پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): 

این که شما کریم باشید، دلیل نمی‌شود تا همگان از کرم شما بهره ببرند و این که شما معلم باشید، دلیل نمی‌شود تا همگان خودشان را تحت تعلیم شما قرار دهند؛ و اگر عده‌ای از این کَرَم و علم شما بهره نبرند، خدشه‌ای به کرامت و معلم بودن شما وارد نمی‌گردد.

●- ای کاش، همه به این اندازه از معرفت، ایمان و باور برسیم که وقتی با گناهان خود و دیگران مواجه می‌گردیم، عابدانه، عاجزانه و البته محبّانه و خالصانه، استغفار و توبه نماییم، نه این که در چنین شرایطی نیز دنبال یک بهانه‌ای بگردیم که به نوعی خداوند غفار، رحمان و رحیم را در ذهن خود و دیگران مقصر و محکوم نماییم!

معمولاً انسانی که جهل و تکبر دارد و خداوند سبحان را درست نشناخته و به او محبّت و ایمانی درست نیافته، به جای خدا، خودش را منزه از هر عیب و نقص می‌داند و در هر نقص و غیبی، دیگران و حتی خداوند سبحان را مقصر قلمداد می‌نماید!

الف – خداوند سبحان، "ستار العیوب" هست، چنان که "ارحم الرّاحمین" و "غفار الذنوب" نیز هست؛ اما تضمین نداده که نسبت به همگان و آن هم در تمامی مواردِ گناه، "ستار و غفار" باشد.

خداوند متعال بخشش و پوشش (مغفرت) عام و خاص دارد. یک بخش از این "ستاریت و غفاریت"، همگان و حتی کفار را شامل می‌گردد؛ چنان که بسیاری از گناهان انسان را بدون آن که خودش متوجه باشد، یا استغفار و توبه‌ای نماید و یا حتی موحد باشد، می‌بخشد، چرا که اگر نبخشد، عقوبتش ابتدا در همین دنیا بر گناهکار مترتب می‌گردد و دیگر حتی یک نفر هم روی زمین زنده نمی‌ماند:

«وَلَوْ يُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِمَا كَسَبُوا مَا تَرَكَ عَلَى ظَهْرِهَا مِنْ دَابَّةٍ وَلَكِنْ يُؤَخِّرُهُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِعِبَادِهِ بَصِيرًا» (فاطر، 45)

- اگر خداوند مردم را به سبب كارهايى كه انجام داده‌اند مجازات كند، جنبنده‌اى را بر پشت زمين باقى نخواهد گذاشت! ولى (به لطفش) آنها را تا سرآمد معيّنى تأخير مى‌اندازد (و مهلت اصلاح مى‌دهد) امّا هنگامى كه اجل آنان فرا رسد، (خداوند هر كس را به مقتضاى عملش جزا مى‌دهد) او نسبت به بندگانش بيناست (و از اعمال و نيّات همه آگاه است)!  

از این‌رو فرمود: بسیاری از گناهان را می‌بخشم، و مقدار کمی از آثار گناهان در همین دنیا به سوی شما باز می‌گردد تا بفهمید هر کاری نتیجه‌ای دارد، پس یقیناً معادی هست:

«وَمَا أَصَابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَيَعْفُو عَنْ كَثِيرٍ» (الشوری، 40)

- هر مصيبتى به شما رسد بخاطر اعمالى است كه انجام ‌داديد، و بسيارى را نيز عفو مى‌كند!

ب – گناه (عصیان و معصیت خداوند سبحان)، یا به صورت مخفی انجام می‌پذیرد و یا علنی؛ لذا فرمود که از هر دو وجه آن اجتناب ورزید «وَلَا تَقْرَبُوا الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ - و به كارهاى زشت چه علنى آن و چه پوشيده[اش] نزديك مشويد / الأنعام، 151».

پس اگر کسی خودش به صورت عمدی، مرتکب گناه آشکار و علنی شد، دیگر ستاریت و پوشش، دربارۀ این گناه برای او معنا و مصداقی ندارد! هم گناهش یک جرم حتمی است و هم ارتکاب او به این جرم به صورت علنی صورت پذیرفته است.

