پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): حفظ سلامت دین و نیز تقویت ایمان، از حفظ سلامت بدن و تقویت قوای جسمانی، به مراتب مهم‌تر، لطف‌تر و حساس‌تر می‌باشد و دقت بیشتری می‌طلبد؛ اما بیشتر ما، یک دهم توجهی که به سلامت بدن داریم و آن را از آسیب‌های احتمالی نیز محافظت می‌کنم، به اصل وجود خود که با دین، ایمان، عمل صالح و تقوا، محافظت و تقویت می‌گردد، توجه نداریم!

گاهی انسان دوست دارد کاری بکند و برای آن به دنبال "توجیه" می‌گردد. البته تردیدی نیست که به قول امیرالمؤمنین، امام حسین و دیگر امامان علیهم السلام، خداوند متعال راجع بهشت‌اش فریب نمی‌خورد، پس آدمی با این توجیهات فقط خودش را فریب می‌دهد تا آن چه دوست دارد را راحت‌تر انجام دهد.

قصه‌ی تقویت زبان انگلیسی با دیدن فیلم خارجی نیز از همین مقوله‌ می‌باشد، در حالی که دانش‌پژوه زبان انگلیسی یا ... می‌داند که گام نخست در فراگیری و تسلط بر زبان خارجی، حفظ کردن کلمات و سپس مصرف آنها در محاوره می‌باشد. چنان که یک کودک زبان یاد می‌گیرد و از دستور زبان نیز چیزی نمی‌داند و همین‌طور یک بزرگسال، به خوبی فارسی را تکلم می‌کند، اما از ادبیات اطلاع زیادی ندارد.

از این‌رو، شنیدن اخبار، گزارشات علمی، خواندن متون، صحبت کردن متقابل با این همه برنامه‌های نرم‌افزاری گوناگونی که وجود دارد، پایگاه‌های اینترنتی از آموزش‌های علمی یا اسلامی به زبان انگلیسی و ده‌ها و صدها منبع و امکان دیگر وجود دارد و امر فراگیری متوقف بر دیدن فیلم سینمایی خارجی نمی‌باشد.

فیلم:

فیلم، که ترکیبی از هنرهای گوناگون برای برقراری ارتباط با مخاطب و انتقال پیام به او می‌باشد، چه خوب باشد و چه بد، آثاری بر بیننده مترتب می‌نماید. چنان که می‌بینید در تماشای یک فیلم خوب نیز گاهی احساسات چنان تحریک می‌شود که بیننده می‌خندد، یا می‌گرید، یا خوشحال و ناراحت می‌شود، گاه عصبانی می‌شود و ... .

حال اگر پیام آشکار و یا پیام پنهان (مستتر) در فیلم [که ظریف‌تر و بیش از پیام مستقیم منتقل شده و اثر می‌گذارد]، بار فکری، فرهنگی، اعتقادی و ... داشته باشد، اثر خود را می‌گذارد. چه خوب و چه بد.

بنابراین، وقتی کسی خودش گواهی می‌دهد که دیدن فیلم بر او اثر منفی دارد، سبب تزلزل ایمانی او می‌گردد، برایش شک و شبهه ایجاد می‌کند، تقوا و اخلاقش را دگرگون می‌سازد و ...؛ بدیهی است که نباید فیلم را تماشا کند و بعد بپرسم «حالا چکار کنم؟»

درست مثل این است که کسی خوراک مسمومی بخورد و پس از به هم خوردن حالش و نگران شدن از سلامتش، بپرسد: «حالا چکار کنم؟»

خب، راه حل برای علاج هست، جسم مسموم را با دارو معالجه می‌کنند و روح آسیب دیده را با استغفار و توبه و ذکر معالجه می‌کنند؛ اما اگر کسی بگوید: ولی من باید همیشه به کارم ادامه دهم، حالا چه کنم؟! دیگر کسی به او پاسخی نمی‌دهد.

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه