سالروز میلاد سید الشهداء، حضرت امام حسین علیه السلام مبارک
سالروز میلاد سید الشهداء، حضرت امام حسین علیه السلام مبارک
اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ
پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله:
«يا أيُّهَا النّاسُ هذا الحُسَينُ بنُ عَلِىِّ فَاعِرفُوهُ فَوَ الَّذي نَفسِى بِيَدِهِ إِنَّهُ لَفي الجَنَّةِ و مُحِبِّهِ فِي الجَنَّةِ و مُحِبِّي مُحِبِّيهِ في الجَنَّةِ» (الأمالى ، صدوق ، ص 355)
- اى مردم! اين حسين، فرزند على است. او را بشناسيد. سوگند به آن كه جانم در دست اوست، او و دوستدارانش و دوستداران دوستدارانش در بهشت‌اند.
●- «محبّت»، یک دوست داشتن سطحی و ساده نیست؛ بلکه علّت و انگیزه در هر نوع جهت‌گیری و حرکتی می‌باشد. هدف از هر حرکتی، نزدیک شدن و رسیدن به محبوب می‌باشد، خواه حق باشد، یا باطل - فانی باشد، یا باقی.
●- هر دلی، آینۀ انعکاس محبّت محبوب است. خواه دنیا و متاع اندکش باشد، یا حبّ الله و محبّت محبّین خدا! و مقام، درجه و ارزش هر کسی نیز متناسب با «محبوب» اوست و هر کسی با محبوبش محشور و قرین می‌گردد.
●- نفرمود: «دوستداران او به بهشت می‌روند»، بلکه فرمود: «در بهشت هستند»، چرا که بهشت، تجلی محبّت خدا به اهل عصمت علیهم السلام و دوستداران آنها می‌باشد.
بیشتر
اگر چه هیچ دلی، خالی از محبّت نیست و هر کسی محبوب‌هایی دارد که به سوی آنها می‌رود و محبّت به تمامی محبوب‌ها، به محبوب غایی می‌رسد؛ اما متأسفانه آگاهی و توجه به «اصل محبّت» و نقش و آثار آن در تمامی مواضع و عملکردها و شکل‌گیری انسان، بسیار مورد تغافل واقع شده است!
اساس خلقت، «محبّت» است - محور حیات، محبّت است - غایت نیز «محبّت» و رسیدن مُحبّ به محبوب می‌باشد.
به بندگان مؤمنش فرمود: «اگر از دین خدا برگردید، خداوند به زودی گروهی را جایگزین شما می‌نماید که نخستین و برترین ویژگی آنها، «محبّت دو طرفه» می‌باشد؛ «يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ - خدا آنان را دوست دارد و آنان نیز خدا را دوست دارند» (المائدة، 54)
فرمود: ریشۀ تمامی گناهان نیز در «محبّت» به دنیا و متاع قلیل دنیاست: «إِنَّ هَؤُلَاءِ يُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ وَيَذَرُونَ وَرَاءَهُمْ يَوْمًا ثَقِيلًا - اينان دنياى زودگذر را دوست دارند و روزى گرانبار را [به غفلت] پشت سر مى افكنند» (الإنسان، 27) .
فرمود: اطاعت از رسول خدا صلوات الله علیه و آله نیز باید ریشه در محبّت خدا و شوق لقای محبوب داشته باشد و البته علت بخشش گناهان نیز محبّت خدا می‌باشد:
«قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ» (آل عمران، 31)
- بگو اگر خدا را دوست داريد از من پيروى كنيد تا خدا دوستتان بدارد و گناهان شما را بر شما ببخشايد و خداوند آمرزندۀ رحیم است.
حدیث
در حدیث مذکور، ابتدا فرمود: «فَاعِرفُوهُ - پس او را بشناسید»؛ چرا که شناخت مقدم است؛ تا آدمی کسی یا چیزی را نشناسد، نه او را دوست دارد و نه از او بدش می‌آید؛ و میزان «حبّ و بغض» نیز متناسب با شناخت (معرفت) می‌باشد.
سپس، با قسم، تأکید و تصدیق نمود که «او در بهشت است» و پس از آن متذکر گردیدند که «دوستدار او نیز در بهشت است»؛ چرا که هر کسی با محبوب خود محشور می‌گردد و به جایی می‌رود که محبوبش در آنجاست.
در قیامت، ابتدا هر کسی به تنهایی محشور می‌گردد، سپس در دسته‌بندیِ «یَوم الفَصل - روز جداسازی»، هر گروهی را با امامش فرامی خوانند؛ یعنی همان کسی که او را دوست داشته و این محبّت، سبب پیرویش از او شده است: «يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ - روزی که همگان با امام‌شان فراخوان می‌شوند» (الإسراء، 71)
فرمودند: «دوستدارانِ دوستان ایشان نیز در بهشت هستند»، چرا که محبّت، جریان دارد و همچون دانه‌های یک تسبیح به هم متصلند و دانه آخر به دانه اول وصل می‌شود.
از این رو در زیارت عاشورا، ادعان می‌داریم که ما ولایت شما، شیعیان شما و دوستداران شما را قبول داریم؛ به شما تقرب می‌جوئیم و از دشمنان شما، پیروان و دوستداران آنها برائت و دوری می‌جوئیم.
وَ اَتَقَرَّبُ اِلَی اللَّهِ ثُمَّ اِلَیْکُمْ بِمُوالاتِکُمْ وَ مُوالاةِ وَلِیِّکُمْ
روز پاسدار مبارک
«پاسدار» صرفاً یکی از اعضای «سپاه پاسداران انقلاب اسلامی» نمی‌باشد؛ بلکه بر هر مسلمانی واجب است تا از دین، ارزش‌ها و حریم اسلام پاسداری نماید و هر کسی که به حدّ خود چنین کند، «پاسدار» می‌باشد و البته «سپاه پاسداران انقلاب اسلامی»، نهاد مسئول، تشکُل سازماندهی شده و نماد عینی تمامی مسلمانان «پاسدار» می‌باشد.
مرتبط
«گوهر محبّت» - نوشتاری و صوتی، 9 جلسه
- تعداد بازدید : 99
- 23 بهمن 1402
- نسخه قابل چاپ
- اشتراک گذاری
کلمات کلیدی: حدیث امروز شعبان امام حسین(محرم)
امروزه برخی از معلمان ما می‌گویند: امام حسین فرار کرد نه قیام! آیا حدیث یا روایتی در آن کلمه "قیام" باشد از کتب معتبر حدیثی وجود دارد؟! (دبیرستان / مشهد) 
آیا حضرت زینب (ع) سر نماز کسانی را که سنگ می‌زدند دعا کردند؟ آیا امام حسین به شمر گفت برو من در قیامت شفاعتت را می‌کنم؟ آیا قاتلان پیامبران و امام بخشیده نمی‌شوند، حتی اگر توبه کنند؟ اگر آن شخص توبه کرده (به فرض) باز می‌توان لعنتش کرد؟ 
برخی که از روی تنبلی نماز نمی‌خوانند، به امید این که شاید حضرت توجهی کند و آنها واجبات را انجام دهند در مجالس عزاداری شرکت می‌کنند. آیا واقعاً مؤثر است؟ (فوق دیپلم عمران / تهران) 