●- از مسائل شخصی فاصله بگیریم و موضوع را در سطح اجتماعی [رسوایی عمومی] مورد نظر قرار دهیم. فرض کنیم بگویند: «اگر خداوند ستار العیوب است، پس چرا برای جهانیان آشکار شد که امریکا جنایتکار است – و یا چرا همگان دیدند و فهمیدند که انگلیس خبیث و اسرائیل غاصب و جنایتکار است»؟! - یا «چرا علنی می‌شود که این عده از زنان و مردانِ مشخص، اهل فسق، فجور، فساد و فحشا می‌باشند»؟!

گناهان شخصی نیز همین‌طور است، برخی مخفی صورت می‌پذیرند و برخی علنی. به عنوان مثال: غیبت، دروغ، افترا، نمّامی (سخن چینی)، فتنه، بردن آبروی دیگران و ...، کارهایی نیست که به صورت مخفی انجام پذیرند، بلکه حتماً مخاطب و یا مخاطبان دارند؛ پس گناهکار، خودش آنها را افشا و علنی می‌سازد و نباید انتظار داشته باشد که خداوند متعال، دروغ و غیبت و تهمت آنان را پوشش دهد!

ج – گاهی گناهکار، خودش "پرده‌دری" می‌کند! هر چه خداوند ستار، گناه او را می‌پوشاند و به او فرصت می‌دهد، او خودش با جهالت، جسارت و لجاجت تمام، پرده‌دری می‌کند و رفتارهایی از خود نشان می‌دهد و گناهانی مرتکب می‌شود که مصداق بارز "پرده‌دری" می‌باشد!

ببینید در دعای کمیل چه می‌خوانیم؟ اولین دعا در طلب مغفرت، گناهانی است که سبب "پرده‌دری" می‌گردد: «اللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتِى تَهْتِكُ الْعِصَمَ - خدایا! بیامرز برای من آن گناهانی را که پرده حرمتم می‌درد» .

د – گاهی پوشاندن یک گناه و یا اساساً رسوا ننمودن یک گناهکار، ظلم به دیگران است. فرض کنید که گناه و گناهکاریِ یک سارق، کلاهبردار، اختلاس کننده، محتکر، رشوه دهنده و گیرنده، رانت‌خوار، زمین‌خوار، متجاوز، جنایتکار ... و از همه بدتر، یک منافق و گمراه کننده، پوشانده شود و آشکار نگردد؛ آیا سبب انحراف، گرفتاری و هلاکت همگان نمی‌گردند؟! اگر نفاق منافق علنی نگردد و چهره‌ی منافق آشکار نگردد، چگونه مقابله‌ی با او و نفاقش ممکن می‌گردد، در حالی که فرمود:

«يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ جَاهِدِ الْكُفَّارَ وَالْمُنَافِقِينَ وَاغْلُظْ عَلَيْهِمْ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ» (التوبه، 73)

- اى پيامبر! با كافران و منافقان جهاد كن، و بر آنها سخت بگير! جايگاه‌شان جهنم است؛ و چه بد سرنوشتى دارند!

●●●- بنابراین، این که خداوند متعال "ارحم الرّاحمین" است و رحمت واسعه دارد، عَفوّ و غفار می‌باشد، سبب نمی‌شود که تمام رحمتش از هر حیث، همگان را شامل گردد، لذا عده‌ای نزد او "ملعون = دور از رحمت" می‌شوند.

 

این که خداوند متعال "مجیب = اجابت کننده است"، سبب نمی‌شود که هر دعایی را از همگان مستجاب نماید، چرا که هم عالم هستی، علیمانه و حکیمانه خلق شده و ربوبیت می‌شود، و هم نظام علیّت حاکم است، و هم خود انسان سبب "محبوس" شدن دعاهایش می‌گردد، چنان که در دعای کمیل، برای این دسته از گناهان آمرزش می‌طلبیم: «اللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتِى تَحْبِسُ الدُّعَاءَ – بار الها! ببخش بر من گناهانی را که سبب حبس دعایم می‌شود»؛ و خلاصه آن که "ستار و غفار" بودن خداوند منّان، دلیل نمی‌شود که همیشه تمامی گناهکاران را در تمامی گناهانشان شامل گردد؛ به ویژه نسبت به کسانی که جاهلانه و متکبرانه، اصرار بر گناه آشکار و علنی دارند.

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش  و نشانی پیوند پاسخ، جهت انتشار و ارسال به دوستان؛ متشکریم.

پرسش:

مگر خداوند "ستار العیوب" نیست؟ پس چرا برخی گناهان دیگران برای ما و برخی گناهان ما برای دیگران آشکار می‌شود؟!

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/monotheism/12930.html 

 

 

کلمات کلیدی:  اعتقادی   توحید