بسم الله الرحمن الرحیم اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم با اهدای سلام، سالروز میلاد مبارک صادر نخستین، خلق اول، مظهر اتمّ اسمای الهی، حضرت خاتم الانبیاء و المرسلین، محمّد مصطفی صلوات الله علیه و آله و جانشین هفتمش، حضرت امام جعفر صادق علیه‌السلام را به محضر شریف امام زمان (ع) و همه مسلمین عزیز تبریک و تهنیت عرض می‌نماییم. می‌خواهیم آن وجود مقدس را بیشتر بشناسیم، اما چه باید بکنیم و به کدام منابع باید رجوع کنیم؟ کتاب‌های بسیاری در شرح کمالات، کرامات و مقامات ایشان تألیف شده است، اما کدام جامع‌تر است؟ آیا آن که دست به قلم برده تا ایشان را بشناساند، خودش او را کاملاً شناخته است و یا او نیز به منابع دیگری رجوع کرده و به تناسب فهم، درک و ذوق خود مطالبی از یافته‌هایش را منعکس کرده است؟ بدیهی است که شناخت و شناساندن بدون اشراف [دست کم اشراف علمی] ممکن نیست، پس کدام عقل و علمی بر آن وجود مقدس اشراف داشته یا دارد تا بتواند او را چنان که بوده معرفی نماید؟ امام رضا علیه السلام در شناخت مقام امام که جانشین ایشان است می‌فرمایند که «تمامی عقول و اندیشه‌های ژرف نیز از شناخت یکی از کرامات و مقامات امام عاجز هستند»؛ پس چگونه ممکن است کسی بتواند پیامبر اکرم (ص) را شناخته و بشناساند؟! اما، راه بسته نیست. خود ایشان به حضرت علی (ع) فرمودند: «یا علی، من را کسی نمی شناسد جز تو و خدا و تو را کسی نمی شناسد جز من و خدا». پس، این خالق، ربّ و خدای پیامبر است که او را می‌شناسد و بر اوست که پیامبرش را به ما معرفی نماید. امام زمان، حضرت مهدی (عج) ما را تعلیم داد که چگونه و با رعایت چه اولویتی باید از خداوند متعال طلب معرفت و شناخت نماییم. فرمود چنین دعا کنید: «اَللّهُمَّ عَرِّفْني نَفْسَکَ، فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْني نَفْسَکَ لَمْ اَعْرِفْ رَسُولَکَ، اَللّهُمَّ عَرِّفْني رَسُولَکَ، فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْني رَسُولَکَ لَمْ اَعْرِفْ حُجَّتَکَ، اَللّهُمَّ عَرِّفْني حُجَّتَکَ، فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْني حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ ديني» ترجمه: خداوندا! [تو خود] خودت را به من بشناسان، پس اگر تو خود را به من نشناسانی، هرگز رسولت را نخواهم شناخت. خداوندا! رسولت را به من بشناسان، پس اگر تو رسولت را به من نشناسانی، حجت‌ تو را نخواهم شناخت. خداوندا! حجت خود را به من بشناسان، پس اگر تو حجت خود را به من نشناسانی، در دین خود گمراه خواهم شد. چون دانستیم که خدا باید رسولش را معرفی کند، بر عقل روشن می‌شود که تنها منبع غنی در معرفی جامع ابعاد وجودی آن حضرت (ص)، کلام الله و قرآن مجید است. آری، قرآن کریم، معرف انسان کامل و مظهر اتمّ اسمای الهی حضرت محمد مصطفی (ص) است. بدیهی است که با رؤیت یک موجود، شناخت و معرفت زیادی به دست نمی‌آید و در نهایت انسان فقط به ظواهری که در شعاع دیدش است شناختی پیدا می‌کند. همان طور که با دیدن یک شاخه گُل، معرفتی جز شکل ظاهر، رنگ، اندازه‌ها و احیاناً بوی آن حاصل نمی‌گردد، با دیدن ظاهر یک شخص نیز معرفت خاصی حاصل نمی‌گردد، اما عالِمی که آن را می‌شناسد، دست به قلم برده و به جهانیان می‌شناساند. پس، نه پیامبر اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) بدون کتاب قابل شناسایی هستند و نه آن چه در کتاب در ویژگی‌های انسان کامل بیان شده، بدون وجود عینی و تعین خارجی قابل فهم، شناخت و الگو قرار دادن است. لذا فرمود رسول را فرستادم و با او کتاب و میزان را نازل کردم و رسولش نیز فرمود: من از بین شما می‌روم و کتاب و عترتم را باقی می‌گذارم. هر کس سؤال کرد: تحدّی یعنی چه و چگونه نمی‌شود کتابی مانند قرآن آورد، باید به او گفت: چون مانند رسول اکرم (ص) نیامده و نمی‌آید. چنان که تا کنون نه کتابی چون قرآن آمده است و نه انسانی به اندکی از علم و کمالات ایشان و اهل بیت‌شان (ع) دست نایل گردیده است. پس، برای پیامبر شناسی، باید قرآن شناس شد و برای قرآن شناسی باید به پیامبر اکرم (ص) رجوع نمود. قرآن تعریف اوست و در او تعیّن یافته است و او تعیّن و تجلی قرآن کریم است. هر دو مظهر اتمّ اسمای الهی هستند. وجود است و تعریف و تبیین آن وجود به بیان و قلم. اما خداوند متعال چگونه در کلامش او را معرفی کرده است؟ آیا نه در یک صفحه، بلکه حتی یک یا چند کتاب می‌گنجد؟ همین قدر فقط اشاره کنم که فرمود: او خاتم الانبیاء است، او رسول الله و خیر المرسلین است، او رحمة للعالمین است، او خُلق عظیم است، بشیر و نذیر برای همه انسان‌ها تا آخر الزمان است، برای اطاعت و پیروی فرستاده شده است، اطاعت از الله در اطاعت از او تحقق و تجلّی می‌یابد، ... و بهترین الگوی بشر برای هدایت، رشد، کمال و تقرب الهی است. هر کس به او ایمان آورده و تابع و مطیعش گردد، به فلاح حیات دنیوی و اخروی می‌رسد و هر کس تکفیر و تکذیبش کند و یا اطاعتش نکند، حتماً تابع غیر او می‌شود و حتی اگر عمل خوبی کرده باشد نیز حبط می‌گردد، چرا که روح کارش باطل است و باطل نیز رفتنی است.
کلمات کلیدی:  یادداشت