تنهایی - مدت زیادیه احساس میکنم خدا صدامو نمیشنوه، منو نمیبینه، دوستم نداره، هرچی صدایش میکنم جوابمو نمیده ...، قبلاَ وقتی باهاش حرف میزدم آروم میشدم، حضورشو باتمام وجودم حس میکردم. توبه کردم ولی فرقی نکرده لطفاً بگید چیکارکنم؟ (لیسانس/همدان)
ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: در خداشناسی خودتان، تجدید نظر کنید و در این مهم اصلاح و اکمال نمایید.
در میان تمامی مشکلات و کاستیهای ما بندگان، دو عامل سبب بروز این گونه احساسات، یا بهتر بگوییم: "تخیلات و گمانها" میشود: اول آن که شناخت و معرف ما، نسب به خداوند متعال و هم چنین سایر معارفی چون: دعا، استجابت، توبه و ... کم، ناقص و اغلب غلط است و دوم آن که چون خدا بسیار به ما نزدیک است و بسیار مهربان و کریم است، در ارتباط با او جری و جسور میشویم.
آری، خداوند متعال با بندهاش رابطهی "محب و محبوب" و "عاشق و معشوقی" بر قرار میکند، اما هیچ گاه پسر دایی و دختر خالهی کسی نمیشود. لذا باید همیشه ادب "عبد و معبود" و "رب و مربوب" را حفظ کرد. موحدتر، عارفتر، محبتر و محبوبتر از اهل عصمت علیهم السلام کیست؟ در مناجاتش با معشوق، گریهکنان عرض میکند:
مولای یا مولای، اَنْتَ الْمَوْلى وَاَنَاالْعَبْدُ وَ هَلْ یَرْحَمُ الْعَبْدَ اِلا الْمَوْلى - مولای یا مولای، اَنْتَ الْمالِکُ و اَنَا الْمَمْلُوکُ وَ هَلْ یَرْحَمُ الْمَمْلُوکَ اِلا الْمالِکُ – مولای یا مولای، اَنْتَ الْعَزیزُ و َاَنَا الذَّلیلُ وَ هَلْ یَرْحَمُ الذَّلیلَ اِلا الْعَزیزُ - مولای یا مولای، اَنْتَ الْخالِقُ وَ اَنَا الْمَخْلُوقُ وَ هَلْ یَرْحَمُ الْمَخْلُوقَ اِلا الْخالِقُ - مولای یا مولای، اَنْتَ الْعَظیمُ وَ اَنَا الْحَقیرُ وَ هَلْ یَرْحَمُ الْحَقیرَاِلاالْعَظیمُ ...
الف – ما انسانها، نوعاً متکبر هستیم. طبعاً هر کس به هر مقداری که "خدابین" نشد، "خودبین و دگر بین" میشود، چنان چه ابلیس نیز به خاطر خودبینیاش "استکبار" کرد و به خاطر استکبارش رانده شد.
انسان خودآگاه یا ناخودآگاه، خود را مبراء میکند و ایراد را به خدای سبحان وارد میکند [چنان چه ابلیس گفت: حال که تو مرا اغفال کردی]. خُب این استکبار است. میگوید: من هستم، او نمیبیند، من صدا میکنم، او نمیشنود، من او را دوست دارم، او مرا دوست ندارد، من توبه میکنم، اما فرقی نمیکند و ...؛ اینها همه "استکبار" بنده و نیز افترای به خداوند سبحان (منزه از هر عیب و نقص) است؛ و بعد انسان معترضانه میگوید: خوب چرا چنین شد، یا چرا دعایم مستجاب نمیشود و ...؟!
ب – خداوند رحمان و رحیم، شنوا و داناست، « وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ » - نه این که فقط صوتی به او برسد، بلکه شنوای بصیر است، « وَهُوَ السَّمِيعُ البَصِيرُ » - هم حکیمِ با خبر است « وَهُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ » و هم لطیفِ با خبر است « أَلَا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ - آيا كسى كه آفريده است نمىداند؟ حال آن كه او باريكبينِ آگاه است / الملک 14»
حال وقتی گفته میشود: مرا نمیبیند، صدایم را نمیشنود، مرا دوست ندارد و ...، یعنی چه؟ یعنی از یک سو عدم شناخت او؛ و از سوی دیگر دروغ و افترا بستن به او – یعنی انسان با این باورها و تخیلات، به او سوء ظنّ میبرد و جزو ظالمترینها میشود و بالتبع راه هدایت و باب استجابت و رحمت را [اگر چه ناخودآگاه] به روی خودش میبندد.
«وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللّهِ كَذِبًا أَوْ كَذَّبَ بِآيَاتِهِ إِنَّهُ لاَ يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ» (الأنعام، 21)
ترجمه: و كيست ستمكارتر از كسى كه بر خدا دروغ بندد، يا آيات او را تكذيب كند؟ بىترديد ستمكاران رستگار نمىشوند.
