کنیم و پشت نام‌شان علیه السلام بنویسیم با بگوییم کافی است؟! یا آن که طبق آموزه قرآن کریم و هم چنین حکم عقل و فطرت، احترام و بزرگداشت به شناخت، اطاعت و پیروی است که تنها عامل آن «مودّت و محبّت» می‌باشد. و به همین دلیل خداوند متعال به نبی اکرمش (ص) وحی نمود که بگو: اجری از شما نمی‌خواهم، جز مودّت اهل بیتم را. چرا که نه تنها صِرف شناخت برای حرکت کافی نیست، بلکه اساساً شناخت عامل حرکت نیست. ابلیس هم خدا را می‌شناخت، اما اطاعت نکرد. بلکه مودّت که کفِ محبّت و عشق است، عامل حرکت به سوی محبوب می‌گردد.

«ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَن يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ» (الشوری، 23)

ترجمه: اين همان [پاداشى] است كه خدا بندگان خود را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏اند [بدان] مژده داده است، بگو به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نيستم مگر دوستى در باره خويشاوندانم را، و هر كس نيكى به جاى آورد [و طاعتى اندوزد] براى او در ثواب آن خواهيم افزود قطعاً خدا آمرزنده و قدرشناس است.

البته محبّت به هر محبوبی، قلب و عاطفه را متوجه می‌کند و بالتبع «محبّت» هم خوشحالی و خنده دارد و هم غم، غصه، الم و گریه. آیا اگر سر پدر یا پسر این استاد و امثال ایشان را در جنگی، یا فتنه و تروری (مثل کربلا) ببّرند، آنها فقط احترام گذاشته و فکر می‌کنند؟ یا احیاناً غصه خورده و اشکی هم می‌ریزند؟

هدف این ضد تبلیغ‌ها این است که در درجه‌ی اول ظهور گسترده عزاداری‌ها که خود بزرگ‌ترین عامل معظم داشتن و پویایی این واقعه است را بگیرند و سپس عشق، محبت و مودّت را «به بهانه فکر کردن» کور کنند و سپس در همان فکر کردن نیز تشکیک ایجاد کنند. [روش و تاکتیک وهابیّت].

انسان عقل دارد که با آن فکر می‌کند و می‌شناسد، قلب، احساس و عاطفه هم دارد که با آن دوست می‌دارد، عشق می‌ورزد و محبت و عشق خود را اظهار و علنی می‌کند و اتفاقاً در نهایت نیز به سوی محبوبش می‌رود. و این همان نکته‌ی مهمی است که دشمنان مترصد مسدود کردن آن هستند.

پیامبر اکرم (ص) که عقل کلّ و خاتم رسل است نیز در غم شهادت سید الشهداء حمزه (ع)، رحلت پسرشان ابراهیم (ع) و حتی شهادت نوه‌هایشان که هنوز خردسال بوده و شهید نشده بودند گریه می‌کردند، نه این که فقط احترام گذاشته و فکر کنند.

سرور زنان عالم، فاطمه زهراء علیهاالسلام که خود حجّت خدا بر حجج الهی و ائمه اطهار (ع) هستند و از علم و حکمت لدّنی برخوردار می‌باشند، در سوگ پدرشان فقط فکر نمی‌کردند، بلکه گریه می‌کردند و همین گریه به سبب بصیرت بخشی‌اش، دشمنان را نگران کرده بود و مانند این استاد و امثال وی معترض شدند که چرا او شبانه روز گریه می‌کند. لازم است که یا شب گریه کند و یا روز؛ و در ضمن طور گریه کند که دیگران متوجه غم و غصه او نگردند. نه صدای گریه‌اش را بشنوند و نه او را در حزن و اندوه ببینند(؟!)

آنها که امروز بر عزاداری مسلمانان و به ویژه شیعیان و گریه آنها ایراد می‌گیرند، خواسته و ناخواسته همان راه اسلاف خود را می‌پیمایند. این اعتراض ها بر عزاداری ها حرف جدیدی نیست، سابقه‌ای به طول مدت قدمت اسلام دارد.

وقتی امام رضا علیه السلام را به ظاهر با سلام و صلوات از مدینه به مرو و خراسان تبعید می‌کردند، آنهایی که فقط فکر می‌کردند، فریب خورده و گمان می‌کردند که ایشان را برای تسلیم خلافت یا دست کم ولایت عهدی می‌برند، اما امام برای بیدار شدن آنها فرمود: من می‌روم و پشت سر من مجلس عزا برقرار کنید و گریه کنید.

همه ائمه (ع) بعد از واقعه عاشورا، به ویژه در دهه اول محرم و شب های تاسوعا و عاشورا خودشان مجلس عزاداری برگزار می‌کردند و حتی سخنران و مداح دعوت می کردند و بر این مصیبت گریه می‌کردند.

امام زمان عج الله تعالی فرج الشریف، که خلیفة الله، بقیة الله و حجت الله هستند و گیرنده انتقال خون حسین (ع) و محقق کننده حکومت الهی واحد جهانی می‌باشند و قطعاً هیچ تعقل و تفکری به ابتدای سطح ایشان نزدیک هم نمی تواند بشود، می‌فرمایند: من در مصیبت شما خون گریه می‌کنم. 

قبلاً در ابعاد متفاوت این موضوع مطالب مبسوطی درج گردیده است که با درج کلمات مرتبطی در بخش جستجو قابل دستیابی و مطالعه می‌باشد. از جمله:

س - چرا به زیارت ضریحی می‌روند که هنوز به کربلا نرسیده است؟ آیا شرک نیست؟ اصلاً چه لزومی دارد که شهر به شهر می‌گردانند؟!   

س - چرا بعد از 1400 هنوز در شهادت‌ها یا روز عاشورا (دهه) سیاه می‌پوشیم؟

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   عزاداری