پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): دو مطلب بیان شده است، یکی درباره‌ی چگونگی نقل خصوصی‌ترین گفتگوها در مقاتل، و دیگری راجع به شبهه‌افکنی و فرافکنی، به ویژه در فضای مجازی!

اجازه فرمایید که ابتدا به پاسخ بخش دوم بپردازیم. کسی که در کفر (حق پوشانیِ) خود، عناد و لجاج دارد، برایش هیچ فرقی ندارد که چه پاسخی به شبهه‌ی طرح شده از سوی او بدهند، و حتی چه بسا خودش پاسخ را ب‌داند. چنان که خداوند متعال در قرآن کریم، راجع به یهود فرمود که آنها پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله را مانند پسران خود می‌شناختند، اما تکذیب و کتمان می‌نمودند؛

« الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمْ وَإِنَّ فَرِيقًا مِنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ » (البقره، 146)

ترجمه: كسانى كه به ايشان كتاب [آسمانى] داده‏ ايم همان گونه كه پسران خود را مى ‏شناسند او [=محمد] را مى ‏شناسند و مسلما گروهى از ايشان حقيقت را نهفته مى‌دارند و خودشان [هم] مى‌دانند.

و یا مکرر فرموده که کتاب آسمانی تحریف نشده [تورات و انجیل] را در اختیار دارند، اما "کتمان" می‌کنند.

« إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَابِ وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُولَئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ » (البقره، 174)

ترجمه: کسانی که کتمان می‌کنند آنچه را خدا از کتاب نازل کرده، و آن را به بهای کمی می‌فروشند، آنها جز آتش چیزی نمی‌خورند؛ (و هدایا و اموالی که از این رهگذر به دست می‌آورند، در حقیقت آتش سوزانی است.) و خداوند، روز قیامت، با آنها سخن نمی‌گوید؛ و آنان را پاکیزه نمی‌کند؛ و برای آنها عذاب دردناکی است.

از این‌رو، برای آنان مساوی است که پاسخ‌شان دهید، یا ندهید، پند و اندرز دهید یا ندهید، نزدشان متذکر حقایق شوید و یا نشوید؛ آنها به کفر، کتمان، لجاج و عناد خود ادامه می‌دهند:

« إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَيْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ » (البقره، 6)

ترجمه: کسانی که کافر شدند، برای آنان تفاوت نمی‌کند که آنان را (از عذاب الهی) بترسانی یا نترسانی؛ ایمان نخواهند آورد.

چرا که:

« خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ » (همان، 7)

خداوند، بر دل‌ها و گوش‌های آنان مهر نهاده؛ و بر چشمهایشان پرده‌ای افکنده شده؛ و عذاب بزرگی در انتظار آنهاست.

پاسخ:

اما، ممکن است که این پرسش در هر ذهن سالمی نیز خطور کند و یا هنگام خواندن شبهه، برای خودش نیز شبهه شود، پس باید پاسخش را بداند.

الف – گفتگوهای کربلا، یا در میدان نبرد رخ داده و یا در خیمه‌ها، که هر دو شاهدانی [از دوست و دشمن] داشته است که زنده مانده و نقل کرده‌اند.

ب – بسیاری از آن چه در مقاتل نوشته شده، حتی نقل قولی از دشمنانی است که با ایشان می‌جنگیدند؛ و البته به لحاظ "سند"، به اثبات رسیده است.

ج – والا مقام‌ترین و موثق‌ترین ناقلان وقایع کربلا و گفتگوها، حضرات امام سجاد و زینب و امام باقر علیهماالسلام می‌باشند که در واقعه حضور داشتند و زنده ماندند و نقل نمودند. و البته بزرگانی چون فاطمه، دختر امام حسن علیه السلام - زید و محمد که نوه‌های امام حسن مجتبی علیه السلام بودند – فاطمه و ام کلثوم، که دختران امیرالمؤمنین علیه السلام بودند – سکینه، فاطمه، زینب (و بنا به اقوالی دو دختر) که فرزندان سیدالشهداء علیه السلام بودند – رباب که همسر امام حسین علیه السلام بودند – و نیز شخصیت‌های بزرگی از غیر خاندان اهل بیت علیهم السلام، که مجروح و اسیر شده بودند، مانند: نافع بن هلال جملی که به شهادت رسید - موقع بن ثمامه صیداوی که به "زاره" تبعید شد - سرار بن منعم بن ابی عمیر نهمی که مجروح و اسیر شد و شش ماه بعد درگذشت - ام وهب، فضه و ...، از اصحابی بودند که در صحنه‌ها حضور داشتند و زنده و مانده بودند، لذا حوادث، فجایع و گفتگوهای در خیمه‌ها را نقل کردند.

د – می‌توان گفت که خصوصی‌ترین سخنان، با حضرات امام سجاد و زینب و سپس حضرت سکینه بوده است، که همه زنده ماندند و در تمام عمر، ماجراها و گفتگوها را نقل نموده‌اند.

●●● – بنابراین، بیشتر نقل‌ها از گفتگوهای خصوصی، توسط اشخاص محترمی بیان شده که یا خود مخاطب بودند و یا در آن جمع خصوصی حضور داشتند و پس از کربلا زنده مانده بودند؛ و جای تردید و ایجاد تشکیک و شبهه‌ای باقی نمی‌ماند.

نکته:

در استراتژی ضد تبلیغ علیه کربلا و عاشورا، چهار محور در اولویت قرار دارد:

یک – ایجاد تردید و نیز افترا و دروغ، در علل، عوامل و اهداف این نهضت! که شخص امام حسین علیه السلام، نه تنها در نامه به برادر، بلکه به کرات تشریح نموده‌اند.

دو – ایجاد تردید، شک و شبهه و البته القای ناباوری، راجع به فجایع رخ داده در کربلا؛ به منظور کم‌رنگ کردن "حقانیت و مظلومیت" حضرت امام و یارانش علیهم السلام.

سه – توجیه برخی از جنایات، و دروغ خواندن برخی دیگر از جنایات، به منظور "تطهیر" لشکریان کفر و سپاهیان یزید و عمر سعد و ... .

چهار – بی‌اعتبار جلوه دادن کل تاریخ، در هر کجا که دیگر نتوانند کتمان یا تحریف کنند؛ برای القای ناوری.

●●●- حال کافیست که محقق و مطالعه کننده، چه مسلمان و شیعه باشد، و یا به هر دین، مذهب و مسلک دیگری باشد، اندکی بیندیشد که این تلاش مذبوحانه در طول تاریخ، و به ویژه پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران ...، برای چیست؟!

آیا جز این است که نهضت هم چنان ادامه دارد، و یزیدیان زمان، از نهضت حسینی علیه السلام و فراگیر شدن آن، درس‌ها و عبرت‌هایش، و نیز الگو شدن و تأثیرش به شدت واهمه دارند؟!

 

مشارکت و هم افزایی (موضوع و نشانی لینک متن یادداشت)، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی.

پرسش:

چگونه می‌شود خصوصی‌ترین گفتگوها در شب عاشورا میان حضرات، در مقاتل نقل شده باشد؟ این موضوع سبب شبهه‌افکنی گسترده شده است!

پاسخ:

http://www.x-shobhe.com/shobhe/9628.html 

 

  پیوستن و پیگیری در پیام‌رسان‌ها:

 

 

  

      

 

کلمات کلیدی:  تاریخی   امام حسین(محرم)