جمعبندی:
*- پس ابتدا لازم است که خدا را بشناسیم و به او ایمان آورده و باورش کنیم. اغلب این تخیلات اشتباه، ناشی از ضعف یا کلاً عدم شناخت، ایمان و باور او توسط خودمان است.
*- سپس لازم است که دست از تکبر خودآگاه یا ناخودآگاه خودمان برداریم. به جای آن که به خدا شک کنیم، نسبت به خودمات تردید و تجدید نظر کنیم. به جای آن که [العیاذ بالله] او به او تهمت بزنیم، خودمان را متهم کنیم.
*- هر وقت احساس کردیم که او از ما دور شده است، بدانیم که خودمان از او دور شدهایم، و الا او به بندگانش از رگ گردن نیز نزدیکتر است. همه حالات و حتی وسوسههای درونی ما را میداند، چه رسد به نیازهایمان را.
*- هر گاه احساس کردیم که او ما را نمیبیند و یا صدای ما را نمیشنود، خود را از این جایگاه تکبر پایین بیاوریم و بفهمیم این ماییم که او را نمیبینیم و دعوتش را لبیک نمیگوییم. بدانیم که ما اصلاً او را صدا نمیکنیم، بلکه حاجت خود را صدا میکنیم و نام او را به یدک میکشیم.
*- هر گاه احساس کردیم که توبهی ما اثر و فایدهای نکرد، بدانیم که پس توبه نکردهایم. چون توبه یعنی بازگشت و انسان هر گاه باز گردد، باز گشته است و او "توّاب" است، یعنی بسیار به بندگانی که حتی به او پشت کردهاند، نظر لطف و رحمت میاندازد، چه رسد به تائبین.
*- هر گاه احساس کردیم که نظر رحمتش را برگردانده، متوجه شویم که او "ارحم الراحمین" است، پس ماییم که خود را از شمول رحمتش خارج میکنیم.
*- هر گاه حضورش را احساس نکردیم، بر غفلت خود و پر کردن بیت اللهِ و حرمِ دل از بتها توجه کنیم، بر عدم احساس حضور خود در محضرش اذعان کنیم، نه این که گمان کنیم لابد او حضور ندارد که ما احساسش نمیکنیم! این چه غرور و تکبری است؟!
*- هر گاه خیال کردیم که او ما را دوست ندارد، به خود نگاه کنیم که "هستیم"، پس ما را دوست داشته که خلق کرده است. ما را دوست دارد که با این همه معصیت، به حیاتمان خاتمه نداده و یا در همین دنیا رهایمان نکرده و معذبمان ننموده است، وگرنه حتی دغدغهی این که ما را دوست دارد یا ندارد نیز نداشتیم و کلاً او را فراموش میکردیم.
خلاصه آن که ایراد از ماست و نباید به خدا افترا ببندیم. گفت: "گر گدا کاهل بوَد، تقصیر صاحبخانه چیست؟" و در نظر داشته باشیم که از بزرگترین معاصی نزد خداوند متعال که همچون شرک است و هرگز آن را نمیبخشد، یأس و ناامیدی از رحمت اوست. چرا که این خودش بزرگترین افترا به خداوند رحمان و رحیم است.
دقت کنیم که صفا، صمیمت، اخلاص، مبحت و خلاصه عشق و عاشقی با خداوند سبحان، در بندگی متجلی میگردد و نه در گردنکشی.
- تعداد بازدید : 44725
- 18 شهریور 1393
- نسخه قابل چاپ
- اشتراک گذاری
کلمات کلیدی: اعتقادی توحید
نظرات کاربران
اى كاش خدا صداى منم بشنوه و نجاتم بده درد فيزيكى بيمارى يك طرف اما زجر روانى داره داغونم مى كنه، يعنى از نظر روانى ديگه تحمل ندارم
سایت - وقتی می گویید «ای کاش بشنوه»، یعنی شک دارید که برخی را می شنود و برخی را نمی شنود و این افترای بزرگی است. «ان الله سمیع و بصیر». نباید با بدبینی و یا تردید درباره حق تعالی، زیاد هم انتظار استجابت دعا داشت!
اره منم خیلی وقت ها فکر میکنم خدا وجود نداره منو نمیبینه صدامو نمی شنو من به خودم وا گذار کرده خیلی هم ناراحتم چون دست به هر کار میزنم خراب میشه کمکم نمیکنه
سایت - چطور انتظار دارید خدایی که گمان می کنید وجود ندارد، شما را ببیند، صدای شما را بشنود و ...؛ پس تناقض می گویید. اگر گمان دارید که وجود ندارد، برهان عقلی برای خودتان بیاورید، و اگر شناختید که وجود دارد، می فهمید که او سمیع و بصیر و خبیر است و وجودش را رفع حاجات شما به اثبات نمی رسد. "منو نمی بینه" دلیل بر عدم وجود خدا نیست.