پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

1- ابتدا به نقش واژۀ «اگر» دقت نمایید که بیان از شک و تردید دارد! حال باید پرسید: «آیا در غنا و بی‌نیاز بودن خداوند سبحان، شک و تردیدی وجود دارد؛ و آیا آن کسی که کمترین نیازی داشته باشد، می‌تواند خالق، مالک، ربّ و رازق عالم هستی باشد؟!»

2- "نیاز" ناشی از نقص و کمبود می‌باشد و نقص و کمبود نیز یعنی فقدان کمال (هستی)! لذا موجود ناقص، می‌کوشد که با رسیدن به کمالی، نقص خود را از میان بردارد. حال آیا می‌توان فرض نمود که موجود ناقص و دارای کمبود، خدا باشد؟!

3- "عبادت" یعنی «بندگی» و بندگی نیز همان وابستگی صِرف می‌باشد، یعنی آدمی، شخص یا چیزی را اول، آخر، خالق، مالک، رازق و ربّ خود بداند؛ و رفع نقص و نیاز و رسیدن به رشد و کمال خود را در گرو بندگی، اطاعت، تبعیت و جلب رضایت (قُرب) او بداند!

از این‌رو در قرآن مجید تصریح نموده است که یک عده، فرعون و طاغوت (قدرت حاکم) در عصر خود را «إله و معبود» برمی گزینند - یک عده بندگان ثروت و شهوت می‌باشند - و یک عده که گمان دارند هیچ کسی یا چیزی را بندگی (عبادت) نمی‌کنند نیز هوای نفس خویش را «إله و معبود» برگزیده و بندگی‌اش را می‌کنند:

«أَفَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَى عِلْمٍ وَخَتَمَ عَلَى سَمْعِهِ وَقَلْبِهِ وَجَعَلَ عَلَى بَصَرِهِ غِشَاوَةً فَمَنْ يَهْدِيهِ مِنْ بَعْدِ اللَّهِ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ» (الجاثیه، 3)

- آيا ديدى كسى كه هواى نفس خويش را إله (معبود خویش) قرار داده و خداوند او را با آگاهى (بر اينكه شايستۀ هدايت نيست) گمراه ساخته و بر گوش و قلبش مُهر زده و بر چشمش پرده‌اى افكنده است ؟! با اين حال چه كسى مى‌تواند غير از خدا او را هدايت كند؟! آيا متذكّر نمى‌شويد؟!

4- بنابراین، تمامی مخلوقات "عبد - بنده" آفریده شده‌اند و معبود را عبادت می‌کنند، با این تفاوت که به انسان اختیار داده شده تا إله و معبودش را خودش انتخاب کند؛ خواه خداوند سبحان را برگزیند، یا طاغوت، بت، گوساله، شهوت و هوای نفسش را بندگی کند. لذا می‌فرماید: «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ - من جنّ و انس را نيافريدم جز براى اينكه عبادتم كنند. (الذاریات، 56)! یعنی: «جنّ و انس را نیافریدم تا غیر از من را بندگی کنند! رشد و کمال آنها در گرو بندگی خودم می‌باشد، پس آنها را برای بندگی خودم آفریدم».

5- پس، آن چه خداوند متعال در راستای بندگی خودش امر و نهی فرموده، ضرورت هدایت برای رفع نیاز بنده‌اش برای رشد، کمال و قُرب می‌باشد، نه نیاز خودش.

این یک تکبر خودآگاه یا ناخودآگاه است که آدمی خودش را اصل و همه چیز فرض کند و تصور کند که اگر خدا هم مرا امر به بندگی برای رسیدن به رشد و کمال نموده، لابد خودش به بندگی من نیاز دارد!

عذاب جهنم

آدمی، از هر چیزی، هر حرکتی و هر کاری، انتظار نتیجه و رسیدن به مقصد و مقصود دارد، اما نوبت به معاد، محشر، سؤال و جواب، و پاداش و کیفر که می‌رسد، می‌خواهد یک تفکیکی فرض کند و هیچ یک از مقاصد سوء، اعمال نادرست و انحرافاتش، به نتیجه نرسد!

او در ذهن خود چنین تصور می‌کند که یک خدایی با دسته گلی در یک دست و گرزی آتشین در دست دیگر، در جایی نشسته است و در قیامت با آن گرز آهنین و آتشین، بر سر بندگان کافر، مشرک، منافق، ظالم و مجرمش می‌کوبد و آنها را به جهنم می‌اندازد!

بدیهی است که با چنین تصوری، این پرسش برای ذهن ایجاد می‌شود که «چرا؟ مگر به این عبادات نیازی داشت که چون برآورده نشد، مجازات می‌کند؟!»

اما، اگر بداند که هر عذابی که متوجه او می‌شود، روی دیگر سکه، و حقیقت مواضع و عملکرد خودش می‌باشد و آتش جهنم، از جایی دیگر به او داده نمی‌شود، بلکه بروز و ظهور همان خودسوزی‌های او در دنیاست، مشکلش حل می‌شود.

در دنیا می‌دانیم و می‌گوییم: «اگر به جای آب، اسید بنوشی، درونت متلاشی می‌شود - اگر سمّ مهلک بخوری، مسموم شده و می‌میری - اگر دستت را روی آتش بگیری، می‌سوزد و اگر خودت را درون آتش بیندازی، آتش بر تو غلبه یافته و می‌سوزی.

آدمی در دنیا خوردنی‌ها و افزودنی‌هایی دارد که ظاهرش زیبا و لذیذ است، اما باطن و حقیقتش آتش می‌باشد:

«إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَابِ وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُولَئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ» (البقره، 174)

- بى‌گمان كسانى كه كتاب‌هاى آسمانى را كه خداوند فروفرستاده است پنهان مى‌كنند، و آن را به مبلغى ناچيز مى‌فروشند، آنان چيزى جز آتش نمى‌خورند و در شكم نمى‌برند، و خداوند در قيامت با آنان سخن نمى‌گويد و آنان را پاكيزه نمى‌كند و براى آنان عذابى دردناك است.

«إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ أَمْوَالَ الْيَتَامَى ظُلْمًا إِنَّمَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ نَارًا وَسَيَصْلَوْنَ سَعِيرًا» (النساء، 10)

- كسانى كه اموال يتيمان را به ظلم و ستم مى‌خورند، (در حقيقت،) تنها آتش مى‌خورند؛ و بزودى در شعله‌هاى آتش (دوزخ) مى‌سوزند.

●- آتش فراق، آتش دوری از رحمت و مغفرت الهی، آتش پشیمانی، آتش حسرت، آتش عصیان و نافرمانی، آتش گناهان و ...، همه آتش‌هایی هستند که آدمی خودش برای خودش برافروخته است و خود را در دنیا در آن انداخته است و در آخرت با حقیقت آن مواجه می‌شود. لذا فرمود که جهنم از هم اکنون بر کافران احاطه دارد.

«يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِيطَةٌ بِالْكَافِرِينَ» (العنکبوت، 54)

- آنان با عجله از تو عذاب مى‌طلبند، در حالى كه جهنم به كافران احاطه دارد!

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما؛ متشکریم.

پرسش:

اگر خداوند به عبادات ما نیاز ندارد، چرا در قیامت کوتاهی در انجام آن مجازات دارد؟!

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/shortanswer/12007.html 

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه   توحید   معاد