(الدّخان، 8)
«لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ»
- الهی نیست، جز او
●- «هو - او»، اسم ضمیر است و نخستین نامی است که میتوانیم با آن از خداوند سبحان یاد کنیم؛ سپس میآموزیم که «او»، حیّ، علیم، حکیم ... میباشد.
«إله»، یعنی آن که قابل پرستش و بندگی است و «لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ»، اثبات وجود خدا نیست، بلکه نفی الوهیت از دیگران میباشد؛ چنان که «لا إله الّا الله»، نفی الوهیت به غیر از الله میباشد.
«يُحْيِي وَيُمِيتُ»
- زنده میکند و میمیراند
●- مشهودترین شاخصۀ حیات دنیوی برای همگان، زنده شدن و مرگ (حیات و ممات) تمامی جانداران میباشد؛ اما، آیا امری به این عظمت، خود به خود انجام میپذیرد، یا فاعل دارد؟! چه کسی جز او زنده میکند و میمیراند؟! اگر زندگی و مرگ در اختیار دیگران بود، کاری میکردند که هر چه میخواهند زنده شود و خودشان نیز نمیرند!
«رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ»
- او پروردگار شما و پروردگار پدران نخستين شماست!
●- هر اسمی، معنا و مفهوم خودش را دارد. «ربّ» یعنی «پروردگار - صاحب اختیار و تربیت کنندۀ امور» و البته که عالَمِ هستی ربّی دارد که اوست؛ فقط خالقِ قادر، زنده کننده و میراننده میتواند «ربّ» باشد. فقط الله جلّ جلاله، خالقِ قادر، که عالم هستی را پدید آورده میتواند «ربّ العالمین» باشد و هست.
کفار، هر جا که به نفعشان باشد، متجدد میشوند و هر جا به نفعشان باشد، مرتجع میشوند و میگویند: «ما به دین پدران خود هستیم»! لذا فرمود: «ربّ آنها نیز همین ربّ شماست».
www.x-shobhe.ir
www.x-shobhe.com
www.313110.ir
کلمات کلیدی:
توحید سوره دخان «اصول توحید»