پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): "ثوابدارد"  یعنی چه؟! آیا  یعنی بابتش در بهشت، سیب و گلابی بیشتری می‌دهند؟! یا آن که "ثواب = پاداش"، نتیجه و مزد "صواب = کار درست و خیر" می‌باشد. و تمام "ثواب"، در رشد، کمال و بالتبع قُرب آدمی می‌باشد تا جایی که به مقام محمود نزدیک شده و برسد به جایی که فرمود:

«إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَنَهَرٍ * فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ» (القمر، 54 و 55)

ترجمه: یقیناً پرهیزگاران در باغ‌ها و نهرهای بهشتی جای دارند * در جایگاه صدق نزد خداوند مالک مقتدر!

●- اولین روایتی که بر اساس آن، توجه و گوش دادن به نصیحت ناصحان "صواب" است و موجب "ثواب" می‌گردد، حکم عقل شریف می‌باشد که خداوند متعال آن را برای همگان "حجّت درونی" قرار داد و انبیا و اوصیای الهی علیهم السلام، حجج بیرونی هستند و بدیهی است که اگر کسی ابتدا به ندای حجت درونی خود لبیک نگوید، هرگز به حجت بیرونی لبیک نخواهد گفت.

●- بی‌توجهی به نصیحت ناصحان، نشان از "جهل و تکبر" شخص دارد. کسی که بر اساس جهل و تکبرش، خودش به حکم عقل نفهد که همه چیز را نمی‌داند و توجه به نصیحت دیگران، سبب رشد و کمال او می‌گردد؛ بر اساس کدام روایتی این حکم را قبول خواهد نمود؟!

●- روایات بسیاری در اهمیت توجه به "نصیحت" وجود دارد؛ اما این چه منطقی است که آدمی بپرسد: «بر اساس کدام روایات، ثواب دارد»؟! حال اگر روایتی به دست کسی نرسد، خودش نمی‌فهمد که باید جهالت و تکبر را کنار بگذارد، و به نصیحت ناصحان گوش فرا دهد، و این کار "صواب" است و سبب رشد او می‌گردد، که این رشد خودش "ثواب" می‌باشد؟!

●- توصیه‌های حضرت امام خمینی رحمة الله علیه  و دیگر علما و ناصحان، همه همان توصیه‌های خداوند متعال در قرآن مجید و اهل عصمت علیهم السلام، در احادیث و روایات می‌باشد؛ پس باید بخوانیم تا علم ما زیاد شود، باور کنیم تا ایمان ما تقویت گردد، و عمل نماییم تا رشد نموده و مقامات و درجات عالی انسانی برسیم.

●- آیا کسی که خودش را "تزکیه" ننموده، می‌تواند گامی برای تزکیه دیگران بردارد؟! آیا می‌خواهیم به دنبال تزکیه‌ی دیگران برویم، تا ثواب ببریم و در بهشت، سیب و گلابی بیشتری به ما بدهند؟! آیا کسی که خودش اصلاح نشده، می‌تواند مُصلح دیگران باشد؟! آیا کسی که خود را نصحیت نمی‌کند، می‌تواند ناصح دیگران باشد؟!

البته نه این که به بهانه‌ی ضرورت تقدم "خودسازی"، از ارتباطات، نوع‌دوستی، تعاون در رشد و کمال یکدیگر، وعظ، تبلیغ، ارشاد، نصحیت، تذکر، امر به معروف و نهی از منکر و ...، دست برداریم و در گوشه‌ای منزوی شده و به رهبانیت بپردازیم؛ اما باید بدانیم که هر کسی در بیرون، همانقدر تأثیر گذار می‌باشد که در درون موفق شده است.

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه