امیرالمؤمنین علیه السلام:

نهج البلاغه، خطبه 97 - در برگردان (ترجمه) حجت الاسلام و المسلمین انصاریان

وَ اللّهِ لايَزالُونَ حَتّى لايَدَعُوا لِلّهِ مُحَرَّماً اِلاَّ اسْتَحَلُّوهُ، وَلا عَقْداً اِلاّ حَلُّوهُ.

به خدا قسم بنی‌ امیه همواره ستم می‌نمایند تا از حرام‌های‌ خدا حرامی‌ را باقی‌ نگذارند مگر حلال کنند،

وَ حَتّى لايَبْقى بَيْتُ مَدَر وَلا وَبَر اِلاّ دَخَلَهُ ظُلْمُهُمْ،

و پیمانی‌ را رها ننمایند مگر بشکنند، و خانه‌ای‌ از گل و خیمه ای‌ از پشم نماند مگر اینکه ستمشان وارد آن شود،

وَ نَزَلَ بِهِ عَيْثُهُمْ، وَ نَبا بِهِ سُوءُ رَعْيِهِمْ.

و فسادشان آن خانه را فرا گیرد، و بدی‌ رفتارشان اهل آن را پراکنده کند.

وَحَتّى يَقُومَ الْباكِيانِ يَبْكِيانِ: باك يَبْكى لِدينِهِ، وَ باك يَبْكى لِدُنْياهُ.

تا آنجا که دو  دسته بگریند: مردمی‌ بر دینشان، و مردمی‌ بر دنیایشان.

وَ حَتّى تَكُونَ نُصْرَةُ اَحَدِكُمْ مِنْ اَحَدِهِمْ كَنُصْرَةِ الْعَبْدِ مِنْ سَيِّدِهِ،

کار به جایی‌ رسد که دادخواهی‌ یکی‌ از شما از یکی‌ از آنها، همچون دادخواهی‌ برده از اربابش شود،

اِذا شَهِدَ اَطاعَهُ، وَ اِذا غابَ اغْتابَهُ.

 ، که در حضور ارباب اطاعتش نماید و در غیاب او بدگویی‌ کند.

وَ حَتّى يَكُونَ اَعْظَمَكُمْ فيها عَناءً اَحْسَنُكُمْ بِاللّهِ ظَنّاً.

و تا جایی‌ که بزرگترین شما در آن حکومت در تحمل سختی‌ و رنج کسی‌ است که بیشترین حسن ظن را به خدا دارد.

فَاِنْ اَتاكُمُ اللّهُ بِعافِيَة فَاقْبَلُوا، وَ اِنِ ابْتُليتُمْ فَاصْبِرُوا، فَاِنَّ الْعاقِبَةَ لِلْمُتَّقينَ.

پس اگر خداوند عافیت عنایت کرد به دیده منّت دارید، و اگر دچار حادثه شدید صبر پیشه کنید، که عاقبت از آنِ پرهیزکاران است.

 

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه