پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

اسلام عزیز، یک دین صرفاً عملگرا (پراگماتیسم) نمی‌باشد.

«ایمان و عمل» با هم مرتبط‌اند؛ ایمان در عمل متبلور می‌شود و عمل مؤمن، ایمانش را تقویت می‌نماید؛ اما در عین حال، دو مقولۀ متفاوت می‌باشند. رشد، کمال و رستگاری ابدی در بهشت، مستلزم ایمان و عمل می‌باشد، یعنی انسان خوب (مؤمن) با عمل خوب (عمل صالح). اما صرف عمل خوب اما بدون ایمان، اثری در رشد و فلاح ندارد؛ از این‌رو فرمود که اعمال خوب کفار، در همین دنیا از بین می‌رود [حبط می‌شود]؛ چرا که اگر کار خوبی هم انجام داده باشند، برای دنیایشان بوده است و برای خدا کاری نکرده‌اند و برای حیات ابدی خود در آخرت، توشه‌ای نفرستاده‌اند:

«وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَلِقَاءِ الْآخِرَةِ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ» (الأعراف، 147)

- و كسانی كه آيات ما و لقای رستاخيز را تكذيب (و انكار) كنند اعمالشان نابود می‌گردد؛ آيا جز آنچه را عمل كرده‌اند جزا داده می‌شوند.

●- بدیهی است که هر کسی، هر کاری را برای رسیدن به مقصد و مقصودی انجام می‌دهد؛ لذا انسان عاقل، کار بی هدف انجام نمی‌دهد؛ چنان که فرد مسلمان و مؤمن، از نماز و روزه و انجام هر کار واجب و خیری، قصد «قربة الی الله» می‌نماید.

ممکن است فرد بی ایمانی، برخی از احکام اسلام را مفید تشخیص دهد و به انجام آن اقدام نماید، به عنوان مثال بگوید: «به حکم عقل و فطرت، صدق و راستی، عدالت و وفای به عهد و ... خوب و لازم است و من انجام می‌دهم، یا دروغ، غیبت، فساد و ظلم بد است و من انجام نمی‌دهم» [اگر چه کفر و شرک، ظلم عظیم است]، اما عباداتی چون نماز، برای خدایی که باورش ندارد و یا حتی انکارش می‌کند، چه معنا، مفهوم، جایگاه و هدفی دارد؟!

کافر

«کافر» یعنی کسی که حق را می‌پوشاند؛ لذا «کفر»، نه فقط در مقابل ایمان به خداوند سبحان قرار دارد، بلکه حتی به ناشکری (قدرنشناسی و ضایع نمودن نعمات) نیز «کفران نعمت» گفته می‌شود؛ چنان که دربارۀ نعمات مادی و معنوی‌اش فرمود:

«وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ» (ابراهیم علیه السلام، 7)

- (همچنين) بخاطر بياوريد هنگامي را كه پروردگارتان اعلام داشت كه اگر شكر گزاري كنيد (نعمت خود را) بر شما خواهم افزود و اگر كفران كنيد مجازاتم شديد است!

●- بی‌تردید، هر گونه انکار وجود، خالقیّت، مالکیت، اولوهیت و ربوبیّت خداوند سبحان، «کفر» به او می‌باشد که همیشه با «شرک» همراه است؛ هر چند فرد منکر، روزانه هزار رکعت نماز بخواند و همیشه روزه باشد. او خودش را مسخره کرده است!

نکته:

1- هیچ عقل سالمی، منکر وجود خداوند سبحان نمی‌شود - علوم، نه تنها به تشکیک در وجود او و انکارش نمی‌انجامند، بلکه او را بیشتر می‌شناسانند؛ بنابراین، کفر و شرک، انکار و تکذیب، ریشه در جهل و تکبر و بندگی هوای نفس خود و دیگران دارد؛ اما از آنجا که نوع بشر، بسیار از خود راضی و متکبر می‌باشد، می‌خواهد این کفر جاهلانه و متعصبانه‌اش را توجیه کند و برایش ارزش نیز قائل شود! لذا به خودش و دیگران چنین نشان می‌دهد که کفرانش ریشه در تعقل، تفکر، علوم و کار ذهن دارد!

2- تردید یا انکار (کفر) نسبت به خداوند سبحان، به ویژه برای مسلمان و اهل نماز و احکام، از القائات ابلیس لعین و سایر شیاطین جنّ و انس می‌باشد؛ در گام بعدی القا می‌کنند: «ای احمق! وجود خداوند سبحان و وحدانیت، اولوهیّت و ربوبیّت او که قابل انکار و کتمان نیست، بلکه باید او را قبول داشته باشی، اما با او دشمنی بورزی» مانند خود ابلیس لعین که خدا و قیامت را می‌شناخت و می‌شناسد، اما به خاطر جهل و تکبرش، دشمنی می‌ورزد!

 

●●- بنابراین، اصلاً اجازه ندهید که شیاطین بر شما غلبه پیدا کنند و دائم به خود بگویید: «نکند به رغم استدلالات عقلی و علمی - به رغم نور فطرت - به رغم آن چه مشهود است و جای تردیدی در آن نیست؛ هنوز در وجود او شک دارم و یا اصلاً قبول ندارم!» 

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال و انتشار؛ متشکریم .

پرسش:

آیا اگر کسی در عمل فردی باشد که مطابق اسلام عمل کند و نماز و ... رو انجام دهد، ولی در ذهنش خدا را انکار کند، کافر محسوب می‌شود

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/shortanswer/12885.html

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه   توحید