امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام:

نهج البلاغه، خطبه 237 / در ترجمه حجت الاسلام و المسلمین انصاریان

فَاعْمَلُوا وَ اَنْتُمْ فى نَفَسِ الْبَقاءِ، وَالصُّحُفُ مَنْشُورَةٌ،  

اکنون که در عرصه‌گاه حیات هستید عمل کنید، تا پرونده‌ها گشوده،

وَالتَّوْبَةُ مَبْسُوطَةٌ، وَالْمُدْبِرُ يُدْعى، وَالْمُسىءُ يُرْجى.

و راه توبه باز است، و رویگردان از حق به حق دعوت می‌شود، و عاصی‌ را امید می‌‌دهند،

قَبْلَ اَنْ يَخْمُدَ الْعَمَلُ، وَيَنْقَطِعَ الْمَهَلُ، وَ يَنْقَضِىَ الاَجَلُ، وَ يُسَدَّ بابُ التَّوْبَةِ، وَ تَصْعَدَ الْمَلائِكَةُ.

پیش از آنکه چراغ عمل خاموش گردد، و مهلت از دست برود، و مدّت عمر سر آید، و راه توبه بسته شود، و فرشتگان (نامه‌ها را بسته) به آسمان روند.

فَاَخَذَ امْرُؤٌ مِنْ نَفْسِهِ لِنَفْسِهِ، وَ اَخَذَ مِنْ حَىٍّ لِمَيِّت، وَ مِنْ فان لِباق، وَ مِنْ ذاهِب لِدائِم.

انسان باید از همه قدرت خود برای‌ خود، و از حیات برای‌ مرگ، و از امور فانی‌ برای‌ حیات باقی‌، و از آنچه از دست می‌رود برای‌ جای‌ ابدی‌ توشه برگیرد .

اِمْرُؤٌ خافَ اللّهَ وَ هُوَ مُعَمَّرٌ اِلى اَجَلِهِ، وَ مَنْظُورٌ اِلى عَمَلِهِ.

چنین کس شخصی‌ است که از خدا ترسید در صورتی‌ که تا رسیدن اجل فرصتش داده‌اند، و تا انجام عمل مهلت در اختیارش گذاشته‌اند.

اِمْرُؤٌ اَلْجَمَ نَفْسَهُ بِلِجامِها، وَ زَمَّها بِزِمامِها،

او کسی‌ است که نفس را دهنه بند زده، و مهارش را در اختیار خود دارد،

فَاَمْسَكَها بِلِجامِها عَنْ مَعاصِى اللّهِ، وَقادَها بِزِمامِها اِلى طاعَةِ اللّهِ.

نفس را با آن دهنه بند از آنچه خدا نهی‌ فرموده بازداشته، و به مهار آن خود را به سوی‌ بندگی‌ (اطاعت) حق می‌برد.

 

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه