پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

آیا می‌پرسید: «چگونه یک مشرک خوبی باشیم»؟!

هر پرستشی به جز پرستش خداوند سبحان، مصداق بارز "کفر و شرک" به اوست؛ چنان که «خداپرستی به همراه میهن‌پرستی»، اتخاذ دو إله و دو معبود و پرستش هر دو می‌باشد؛ و این یعنی: «شرک». البته خداوند متعال، برای خود شریک قرار نداده است، لذا هیچ گونه و به هیچ مقدار شرکی را نمی‌پذیرد، لذا پرستش هر چیزی دیگری به همراه او، پس از شرک، به "کفر" نسبت به او می‌انجامد.

خداوند متعال، ما را برای بندگی خودش خلق نموده است، یعنی رشد، کمال و سعادت ما در گرو شناخت، ایمان و بندگی اوست، چنان که فرمود:

«وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ - من جنّ و انس را نيافريدم جز براى اينكه عبادتم كنند (مرا بندگی کنند)/ الذاریات، 56» و فرمود:

«وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ» (البیّنه، 5)

- و آنان جز اين دستورى نداشتند كه خداى را با پاك دلى و وارستگى عبادت كنند و بى هيچ انحرافى تنها او را عبادت و اطاعت كنند و نماز را برپا دارند و زكات بپردازند كه اين همان دين پابرجا و ماندگار است.

*- بنابراین، همیشه باید متوجه و متذکر باشیم و سعی نماییم تا موحد و خداپرست خوبی باشیم؛ آن چه خداوند متغال از ما خواسته تا رشد و کمال یابیم، پرستش و بندگی خودش می‌باشد، نه دیگران که همگی چون انسان، مخلوق می‌باشند:

«قُلْ إِنَّ صَلَاتِي وَنُسُكِي وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ * لَا شَرِيكَ لَهُ وَبِذَلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» (الأنعام، 162)

- بگو: «نماز و تمام عبادات من، و زندگى و مرگ من، همه براى خداوند پروردگار جهانيان است * شریکی (و همتايى) براى او نيست؛ و به همين مأمور شده‌ام؛ و من نخستين مسلمانم!» (یعنی در تسلیم و مسلمانی، بر دیگران سبقت دارم، رتبه نخست را دارم).

میهن پرستی، دروغی مشرکانه است

"شرک" یعنی: «قرار دادن دیگری در پرستش و بندگی، در کنار پرستش خداوند سبحان» و اختصاص دادن شدت محبت به کسی یا چیزی غیر از او.

«وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْدَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ وَلَوْ يَرَى الَّذِينَ ظَلَمُوا إِذْ يَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا وَأَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعَذَابِ» (البقره، 165)

- بعضى از مردم، معبودهايى غير از خداوند براى خود انتخاب مى‌كنند؛ و آنها را همچون خدا دوست مى‌دارند امّا آنها كه ايمان دارند، عشقشان به خدا، (از مشركان نسبت به معبودهاشان،) شديدتر است و آنها كه ستم كردند، (و معبودى غير خدا برگزيدند،) هنگامى كه عذاب (الهى) را مشاهده كنند، خواهند دانست كه تمامِ قدرت، از آنِ خداست؛ و خدا داراى مجازات شديد است؛ (نه معبودهاى خيالى كه آنها را چون خدا دوست می‌دارند و یا از آنها مى‌هراسند)

●- بی‌تردید، وقتی ابلیس لعین و سایر شیاطین جنّ و انس، می‌خواهند بندگان خداوند سبحان را از توحید و بندگی او باز دارند - ابتدا به شرک بکشانند تا سپس به کفر بیانجامد، باید همتایان و شریکانی برای او قرار داده و معرفی نمایند.

از این‌رو، إله‌ها و معبودهای جعلی می‌سازند و حسّ پرستش آنها را تبلیغ و القا می‌کنند، و یا دست کم آن است که لفظش را [مثل: وطن‌پرستی، میهن‌پرستی]، حتی نزد موحدان، مقدس جلوه می‌دهند تا گرایش به آن ایجاد شود!

*- الزامی ندارد که إله‌های کاذب و جعلی، حتماً "بت‌های مجسمه‌ای" در معابد مصر، چین، ژاپن، هندوستان، مالزی و یا در بت‌های کوچکتر در خانه‌ها باشند، بلکه پرستش هر چیزی غیر از خداوند سبحان، شرک است، خواه پول‌پرستی باشد، یا ماده‌پرستی، یا شهوت‌پرستی، یا میهن‌پرستی، و یا حتی "خود پرستی"؛ چنان که شاهدیم حتی امروزه، تمامی این پرستش‌های مشرکانه، مبدل به یک مکتب و جریان فکری و اعتقادی شده‌اند و تبلیغ می‌شوند!

●- اگر دقت نموده باشید، به رغم آن که تمامی مدافعان این کشور، با شعارهایی چون: «الله اکبر - لا إله الاّ الله - یا زهراء، یاحسین، یا مهدی (علیهم السلام) و ...» به میادین جنگ رفتند و از تمامیت ارضی این کشور و نوامیس مادی و معنوی آن در راه خدا دفاع کردند، مدتی است [حتی در رسانه ملی]، از شهدای عزیزمان تحت عنوان جعلیِ «شهید راه وطن» یاد می‌کنند! یعنی به تمامی آن عزیزان، اتهام "شرک" می‌زنند! و می‌خواهند "وطن" را جایگزین "الله جلّ جلاله" نمایند؛ و پرستش "وطن" را که دروغی بیش نیست، جایگزین پرستش خداوند سبحان نمایند!

شناخت

اگر چه خداوند سبحان به آدمی قوا و ابزار "شناخت" داده است و به او عقل، قلب، سمع و بصر (شنوایی و بینایی ظاهری و باطنی) موهبت نموده و البته به غیر از گشودن کتاب خلقت پیش رویش، برایش پیامبر و وحی فرستاده است؛ اما اینها همه امکانات لازم جهت شناخت می‌باشند، و رسیدن به شناخت، مستلزم توجه، مطالعه، تفکر، تعقل و بصیرت می‌باشد و البته زحمت دارد.

نه خداشناسی بدون مطالعه، تفکر و تعقل حاصل می‌گردد و نه ایران‌شناسی و نه هیچ شناخت دیگری. نه خداشناسی تک موضوعی و تک بُعدی و ساده است، و نه ایران‌شناسی و نه هیچ شناخت دیگری.

●- به عنوان مثال: خداوند سبحان با اسماء‌اش [نشانه‌هایش] شناخته می‌شود، چنان که هر چیز دیگری نیز با "نشانه‌ها" قابل شناخت می‌باشد، و ذات هیچ چیزی قابل شناخت نمی‌باشد؛ و البته این "اسماء"، صرفاً کلمات و معانی آنها نیستند، بلکه حقیقت وجودی دارند.

پس، شناخت خالقیت، الوهیت، مالکیت و ربوبیّت خداوند سبحان، اگر چه همه شناخت اوست، اما موضوعاتی جداگانه‌‌ای می‌باشند، چنان که شناخت رحمت خدا، با شناخت علم و حکمت خدا، با شناخت رأفت، جود، کرم و رزاقیت او، متفاوت است.

ایران

شناخت کشوری به نام ایران که وطن ایرانیان می‌باشد و نه دیگران نیز ابعاد گوناگونی دارد. این کشور دارای موجودیت هفت یا دست کم پنج هزار ساله می‌باشد. اقوام، فرهنگ‌ها، ادیان، مذاهب و حکومت‌های متفاوتی داشته است - وسعت جغرافیایی بسیار پهناوری داشته که به سبب وابستگی و خوشگذرانی پادشاهان و نیز خواب و غفلت مردمان، تجزیه شده است - اگر چه آن شیر بزرگ، اکنون یک گربه کوچک شده، اما باز هم جغرافیای بسیار پهناوری دارد، حتی یک استان ما (مانند استان فارس)، از برخی ممالک اروپایی، پهناورتر است.

این کشور، دارای معادن زیرزمینی بسیاری می‌باشد؛ فقط نفت و گاز نیست؛ بلکه معدن سنگ‌های گران‌قیمتی چون مرمر در ایران، بی‌نظیر است - ایران به لحاظ برخورداری از معادن گوهرسنگ‌ها (سنگ‌های قیمتی و نیمه‌قیمتی)، دهمین کشور دنیاست و به لحاظ تنوع این معادن، هفتمیم کشور دنیا می‌باشد.

ایران کشوری چهار فصل، با قابلیت رشد در صنایع کشاورزی، صنعتی و گردشگری می‌باشد، چنان که به لحاظ جغرافیا و بناهای تاریخی، دهمین کشور دنیا در صنعت گردشگری می‌باشد.

این کشور و این ملت، دوستان و دشمنانی داشته و دارد. امید بسیاری از مردمان جهان، کشور و ملت ایران بوده و هست، چنان که همیشه نظامات سلطه، چشم طمع به سرمایه‌های ملی این کشور داشته و دارند و با این ملت -به ویژه پس از انقلاب و استقرار جمهوری اسلامی ایران که از کشور خود دفاع می‌کنند- دشمنی داشته و دارند.

*- پس، شناخت کشور [میهن و وطن] نیز کار ساده‌ای نیست، هر چند که هر کسی باید به حد توان خود، در خداشناسی، معادشناسی، اسلام شناسی، ولایت شناسی، دوست و دشمن شناسی، نعمت شناسی، خطرشناسی، خودشناسی، ملت شناسی، کشور شناسی و آن چه که به او مربوط است، تلاش نماید.

ایمان و محبت

شناخت مقدم است، اما همه چیز نیست؛ لذا پس از شناخت، باور، ایمان و عمل صالح لازم است؛ که چه در عرصۀ خداپرستی و چه در عرصۀ وطن‌دوستی [نه وطن‌پرستی] و چه در خانواده و یا سایر عرصه‌ها، بدون "معرفت، محبت، مودّت (ظهور و بروز محبت          در گفتار، رفتار و عمل) و خدمت صادقانه" به دست نمی‌آید.

تشدید محبت به خداوند متعال و شوق لقای او در معاد که مرهون اطاعت و بندگی اوست، و نیز تلاش برای خدمت صادقانه به خود، جوامع کوچک و بزرگ در این کشور، و به ملت، و البته در راه خداوند سبحان، تنها راه "انسان خوب شدن" و "خداپرست و میهن‌دوست" بودن می‌باشد.

مشارکت و هم‌افزایی - پرسش و نشانی پیوند پاسخ، جهت ارسال و انتشار توسط شما؛ متشکریم.

پرسش:

چگونه یک خدا‌شناس و خدا پرست واقعی باشیم؟ و چگونه یک ایران‌شناس و میهن‌پرست خوبی باشیم؟

پاسخ (نشانی پیوند):

https://www.x-shobhe.com/monotheism/11942.html

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   توحید   جنگ و جهاد   شهيد