پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه):

تا مقصود از کمک چه باشد؟! آیا می‌توان گفت کسانی که خودرو را ساختند و کسانی که جاده را آسفالت کردند، و کسانی که قوانین رانندگی را وضع کرده‌اند و تابلوهای راهنما را قرار داده‌اد، به این تصادف مرگبار که ناشی از خواب‌آلودگی، بی‌توجه و انحراف راننده بوده، کمک کرده‌اند؟!

"راحت‌ترین کارهای زندگی" یعنی چه؟! کدام کاری راحت است؟! و البته که ارتکاب به گناه، ایجاد فساد (تباهی)، شرک و گمراهی، به مراتب سخت‌تر از حیات معقول و حیات طیبه می‌باشد.

●- آیا رشد آدمی در پیدایش، از نطفه به جَنین و سپس انسان زنده و نوزاد و رشد تا کودکی، جوانی و پیری که خودمان آن را به انجام نمی‌رسانیم اما واقع می‌شود، خالق و رب ندارد و کار راحتی است؟!

«هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ يُخْرِجُكُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّكُمْ ثُمَّ لِتَكُونُوا شُيُوخًا وَمِنْكُمْ مَنْ يُتَوَفَّى مِنْ قَبْلُ وَلِتَبْلُغُوا أَجَلًا مُسَمًّى وَلَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ» (غافر، 67)

- و اوست كه شما را از خاك آفريد، سپس از نطفه، سپس از علقه (خون بسته شده)، سپس شما را بصورت طفلى (از شكم مادر) بيرون مى فرستد، بعد به مرحلۀ كمال قوّت خود مى رسيد، و بعد از آن پير مى شويد و (در اين ميان) گروهى از شما پيش از رسيدن به اين مرحله مى ميرند و در نهايت به سرآمد عمر خود مى رسيد؛ و باشد که تعقّل كنيد!

●- آیا نفس کشیدن، خوردن، خوابیدن و ... جزو راحت‌ترین کارهاست که خودمان بدون نیروی دیگری انجام می‌دهیم؟! آیا سیستم تنفسی بدن، هوای قابل تنفس، رزق، خوابیدن و بیدار شدن و ... را خودمان ایجاد، خلق و جاری می‌نماییم؟!

«وَمِنْ آيَاتِهِ مَنَامُكُمْ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَابْتِغَاؤُكُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَسْمَعُونَ»  (الرّوم، 23)

- و از نشانه‌هاى او، خواب شما در شب و روز است و تلاش و كوششتان براى بهره‌گيرى از فضل پروردگار (و تأمين معاش) می‌باشد؛ در اين امور نشانه‌هايى است براى آنان كه گوش شنوا دارند  !

●- بشری که اگر تمامی دانش و امکانات خود را تجمیع نماید، حتی نمی‌تواند یک مگس را خلق کند، و اگر مگس چیزی از او برباید، نمی‌تواند بازپس گیرد، از خود چه استقلال و توانی دارد؟!

«يَا أَيُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَنْ يَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ وَإِنْ يَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَيْئًا لَا يَسْتَنْقِذُوهُ مِنْهُ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ» (الحج، 73)

- اى مردم! مثلى زده شده است، به آن گوش فرا دهيد: كسانى را كه غير از خدا مى‌خوانيد، هرگز نمى‌توانند مگسى بيافرينند، هر چند براى اين كار دست به دست هم دهند! و هر گاه مگس چيزى از آنها بربايد، نمى‌توانند آن را باز پس گيرند! هم اين طلب كنندگان ناتوانند، و هم آن مطلوبان.

"او – هُوَ" شناسی

ممکن است که کسی ابتدا خدا را نشناسد، او را الله، خالق، رازق، مالک ... و یا خدا، God و ... ننامد، اما اگر اندکی تأمل، تفکر و تعقل نماید، ابتدا یک "او = هُوَ"یی را می‌شناسد که خلق کرده و ربوبیت می‌نماید، مالک و قادر است و همه چیز در ید قدرت اوست؛ سپس با مطالعه و تعقل بیشتر، می‌شناسد و ایمان می‌آورد که:

«هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ» (الحشر، 23)

- او الله است كه إلهی (قابل پرستشی) جز او نيست، حاكم و مالك اصلى اوست، از هر عيب منزّه است، به كسى ستم نمى‌كند، امنيّت بخش است، مراقب همه چيز است، قدرتمندى شكست ناپذير كه با ارادۀ نافذ خود هر امرى را اصلاح مى‌كند، و شايستۀ عظمت است؛ خداوند منزّه است از آنچه شريك براى او قرار مى‌دهند!

اگر به معرفی خداوند متعال در کتاب خلقت و کتاب وحی دقت نماییم، متوجه می‌شویم که ابتدا یک "او = هُوَ" معرفی می‌شود و سپس با نشانه‌هایش (آیاتش)، به اسماء دیگرش معرفی و خوانده می‌شود: «هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ» - «هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ» - «هُوَ مَوْلَاكُمْ» و ... .

●- بنابراین، آدمی با لحظاتی درنگ، تأمل، تفکر و تعقل، درمی یابد و می‌فهمد که خودش و دیگرانِ مثل خودش (مخلوقات)، هیچ مالکیت، ربوبیت و قدرتی ندارند و همین اختیار محدودی که بشر در برخی انتخاب‌ها دارد را نیز دیگری به او داده است. لذا ایمان می‌آورد و می‌گوید: «لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ».

شرک:

"شرک" همین است که کسی، خودش یا دیگران را با خداوند سبحان، در خالقیت، مالکیت، اولوهیت، ربوبیت و سایر اسمای الهی، شریک بداند! بگوید: چیزهایی را خدا خلق کرده است، چیزهایی را هم شیطان خلق کرده است – خدای اهورا و خدای اهریمن وجود دارد – خدا مالکیت دارد و غیر او نیز مالکیت دارند – خدا ربوبیتی می‌کند، اما من خودم یا دیگران نیز ربوبیت مستقل داریم – یک کارهایی راحت است و ما می‌توانیم خارج از ربوبیت و ارادۀ و کمک او به انجام رسانیم، یک کارهایی برایمان سخت است و انجام آن را به او محول می‌کنیم – یک حقوق و اوامری او دارد، اما من نیز حقوق و دستورالعمل‌هایی وضع می‌کنم و  ... !

بله، آدمی بحول و قوۀ الهی، کارهای زیاد راحت یا سختی را انجام می‌دهد، اما در هیچ کدام استقلال ذاتی ندارد؛ نه علم ذاتی دارد، نه مالکیت ذاتی و نه قدرت ذاتی.

گناه

بدیهی است که خداوند سبحان به فساد، انحرا، ظلم و گناه کمک نمی‌کند؛ چنان که فرمود:

«أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ وَيَقُولُونَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا هَؤُلَاءِ أَهْدَى مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا سَبِيلًا * أُولَئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ وَمَنْ يَلْعَنِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ نَصِيرًا» (النساء، 51 و 52)

- آيا نديدى كسانى را كه بهره اى از كتاب (خدا) به آنان داده شده، (با اين حال)، به «جبت» و «طاغوت» ايمان مى‌آورند، و دربارۀ كافران مى‌گويند: «آنها، از كسانى كه ايمان آورده‌اند، هدايت يافته‌ترند»؟! * آنها كسانى هستند كه خداوند، ايشان را از رحمت خود، دور ساخته است؛ و هر كس را خدا از رحمتش دور سازد، ياورى براى او نخواهى يافت.

اما، خداوند متعال، روح و جسم را خلق می‌نماید - اعضا و جوارح می‌دهد - حیات می‌دهد - فهم و شعور می‌دهد- نیروی کار و انجام فعل (قوه) می‌دهد، عقل را حجت درونی و پیامبران و امامان و کتاب را حجت بیرونی قرار می‌دهد، هدف و مقصد را معلوم می‌سازد – خودش هدایت می‌نماید  - قوه اختیار در انتخاب هدف و راه را می‌دهد ... و سپس تا وقت معینی "مهلت" می‌دهد و تمامی این نعمات را محل آزمایش قرار می‌دهد و معلوم می‌نماید که بنده‌اش شاکر بوده و استفاده بهینه نموده، یا کفر ورزیده و با سوء استفاده از نعمات، مرتکب گناهان شده است!

خداوند متعال که حیات و ممات در دست اوست، می‌تواند جان بنده‌اش را در هنگام ارتکاب به گناه بگیرد، و یا با اولین گناه، عذابش را بر او نازل نماید؛ اما اگر نعمت، امکان و مهلت داد، به آن «کمک در گناه» اطلاق نمی‌گردد، بلکه ضایع کردن مواهب و نعمات از سوی بنده‌اش محسوب می‌شود.

اگر خداوند سبحان اجازه و امکان ندهد، کسی نمی‌تواند کفر و شرک بورزد و یا مرتکب، فساد و ظلم (گناه) بگردد؛ اما اجازه و امکان دادن او، به مثابۀ موافقت، رضایت و یاری او در گناه نمی‌باشد؛

به عنوان مثال: زمین، جاذبه و کوه و دره را خداوند آفریده و ربوبیت می‌کند، انسان و تمامی قوایش را نیز او آفریده و ربوبیت می‌کند، اما اجازه داده که بنده‌اش از این امکانات بهرۀ سالم ببرد و یا خودش را از قله به درّه پرت نماید و هیچ کدام از قدرت، حاکمیت و ربوبیّت او خارج نیستند. چنان که امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام، در دعای کمیل به محضر ربوبی عرض می‌نماید:

«اللّٰهُمَّ عَظُمَ سُلْطَانُكَ، وَعَلَا مَكَانُكَ، وَخَفِىَ مَكْرُكَ، وَظَهَرَ أَمْرُكَ، وَغَلَبَ قَهْرُكَ، وَجَرَتْ قُدْرَتُكَ، وَلَا يُمْكِنُ الْفِرارُ مِنْ حُكُومَتِكَ».

- بار إلها! فرمانروایی‌ات بس بزرگ، و مقامت والا، و تدبیرت پنهان، و فرمانت آشکار و کوبندگی‌ات چیره، و قدرتت جاری و روان، و گریز از حکومت  تو امکان ندارد (نشدنی است).

مشارکت و هم‌افزایی – پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما؛ متشکریم.

پرسش:

آیا انسان برای انجام راحت‌ترین کارهای زندگی‌اش هم نیازمند کمک خدا هست؟ اگر اینطور است، بفرمایید که آیا خداوند در انجام گناه هم به انسان کمک می‌کند؟

پاسخ (نشانی لینک):

http://www.x-shobhe.com/belief/11408.html

 

 

کلمات کلیدی:  اعتقادی   توحید